۱۱ مجله‌ی ادبی برتر دنیا برای علاقه‌مندان به ادبیات و نویسندگی

نیویورکر یک مجله ادبی آمریکایی است با شهرت جهانی که هر هفته به صورت چاپی و آنلاین منتشر می‌شود و شامل اخبار ادبی، تفسیر آثار، نقد، مقالات ادبی، داستان، هجو، کاریکاتور و شعر است. این مجله در سال ۱۹۲۵ توسط هارولد رأس تأسیس و راه‌اندازی شد و در حال حاضر سالانه ۴۷ بار منتشر می‌شود که پنج شماره آن به صورت دو هفته‌نامه است.

اگرچه مطالب مجله نیویورکر غالبا روی زندگی فرهنگی شهر نیویورک متمرکز است، اما با این حال مخاطبان گسترده‌ای در خارج از نیویورک و در سطح بین‌المللی هم دارد. نیویورکر به دلیل جلدهای مصور و اغلب موضوعی، تفسیرهایش درباره‌ی فرهنگ عامه آمریکا، توجهش به ادبیات داستانی مدرن به همراه چاپ داستان‌های کوتاه و نقدهای ادبی معتبر، بررسی دقیق واقعیات موجود درباره‌‌ی آثار و اختصاص بخشی به ویرایش ادبی، به همراه اخبار سیاسی و اجتماعی و کاریکاتورهای تک صفحه‌ای آن در تمام شماره‌ها،، شهرت بسیاری دارد.

اگر از مجلات ادبی با داستان‌های یکسان خسته شده‌اید، نیویورکر در هر شماره‌اش برای شما محتوایی تازه و بکر به ارمغان می‌آورد.

نیویورکر به دلیل تعهدش به حقیقت و دقت، کیفیت آثار ادبی‌اش و اصرارش بر تولید محتوای هیجان‌انگیز و تأثیرگذار، برای خوانندگان حرفه‌ای مجله‌ای متمایز و برجسته محسوب می‌شود. در واقع امروزه از نظر بسیاری نیویورکر تأثیرگذارترین مجله ادبی در جهان است که به دلیل گزارش‌های عمیقش در حوزه ادبیات داستانی، نقدهای ادبی برجسته، تفسیرهای سیاسی و فرهنگی متمایز و پرداختن به داستان، شعر و طنز از منظری منحصربه‌فرد، شناخته شده است.

علاوه بر چاپ مجله به صورت هفتگی، وب‌سایت این مجله به یک پایگاه دیجیتالی برای پوشش اخبار و موضوعات فرهنگی ادبی به صورت روزانه تبدیل شده است که توسط نویسندگان و تیم تولید محتوای حرفه‌ای این نشریه پشتیبانی می‌شود.

۲. مجله Bookmarks

بوک‌مارکز یک مجله مشهور است که کارکنانش وقت خود را به خواندن خلاصه کتاب‌های مختلف و نقد آن‌ها اختصاص می‌دهند تا شما مجبور نباشید که خودتان این کار را انجام دهید!

آنچه که آن‌ها می‌خوانند خلاصه می‌شود و سپس در مجله چاپ می‌شود، بنابراین این مجله یک راهنمای ادبی مفید است که بر مبنای نظرات انتقادی نشریات و مجلات برتر ادبی، شکل گرفته است.

بوک‌مارکز یک دو ماهنامه ادبی است که در آمریکا منتشر شده و به خوانندگان عمومی، گروه‌های مطالعه کتاب و کتابداران اختصاص دارد. شعار این مجله این است: «برای هرکسی که همه چیز را نخوانده است» است. هدف اصلی این نشریه تهیه خلاصه و چکیده از بخش نقد و بررسی‌ کتاب موجود در منابع ادبی معتبر است و همچنین شامل نگارش مقالاتی است که با محوریت نویسندگان کلاسیک و معاصر نگاشته می‌شوند به همراه تهیه لیست بهترین آثار در هر ژانر و ارائه توصیه‌هایی به خوانندگان و گروه‌های مطالعه کتاب. این مجله کمی بعد از انتشار اولین شماره‌اش توسط «ژورنال کتابخانه‌های آمریکا»، به‌عنوان «بهترین مجله جدید» معرفی شد. دفتر مجله بوک‌مارکز در لانگورن، پنسیلوانیا مستقر است.

