مجله ووگ قدرتمندترین و شناخته‌شده‌ترین نشریه در صنعت مد است. در این مطلب درباره تاریخچه این مجله و سیر تحول آن و نیز سردبیرانی که داشته است صحبت کرده‌ایم. با ما همراه باشید.
مجله ووگ چیست؟
ووگ یک مجله آمریکایی در زمینه مد است؛ اما بسیاری از موضوعات دیگر ازجمله زیبایی، فرهنگ، سلامتی و هنر را پوشش می‌دهد. این مجله علاوه بر آمریکا در بسیاری از کشورهای جهان منتشر می‌شود. بسیاری از ستارگان دنیای هنر، بازیگران، خواننده‌ها و افراد مشهور آرزوی آن را دارند که عکسشان روی جلد این مجله چاپ شود. اما چطور شد که ووگ به اینجا رسید؟ پاسخ به این سؤال در سیر تحول و مدیریت این مجله نهفته است.
تاریخچه مجله ووگ
در سال ۱۸۹۲، آرتور بالدوین تورنور (Arthur Baldwin Turnure)، تاجر آمریکایی، به‌همراه هری مک‌ویکر (Harry McVicar) مجله هفتگی ووگ (Vogue) را در شهر نیویورک راه‌اندازی کردند. ووگ در فرانسه به «مد» اشاره دارد. از همان ابتدا قرار بود این نشریه درباره «جنبه تشریفاتی زندگی» باشد و هدف آن افراد طبقات اشراف نیویورک بودند. هرهفته در این مجله درباره عادات زندگی، فعالیت‌ها و ورزش‌های موردعلاقه، مکان‌های رفت‌وآمد و لباس‌های این افراد مطالبی منتشر می‌شد. جالب اینجاست که با اینکه امروزه ووگ مجله‌ای تقریبا زنانه به حساب می‌آید و تاکنون فقط تصویر ۱۰ مرد روی جلد آن چاپ شده است، در روزهای اولیه، مطالب آن از امور ورزشی گرفته تا اجتماعی، بیشتر مخاطبان مرد را هدف قرار می‌داد.
تورنور می‌خواست نشریه‌اش مردان تاجر، زنان ثروتمند و افرادی را که می‌خواستند به دنیای این افراد وارد شوند جذب کند. این مجله ۱۶ صفحه داشت و خواننده می‌توانست طرح لباس‌های ورزشی قدیمی و گران‌قیمت را ببیند و اطلاعاتی درباره عادات، رفتارها و ورزش‌های ثروتمندان به دست آورد. در یک کلام، ووگ به‌سرعت موضع خود را مشخص کرد که این صرفا یک مجله مد برای بانوان نیست و نماد نیویورک شیک و مد روز است. همین موضوع او را از رقبایش متمایز می‌کرد.
اولین شماره مجله
اولین شماره ووگ در ۱۷ دسامبر ۱۸۹۲ با قیمت روی جلد ۱۰ سنت منتشر شد. در ۱۷ سالی که تورنور مسئول آن بود، این مجله به‌شکل هفتگی چاپ می‌شد. از سال ۱۹۴۸ تا ۱۹۷۲، سالی ۲۰ شماره از آن چاپ شد و از سال ۱۹۷۳ تا به امروز، به ماهنامه تبدیل شده است و ماهی یک بار منتشر می‌شود.
کاندی نست؛ شکوفایی و گسترش جهانی مجله
ترنور در سال ۱۹۰۹، درست یک‌سال قبل از وفاتش، مجله را به کاندی نَست (Condé Nast) ناشر فروخت. تقریبا تا سال ۱۹۰۵ مجله ووگ یک مجله معمولی به حساب می‌آمد؛ اما بعد از آن واقعا شکوفا شد، مخصوصا بعد از اینکه نست آن را خرید و طولی نکشید که آن را به مجله‌ای بین‌المللی تبدیل کرد.
در بریتانیا نسخه آمریکایی ووگ فروش بسیار خوبی داشت تا اینکه در سال ۱۹۱۶، اولین نسخه بریتانیایی آن منتشر شد. به‌زودی در اسپانیا و ایتالیا هم شروع به کار کرد و به‌عنوان بهترین مجله مد شناخته شد؛ بااین‌حال تا سال ۱۹۲۰ هنوز به فرانسه نرسیده بود. بعد از راه‌اندازی نسخه فرانسوی آن، مردم این کشور که همیشه مهد مد و زیبایی بود، به‌شدت از این مجله استقبال کردند؛ مخصوصا در پاریس که مجلات پررونقی درباره مد داشت و افراد مشهور این صنعت مرتبا با آن مجلات همکاری می‌کردند.
