کتاب فرار از اردوگاه ۱۴؛ آشنایی با دیکتاتوری‌ترین حکومت جهان

وقتی صحبت از کتاب می‌شود، اغلب مردم و کسانی که به کتاب‌خواندن عادت دارند، داستان کوتاه و رمان را در نظر دارند. حال آن‌که زندگی‌نامه‌ها، خاطره‌نویسی و گفت‌وگو با افراد موفق، تاثیرگذار و امیدبخش، یا حتی گاهی برعکس، زندگی اشخاص خلاف‌کار، قاتلان، بیماران روانی، رهبران ظالم و مستبد و زندانیان خطرناک با جرم‌های باورنکردنی نیز می‌تواند به جذابیت رمان‌های چندصدصفحه‌ای باشد. حالا از خود بپرسید آیا می‌توان زندگی‌نامه‌ای خواند که در آن با ترکیبی از این دو گروه روبه‌رو باشیم؟ پاسخ مثبت است. کتاب «فرار از اردوگاه ۱۴» نوشته‌ی «بلین هاردن» (Blaine Harden) یکی از همان کتاب‌ها و روایتی خواندنی از فرار اودیسه‌وار «شین این گئون» (Shin In Geun)، یک زندانی سیاسی (البته بی‌جرم و ‌بی‌گناه) از مخوف‌ترین اردوگاه کار اجباری در کره‌ی شمالی است. کشوری که لقب تمامیت‌خواه‌ترین و افسرده‌ترین کشور دنیا را دارد.

البته در سرزمینی با حکومت دیکتاتوری، تقریبا تمام شهروندان از زمان تولد تا مرگ، که معمولا با اعدام یا بر اثر گرسنگی اتفاق می‌افتد، دشمن حکومت و مجرمان سیاسی پنداشته می‌شوند و با وجود قوانین سفت و سختی که برای کوچک‌ترین و بدیهی‌ترین نیازها و رفتارهای آدمی اعمال شده، فرار از خطر زندانی‌شدن بسیار دشوار و تقریبا ناممکن است، چون باید مدام مراقب هر حرف و حرکتی باشند. در حقیقت چنین به نظر می‌رسد که کل جمعیت کشور، غیر از رهبر بزرگ و خانواده‌ی او، در زندانی وسیع و روباز زندانی‌اند. در «فرار از اردوگاه۱۴» از همان صفحه‌های آغازین، علاوه بر این‌که سرنوشت دردناک و طاقت‌فرسای شین را دنبال می‌کند، به طور موازی با پدیده‌ی ترسناکی به نام کره‌ی شمالی نیز آشنا می‌شوید.

شروع کتاب با یک جمله‌ی هولناک است: «اولین خاطره‌ی او یک اعدام است»، و این جمله زمانی وحشت شما را گسترش می‌دهد که درست چند خط بعد متوجه می‌شوید منظور از «او»، همان «شین این گئون» چهارساله است که همراه با مادرش به تماشای یک اعدام ایستاده؛ یک امر اجباری:

در اردوگاه۱۴،که زندانی برای دشمنان سیاسی کره‌ی شمالی است، تجمع بیش از دو نفر ممنوع است، مگر موقع اعدام. همه باید در این مراسم شرکت کنند. در اردوگاه کار اجباری از اعدام در ملأعام و ترس حاصل از آن برای درس عبرت استفاده می‌شد. (صفحه‌ی۱۲).

و در ادامه تا پایان کتاب، از تمام قوانین و شرایط زندگی در دیکتاتوری کره‌ی شمالی مطلع خواهید شد. خواندن هر کدام از قانون‌های ناعادلانه این کشور، خوف بیش‌تری به جان‌تان می‌اندازد و از خود می‌پرسید تا وقتی این قوانین و نظارت دقیق بر رفتار مردم وجود دارد، فرار امکان‌پذیر است؟

وقتی شرح قوانین حکومتی و شکنجه‌های شین و سایر مردم را می‌خوانید، بی‌درنگ فضای رمان فوق‌العاده‌ی «۱۹۸۴» (جورج اورول) و «میرا» (کریستوفر فرانک) در ذهن‌تان نقش می‌بندد. با این‌همه، شین که خود در اردوگاه ۱۴ به دنیا آمده و تا زمان فرار در ۲۳سالگی را آنجا یا در شکنجه‌گاه‌های زیرزمینی گذرانده، برای حفظ جانش، قوانین ده‌گانه‌ی اردوگاه را،که به «ده فرمان» مشهور است، حفظ می‌کند.

او در زندان، تحت نظر نگهبانانی که حکم معلم‌ها، و در واقع پرورش‌دهنده‌های او را دارند، بزرگ شده است. آنها حتا پدر و مادرش را انتخاب کرده بودند. در دامنه‌ی تپه‌ای نزدیک به مدرسه‌ی او شعاری نصب شده: «همه‌چیز باید مطابق قوانین و مقررات باشد»، حتی اگر آن قوانین به نظرتان بی‌رحمانه و دور از عدالت و رفتار انسانی باشند. در این کشور چیزی به نام جامعه وجود ندارد. فقط یک فرد اهمیت داشت و او،«کیم ایل سونگ»، رهبر کبیر بود که تبلیغات حکومتی او را «پدر مهربان مردم» معرفی می‌کرد؛ با وجودی که رهبری او بیش از حد ظالمانه بود.

هر بچه‌مدرسه‌ای در کره‌ی شمالی می‌آموزد: «آمریکایی‌ها حرام‌زاده‌هایی هستند که می‌خواهند به وطن تجاوز کرده و تحقیرش کنند. کره‌ی جنوبی سگ ارباب آمریکایی‌اش است». زندگی در چنین فضای متوهم و خفقان‌آوری و همین‌طور کمبود غذا و پوشاک مناسب، انسان‌های مسخ‌شده‌ی کره‌ی شمالی را به موجوداتی پست و بی‌ارزش تبدیل می‌کند که همیشه گرسنه‌اند و برای به دست‌آوردن کم‌ترین خوراک، خبرچینی و آدم‌فروشی می‌کنند. مثل شین که مادر و برادر خود را در عوض دریافت غذا لو داد و خود با بی‌تفاوتی کامل اعدام آن‌ها را به تماشا نشست. اگر می‌خواهد بیش‌تر درباره‌ی این کشور کمونیستی بدانید، مطالعه‌ی این کتاب را پیشنهاد می‌کنیم.

تنها راه ممکن برای بقا؛ فرار