مجله بوک‌مارکز توسط جان فیلیپس و آلیسون نلسون بنیان‌گذاری شد که قصد داشتند مجله‌ای را برای دوستداران کتاب راه‌اندازی کنند؛ خوانندگانی که ساعت‌های بی‌شماری را به مرتب کردن کتاب‌های قفسه‌های کتاب خود می‌پردازند، تکه‌های نقد و بررسی کتاب‌ها را با قیچی از مجله‌های مختلف می‌برند و عاشق مطالعه شرح‌حال نویسندگان و لیست‌های مطالعه کتاب هستند. جون و آلیسون کم‌وبیش به دنبال ایجاد یک منبع جامع بودند که بتوان برای مطالعات ادبی روی آن حساب کرد به همراه گردآوری یک تیم تحقیقاتی که روی این مسائل کار کند؛ خلاصه و بررسی کتاب‌ها، یافتن بهترین آثار نویسندگان کلاسیک و معاصر، معرفی کتاب در ژانرها و موضوعات مختلف و همچنین کشف کتاب‌های دلخواه خوانندگان حرفه‌ای.

ایده‌ی این مجله یک ایده اصیل و بکر بوده که از زمان انتشار آن برای اولین بار در سال ۲۰۰۲ موفقیت زیادی را کسب کرده است. در هر شماره از این مجله درباره‌ی دو نویسنده برجسته بحث می‌شود و جزئیات زندگی و مهم‌ترین آثار آن‌ها نقد و بررسی قرار می‌شود. همچنین در هر شماره از این مجله یک موضوع انتخاب می‌شود و تعدادی از خبره‌ترین کارشناسان در آن حوزه در قالب یک گفت‌وگوی جمعی به معرفی بهترین آثار و کتاب‌های مرتبط به آن موضوع می‌پردازند.

این مجله همچنین منبعی شگفت‌انگیز است که بینش زیادی راجع به دنیای نشر برای نویسندگان نوظهور فراهم می‌کند.

۳. مجله Zoetrope: All-Story

زوتروپ یک فصل‌نامه ادبی با محوریت داستان کوتاه، نمایشنامه‌های یک پرده‌ای و مقاله‌هایی درباره فیلم است که توسط فرانسیس فورد کاپولا در سال ۱۹۹۷ تأسیس شد. این مجله که در میان مشهورترین نشریات ادبی جهان قرار دارد، مهم‌ترین جوایز ادبی دنیا را تا به‌ حال برنده شده است از جمله چهار جایزه مجله ملی برای مجلات داستانی، به همراه تعدادی تقدیر از طراحی این نشریه و بسیاری چیزهای دیگر. همکاران این مجله جزء برجسته‌ترین و شناخته‌شده‌ترین نویسندگان معاصر می‌باشند، از جمله مری گیتسکیل، کلوم مک کان، راشل کاسک، جیم شپارد، النا فرانته، دانیل آلارکون، کارن راسل، ییون لی، جاناتان لتم، وس اندرسون، الیزابت مک کرکن، دیوید ممت، ها جین، چیماماندا نگوزی آدیچی، مارگارت اتوود، پدرو آلمودوار، اتان کوئن، یوکو اوگاوا، چارلز دامبروسیو، نیل جوردن، هاروکی موراکامی و بسیاری دیگر.

زوتروپ یک مجله هنری هم محسوب می‌شود. در حقیقت سردبیر مجله برای هر شماره از یک هنرمند متفاوت دعوت می‌کند تا آن شماره از مجله را به طور کامل طراحی کند. دیوید لینچ، زاها حدید، ویلیام اگلستون، اگنس واردا، کارا واکر، دیوید بووی، اد روشا، ایگی پاپ، گیلرمو دل تورو، عباس کیارستمی، کیت و لورا مولوی از رودارت، پی جی هاروی، الیزابت پیتون، گاس وان سانت، تام ویتز، لوری اندرسون، جولیان شنابل، مری آلن مارک، دیوید بیرن، هلموت نیوتن، لو رید و جان بالدساری از جمله این هنرمندان بوده‌اند.