به‌زودی ووگ به یک مجله مد زنان در خارج از کشور تبدیل شد و قیمت آن به‌ازای هر نسخه گران‌تر شد. در نتیجه، به سرپرستی نَست، سود حاصل از فروش این مجله به‌شکل شگفت‌انگیزی افزایش یافت و این امر به افزایش محبوبیت انتشارات نست انجامید.
نسخه بریتانیایی ووگ
نسخه فرانسوی ووگ
تأثیر دو واقعه مهم؛ رکود بزرگ و جنگ جهانی دوم
دو واقعه جهانی مهم، یکی رکود بزرگ سال ۱۹۳۰ و دیگری جنگ جهانی دوم، باعث شد محبوبیت ووگ تا حدودی کاهش یافت؛ به این دلیل که دیگر آن احساسات مثبت و انرژی خاص در زندگی واقعی افراد وجود نداشت. بااین‌حال، اشتراک این مجله همچنان رشد خوب خود را حفظ کرده بود و این را مدیون فرانک کروننشیلد (Frank Crowninshield) بود که نست او را به‌عنوان ویراستار استخدام کرد. مخصوصا در دوران جنگ، در شماره اکتبر ۱۹۴۴ به سختی‌هایی که پاریسی‌ها و کارکنان ووگ در طول اشغال آلمان متحمل شده بودند اشاره شد و این مسئله باعث شد که درک احساسات متقابل آنها برای افراد جامعه راحت باشد. همچنین عکس روی جلد یکی دیگر از شماره‌های این مجله در تاریخ دسامبر ۱۹۴۷، به جشن ازدواج الیزابت دوم با شاهزاده فیلیپ اختصاص داده شده بود و نشان می‌داد که الیزابت چگونه مجبور شده بود برای خریدن پارچه‌های لباس‌عروسی‌اش از کوپن‌های جیره‌بندی دوره پس از جنگ استفاده کند.
نست در سال ۱۹۴۲ از دنیا رفت و برای مدتی کوتاه، نشریه به دست بهترین دوست او افتاد. در اواخر دهه ۱۹۵۰، ساموئل نیوهاوس که صاحب یک روزنامه بود، ووگ را خرید.
سردبیرهای معروف و تأثیرگذار مجله ووگ
اولین سردبیر ووگ خانم ژوزفین ردینگ (Josephine Redding) بود که از سال ۱۸۹۲ تا ۱۹۰۰ در این مجله خدمت کرد. بعد از او، سردبیران متعددی در این مجله کار کردند که درباره تأثیرگذارترین آنها در ادامه صحبت خواهیم کرد.
۱. ادنا چیس؛ کار با عکاسان برتر دنیا
خانم ادنا چیس (Edna Chase) از سال ۱۹۱۴ تا ۱۹۵۲ سردبیر مجله بود. او تحصیلات روزنامه‌نگاری نداشت؛ اما به‌مدت ۳۸ سال تا ۷۰سالگی‌اش در این مجله خدمت کرد. در دوره او بود که تصمیم گرفتند مجله ووگ در انگلستان و فرانسه منتشر شود.
در سال ۱۹۳۲ اولین عکس رنگی مجله روی جلد آن چاپ شد. این عکس را ادوارد ژان اشتایچن گرفته بود و زنی شناگر را با یک توپ مخصوص ورزش‌های ساحلی در دستش نشان می‌داد. تا آن زمان همه مجلات مد برای تصویر روی جلد از نقاشی استفاده می‌کردند و ووگ اولین مجله‌ای بود که از عکس رنگی استفاده کرد. شاید این ویژگی یکی از علل منحصربه‌فرد بودن این مجله باشد.