هر شماره از زوتروپ شامل چاپ قسمتی از یک اثر کلاسیک است به همراه آثار داستانی‌ای که قبلا هیچ‌گاه منتشر نشده‌اند و نمایش‌نامه‌های یک پرده‌ای. آن اثر کلاسیک قطعه‌ای از یک داستان کوتاه یا درام است که برای ساخت بک فیلم از آن الهام گرفته شده یا در یک فیلم از آن اقتباس شده است. به‌عنوان مثال داستان استیون میلهاوزر با نام «آیزنهایم شعبده‌باز» که الهام‌بخش فیلم نیل برگر در سال ۲۰۰۶ بود یا داستان آلیس مونرو با نام «خرس از کوه عبور کرد» که سارا پولی در سال ۲۰۰۶ در فیلم «دور از او» از آن اقتباس کرد و فیلم‌نامه وند اندرسون برای فیلم کوتاه فیلم «هتل چوالیر» در زمستان ۲۰۰۷.

۴. مجله Paris Review

تمرکز مجله پاریس ریویو بر نشر آثار ادبی خلاقانه است؛ شامل داستان و شعر و در مرحله دوم نقد آثار ادبی. با این هدف که جایگاه نقد را به‌‌‌عنوان عنصر محوری و غالب در مجلات ادبی با تولید و نشر آثار ادبی، عوض کند.

پاریس ریویو در واقع یک فصل‌نامه ادبی به زبان انگلیسی است که هر سه ماه یک‌بار به صورت چاپی و آنلاین منتشر می‌شود و در سال ۱۹۵۳ توسط هارولد آل. هیومز، پیتر ماتیسن و جورج پلیمپتون در پاریس راه‌ندازی شد. این مجله در پنج سال اول آثاری از جک کرواک، فیلیپ لارکین، وی اس نایپول، فیلیپ راث، تری ساوس، آدرین ریچ، ایتالو کالوینو، ساموئل بکت، نادین گوردیمر، ژان ژنت و رابرت بلی را منتشر کرد.

این مجله علاوه بر معرفی برخی از بزرگ‌ترین نویسندگان امروزی به صحنه ادبیات، مصاحبه‌های تفصیلی و عمیقی هم با مطرح‌ترین نویسندگان جهان انجام داده و آن‌ها را به صورت متوالی منتشر کرده است. در حال حاضر این مصاحبه‌ها در قالب چهار جلد کتاب منتشر شده‌اند که برای آن‌هایی که شیفته ادبیات هستند یقینا ارزش بارها خواندن را دارد.

مجموعه مصاحبه‌های تفصیلی این مجله با نویسندگان مطرح شامل مصاحبه با اِزرا پوند، ارنست همینگوی، تی اس الیوت، خورخه لوئیس بروخس، رالف الیسون، ویلیام فاکنر، تورنتون ویلدر، رابرت فراست، پابلو نرودا، ویلیام کارل، ولادمیر ناباکوف و صدها مصاحبه دیگر است.

دفتر مرکزی پاریس ریویو در سال ۱۹۷۳ از پاریس به شهر نیویورک نقل مکان کرد. پلیمپتون از زمان تأسیس این مجله تا زمان مرگش در سال ۲۰۰۳ سردبیر این نشریه بود. پس از پلمپتون از ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ بریجید هوگز سردبیر این نشریه شد و پس از وی فیلیپ گورویچ از ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰، لورین آستین از ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۷ و امیلی نمنس از آوریل ۲۰۱۸ تا مارس ۲۰۲۱ که امیلی استوکس به‌عنوان سردبیر معرفی شد.

۵. مجله The Stinging Fly

مجله استینگیگ فلای یکی از مهم‌ترین نشریات ادبی ایرلند است که در دهه گذشته در رونق و تجدد فضای ادبی این منطقه نقش داشته است. استینگیگ فلای در واقع یک مجله ادبی ایرلندی است که محتوای آن عمدتا شامل داستان‌های کوتاه و آثار شعری است. این مجله هر سال در سه شماره منتشر می‌شود. در سال ۲۰۰۵، این مجله با تأسیس یک دفتر انتشار آثار ادبی، به انتشار کتاب هم روی آورد.

مجله استینگیگ فلای در سال ۱۹۹۸ توسط دکلانمید و آیوفه کاوانا راه‌اندازی شد. کاوانا پس از انتشار دو شماره از این مجله جدا شد و مید را به‌عنوان سردبیر تنها گذاشت. ایبهان نی شوئیلابهاین هم در سپتامبر ۲۰۰۱ دبیر قسمت شعر این مجله شد. از ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶، توماس موریس سردبیر مجله بود. سالی رونی از دسامبر ۲۰۱۷ تا ژانویه ۲۰۱۹ سردبیر بود سپس دنی دنتون در سال ۲۰۱۹ به‌عنوان سردبیر منصوب شد که کماکان در این منصب قرار دارد.

هدف از تأسیس این نشریه فراهم آوردن محفلی برای انتشار آثار ادبی برجسته و نوین ایرلندی و بین‌المللی بوده است. بیشتر آثاری که در این نشریه به چاپ می‌رسد متعلق به نویسندگان جدید یا نوظهور است که معمولا آثارشان ارتباطی هم با ایرلند دارد. به لحاظ محتوایی در این مجله تأکید یکسانی بر روی داستان کوتاه و شعر وجود دارد، با مطالب گاه به گاه متفاوت مانند بررسی کتاب، نقد ادبی، بریده رمان، متن ترانه‌ها و مصاحبه‌های نویسندگان. همچنین یکی دیگر از اهداف این مجله فراهم آوردن فرصتی برای نویسندگان جدید و نوظهور تا صدای خود را به گوش جهانیان برسانند و امکان چاپ و فروش آثار داستانی و شعری آن‌ها برایشان فراهم بشود. هر شماره همچنین آثار هنری سیاه و سفید یک تصویرگر یا هنرمند تجسمی خاص را هم منتشر می‌کند.

استینگیگ فلای در طول سال‌های فعالیتش، آثار جدید تعداد زیادی از نویسندگان برجسته ایرلندی و بین‌المللی را برای اولین بار منتشر کرده است؛ افرادی مانند سیمون آرمیتاژ، کوین باری، فیلیپ کیسی، اولین کانلون، اما دوناگو، ایمون گرنان، کری هاردی، مایکل هاردینگ، کلر کیگان جیمز کلمن، آل کندی، توبی لیت، کلوم مک کان، مدب مک مک گکیان، پائولا میهن، سیناد موریسی، پل موری، فیلیپ اُ سلالی، شارون اولدز، کیت ریدگوی و سی کی سی جای.

یکی از مهم‌ترین ابعاد فعالیت‌های این مجله فرصت‌هایی است که برای نویسندگان جدید و نوظهور فراهم می‌کند.

۶. مجله The White Review

مجله وایت ریویو در اصل به‌عنوان فضایی برای ابراز وجود نسل جدید ایجاد شده تا برای انتشار آثار خود از نظر فرم، موضوع یا ژانر محدودیتی احساس نکنند. تمرکز این مجله که در لندن مستقر می‌باشد روی ادبیات و هنرهای تجسمی است. این نشریه به صورت فصل‌نامه چاپی و ماه‌نامه آنلاین منتشر می‌شود.

وایت ریویو توسط بنجامین ایستام و ژاک تستارد راه‌اندازی شد و اولین شماره خود را در فوریه ۲۰۱۱ منتشر کرد. این فصل‌نامه در ابتدا شامل شعر، داستان کوتاه، مقاله و مصاحبه در کنار آثار عکاسی و مطالب هنری بود. این مجله همچنین از سال ۲۰۱۳ به صورت سالانه دو جایزه ادبی مطرح در حوزه داستان و شعر هم به دو اثر ادبی برتر سال اهدا می‌کند. وب‌سایت این مجله هم به صورت روزانه و با محتوای مختص وب و بریده‌هایی از مطالب چاپی به روزرسانی می‌شود. این وب‌سایت، مانند نسخه چاپی مجله، دارای مقالات ادبی، مصاحبه با نویسندگان، شعر و داستان است. وب‌سایت این مجله از سال ۲۰۱۷ همچنین اقدام به راه‌اندازی بخش بررسی کتاب و نمایش‌های هنری در وب‌سایت خود کرد.

وایت ریویو علاوه بر نویسندگان معتبر، آثاری زیادی را از نویسندگان و هنرمندان جدید و نوظهور هم منتشر می‌کند. این مجله ادبی و هنری به صورت اختصاصی روی انتشار آثار شایسته هنری نسل جوان و ارائه مطالب آموزشی برای هنرمندان و نویسندگان جدید یا نوظهور فعالیت می‌کند. در حقیقت هدف این مجله ارتقا هنر و ادبیات و توسعه آموزش‌های ادبی و هنری می‌باشد. یکی دیگر از جذابیت‌های مجله وایت ریویو این است که در عین حالی که آکادمیک و جدی است، اما بازیگوشی و ابعاد هنجار گریزانه خود را هم دارا است.

۷. Guernica مجله‌ی هنر و سیاست

گرنیکا یک مجله غیرانتفاعی است که جوایز زیادی را سطح بین‌المللی برنده شده است و تمرکز حوزه محتوایی‌اش روی نقطه تقاطع و همپوشانی هنر و سیاست متمرکز است. گرنیکا به طور کامل توسط کارکنان داوطلب اداره می‌شود و گاهی از حمایت بخش فدرال و خصوصی هم برخوردار می‌شود. این مجله محفل ایده‌های تیزبینانه و پرسش‌های جنجالی است. در این مجله بخش‌های مجزایی برای انتشار خاطرات، گزارش‌های مختلف، مصاحبه، تفسیر آثار، شعر، ادبیات داستانی و روزنامه‌نگاری چندرسانه‌ای وجود دارد که هدفشان کاوش در زمینه هویت، فرهنگ، عدالت، درگیری‌های سیاسی، علوم و چیزهایی از این قبیل است.

اگر به دنبال مجله‌ای هستید که بتواند شما را از سطح معمول مجله خواندن فراتر بگذارد، گرنیکا می‌تواند گزینه مناسبی برای شما باشد. گرنیکا تأکید زیادی بر تولید محتوا درباره‌ی مکان‌ها و فرهنگ‌های کمتر شناخته شده دارد. طبق بیانیه این نشریه مأموریت آن انتشار آثاری است که نقطه تلاقی بین هنر و سیاست محسوب می‌شوند.

گرنیکا یک مجله آنلاین است که محتوایی با مضامین هنر، عکاسی، ادبیات داستانی و شعر را از سراسر جهان به همراه آثار غیر داستانی مانند نامه، مقالات تحقیقی و نظراتی را درباره‌ی امور بین‌الملل و سیاست داخلی ایالات متحده منتشر می‌کند. این مجله همچنین مصاحبه و زندگی‌نامه هنرمندان، نویسندگان، نوازندگان و چهره‌های سیاسی را هم منتشر می‌کند.

مجله گرنیکا در سال ۲۰۰۴ توسط جوئل ویتنی، مایکل آرچر، جاش جونز و الیزابت اونوسکو تأسیس شد. لیزا لوکاس، مدیر بنیاد ملی کتاب، از ژوئن ۲۰۱۴ تا فوریه ۲۰۱۶ ناشر این مجله بوده است. فینیاس لمبرت ناشر فعلی این مجله است و جینا مور سردبیر فعلی آن است. اریکا رایت ویراستار بخش شعر از سال ۲۰۰۷ و میکین آرماسترانگ ویراستار بخش داستان از سال ۲۰۰۶ در این دو قسمت مشغول به فعالیت هستند.

مشارکت‌کنندگان محتوایی گرنیکا ممکن است از هر قاره و در هر سطحی باشند. در حقیقت دیدگاه‌های فردی این اشخاص درباره‌ی موضوعات مهم جهان امروز شکل‌دهنده ساختار محتوایی این مجله است. از جمله این نویسندگان می‌توان به این افراد اشاره کرد: شیماندا گزی آدیچی، کاملیا شمسی، جی مالکوم گارسیا، آریل دورفمن، ریچارد پرایس، مارگو جفرسون، الکسندرا کلیمن، الکسندر چی، گوگی وا تیونگو، آنا بدخن، آلن لایتمن، لیدیا یوکناوی، چیکا یونیگوه، اسکات چشایر، پیتر مانسو، آیانا ماتیس، کیسی لیمون، کاترین لسی، دیناو منگستو، ها جین، جسمین وارد و لورا ون دن برگ. سردبیران افتخاری گرنیکا هم شامل کلر مسود، جورج ساندرز، رکسان گی، فرانسیسکو گلدمن، بن مارکوس، میشل گارسیا و نیک فلین بوده‌اند.

۸. مجله Harper’s

مجله هارپرز یک ماهنامه شناخته شده و صاحب سبک در حوزه ادبیات، سیاست، فرهنگ، اقتصاد و هنر است. این مجله در ژوئن ۱۸۵۰ در شهر نیویورک راه‌اندازی شد و دومین ماهنامه قدیمی ایالات متحده است که از بدو تأسیس به طور مداوم منتشر می‌شود. مجله هارپرز ۲۲ جایزه مجله مطرح ملی و بین‌المللی را از آن خود کرده است.

در قرن نوزدهم و بیستم این مجله آثار نویسندگانی مانند هرمان ملویل، وودرو ویلسون و وینستون چرچیل را منتشر کرده است. استعفای ویلی موریس از سمت سردبیر در سال ۱۹۷۱ یک اتفاق مهم در تاریخ این نشریه تلقی می‌شود که بسیاری دیگر از کارمندان این مجله هم با رفتن او استعفا دادند. این مجله در قرن ۲۱ اقدام به راه‌اندازی چندین وبلاگ هم کرده است.

مجله هارپرز، قدیمی‌ترین مجله عمومی آمریکا محسوب می‌شود، از طریق مقالات داستانی بلند، مقاله‌هایش و سبک‌های محتوایی مختص به خودش مانند شاخص نماد هارپرز، موضوعاتی را که توجه ملی را معطوف خود می‌کند، پوشش می‌دهد. هارپرز تأکید بر نگارش خوب و اندیشه‌های اصیل، دیدگاه بی‌نظیری درباره‌ی سیاست، جامعه، محیط‌ زیست و فرهنگ در اختیار خوانندگان خود قرار می‌دهد. مقاله‌ها، داستان‌ها و گزارش‌های موجود در صفحات مجله معمولا توسط چهره‌های جدید و امیدبخش و همچنین برخی از برجسته‌ترین افراد در حوزه فرهنگ و ادبیات آمریکایی نگاشته می‌شوند. افرادی از جمله آنی دیلارد، باربارا ارنریچ، جاناتان فرانتسن، مری گایتسکیل، دیوید فاستر والاس و تام ولف.

۹. مجله Ploughshares

پِلوشِیرز یک مجله ادبی آمریکایی است که در سال ۱۹۷۱ توسط دویت هنری و پیتر اومالی در یک میخانه ایرلندی به نام The Plow and Stars در کمبریج، ماساچوست راه‌اندازی شد اما از سال ۱۹۸۹، دفتر این مجله به کالج اِمرسون در بوستون نقل مکان کرد.

فصل‌نامه پِلوشِیرز چهار بار در سال منتشر می‌شود، که دو شماره از آنها توسط نویسنده برجسته‌ای که به بررسی دیدگاه‌های شخصی و زیبایی‌شناختی نویسندگان و محافل ادبی می‌پردازد، ویرایش می‌شود. این سردبیران میهمان همگی دریافت‌کنندگان جوایز نوبل و پولیتزر، جوایز کتاب ملی، بورسیه‌های مک آرتور و گوگنهایم و بسیاری از افتخارات دیگر بوده‌اند.

پِلوشِیرز همچنین داستان‌ها و مقالاتی با فرم طولانی را منتشر می‌کند که به Plowshares Solos) ) معروف هستند که به طور جداگانه هم جمع‌آوری‌شده و در پاییز هر سال در قالب یک کتاب الکترونیکی مجزا منتشر می‌شوند و همه آن‌ها توسط لادت راندولف سردبیر این مجله ویرایش می‌شوند. پِلوشِیرز همچنین دارای یک وبلاگ است که در سال ۲۰۰۹ راه‌اندازی شده و مقالات انتقادی و شخصی، مصاحبه و نقد کتاب و آثار ادبی را منتشر می‌کند.

۱۰. مجله Ellery Queen’s Mystery Magazine

مجله اِلِری کوئینز یک مجله داستانی آمریکایی در قطع جیبی است که در زمینه داستان‌های جنایی، به ویژه داستان‌های پلیسی و داستان‌های معمایی فعالیت می‌کند. اِلِری کوئینز در پاییز سال ۱۹۴۱ توسط مرکوری پرس راه‌اندازی شد. این مجله نام خود را از یک نویسنده داستانی به نام الری کوئین گرفته که رمان‌ها و داستان‌های کوتاهی درباره‌‌ی یک کارآگاه خیالی به همین نام می‌نوشت از سال ۱۹۹۳، اِلِری کوئینز عنوان روی جلد خود را به (Ellery Queen’s Mystery Magazine) تغییر داد. این نشریه مجموعه‌ای متشکل از هر نوع داستان جنایی ممکن در قالب یک مجله است.

اِلِری کوئینز در واقع نام مستعار یک تیم دو نفره از نویسندگان، متشکل از فردریک دانای و مانفرد بی لی بود، که از سال ۱۹۲۹ با این نام داستان‌های جنایی می‌نوشتند. هدف از تأسیس این مجله مهیا کردن عرصه‌ای برای انتشار داستان‌های رازآلود و جنایی فاخر بود که از سطح رایج داستان‌های جنایی مجلات زرد آن روزگار، فراتر بودند‍. فردریک دانای از زمان تأسیس این مجله تا زمان مرگش در سال ۱۹۸۲ به‌عنوان سردبیر این مجله فعالیت می‌کرد اما تحت همان عنوان مستعار اِلِری کوئینز و پس از او الینور سالیوان مدیر مسؤول مجله موفق به تصدی پست او شد. پس از مرگ او هم در سال ۱۹۹۱، جانت هاچینگز سردبیر این مجله شد.

این مجله توسط دایره المعارف خوانندگان ادبیات آمریکا به‌عنوان «بهترین نشریه در نوع خود» انتخاب شده و توسط استیون کینگ نویسنده مشهور به‌عنوان «بهترین مجله در حوزه ادبیات رازآلود در جهان» اعلام شده است و بیش از ۱۰۰ جایزه از جمله بیش از ۲۰ جایزه ِادگارز از نویسندگان جنایی و معمایی آمریکا دریافت کرده است و بیش از ۴۰ نفر از برندگان جایزه نوبل، پولیتزر و کتاب ملی در صفحات این مجله مطالبی نگاشته‌اند از جمله ویلیام فاکنر و جویس کارول اوتس.

۱۱. مجله The Writer

مجله رایتِر اولین بار توسط ویلیام اچ هیلز و رابرت لوس، دو خبرنگار بوستون گلوب، به‌عنوان یک ماهنامه برای سرگرمی و کمک به همه علاقه‌مندان به ادبیات در آوریل ۱۸۸۷ تأسیس شد. تا شماره نوامبر ۲۰۰۰، این مجله در بوستون منتشر می‌شد. رایتِر در حقیقت قدیمی‌ترین مجله برای نویسندگان است که در حال حاضر منتشر می‌شود و همچنین یکی از قدیمی‌ترین مجلات منتشر شده به طور مداوم در ایالات متحده آمریکا است.

مجله رایتِر مقالاتی را هم برای نویسندگان تازه‌کار و نویسندگان باتجربه منتشر می‌کند که شامل اخبار مربوط به بازار نشر، مصاحبه با نویسندگان مطرح و نکاتی درباره‌‌ی چگونگی افزایش مهارت‌های نویسندگی است.