به‌زودی مجله کارش را با بهترین عکاسان دنیا آغاز کرد. آنها نمادین‌ترین عکس‌ها را برای روی جلد انتخاب می‌کردند و این خودش یکی از دلایل اصلی ارزشمندبودن این مجله تا به امروز است. به همین دلیل است که بسیاری از عکاسان برتر مد، درخواست همکاری با این مجله را دارند. یکی از آنها دیوید بیلی معروف است که ۲۹ مورد از عکس‌های روی جلد ووگ حاصل هنر اوست. یکی از آن عکس‌ها تصویر نمادین دونیال لونا، اولین دختر آمریکایی‌آفریقایی است که روی جلد نسخه بریتانیایی ووگ جا خوش کرد. پاتریک دمارشلیه هم عکاس مشهور دیگری است که عکس روی جلدِ شماره‌ای که بعد از مرگ پرنسس دایانا به یادبود او منتشر شد، از کارهای اوست.
مجله دوران خانم چیس
۲. جسیکا دیوز؛ دوران قدرت و برتری ووگ
خانم جسیکا دیوز (Jessica Daves) از سال ۱۹۵۲ تا ۱۹۶۲ سردبیر ووگ بود. به‌درستی می‌گویند که قدرتمندترین و تأثیرگذارترین سال‌های فعالیت ووگ در دوره خانم دیوز بوده است. خانم دیوز با موفقیت ووگ را در یکی از سخت‌ترین و غنی‌ترین دوره‌های تاریخ این مجله آن را رهبری کرد و تلاش‌های زیادی انجام داد تا آن را به مجله‌ای برتر در جهان تبدیل کند. او بر این باور بود که باید کم‌کم به خوانندگان این مفهوم را القا کنند که مجله ووگ ابزاری آموزشی است که می‌خواهد حس زیبایی‌شناختی را به جامعه بیاموزد. در زمان او، محتوای نوشتاری مجله به‌شکل قابل‌توجهی تغییر کرد و ازنظر ادبیات و هنر غنی‌تر شد. پیشرفت‌های جدید خدمت‌محور در گزارش‌های مد در زمان دیوز رخ داد. او گزارش‌های دوسالانه مد پاریس را می‌نوشت و ترکیبی از مدهای سطح‌بالا و سطح‌پایین را پذیرفت. دیوز دو بخش مهم راهنمای فروشگاه را برای خرده‌فروشان و راهنمای خریدار را برای مخاطبان راه‌اندازی کرد و به تقویت بخش تبلیغات کمک زیادی کرد.
مجله دوران خانم دیوز
۳. دایانا وریلند؛ جذب مخاطبان جوان‌تر به مجله
بعد از خانم دیوز، دایانا وریلند (Diana Vreeland) سردبیر مجله شد. دیدگاه‌های دیوز و وریلند به‌طورکامل با هم متفاوت بود. درحالی‌که دیوز مد را یک تجارت واقعا جدی می‌شمرد، وریلند بر این باور بود که مد صرفا برای سرگرمی است. به همین دلیل مجله را به‌سمت نشاط و رهایی جنسی سوق داد و با این کار به جذب مخاطبان جوان‌تر کمک کرد. وریلند به‌جای آنکه بر مدل‌های مشهور متمرکز شود، به مد معاصر و نوشتن درباره انقلاب جنسی دهه ۶۰ میلادی تمرکز کرد. در دوره او، چهره مدل‌هایی مانند توییگی، جین شریمپتون و سوزی پارکر روی جلد مجله منتشر شد. به این ترتیب بسیاری از مدل‌ها برای به‌دست‌آوردن عکس روی جلد شروع به رقابت با هم کردند.
مجله دوران خانم وریلند
۴. گریس میرابلا؛ تغییر مجله برای زنان آزادی‌خواه
وقتی ووگ به یک ماهنامه تبدیل شد، سردبیر آن گریس میرابلا (Grace Mirabella) بود. او تغییرات بسیار بزرگ در نشریه به وجود آورد و مصاحبه‌ها، موضوعات هنری و مقالات مربوط به سلامتی را به آن اضافه کرد. هدف میرابلا ایجاد نشریه‌ای جالب برای زنان آزاد و آزادی‌خواه در دهه ۷۰ میلادی بود. میرابلا می‌گفت باید مجله را تغییر می‌داد؛ زیرا زنان در آن دوره علاقه‌ای به خرید لباس یا مطالعه درباره لباس نداشتند و اینها تفاوتی در تغییر سبک زندگی آنها ایجاد نمی‌کرد. بااین‌حال این تغییر سبک در دهه ۱۹۸۰ از مد افتاد و به همین دلیل، دوره میرابلا با افول مجله ووگ همراه بود. درنهایت او هم جایش را به آنا وینتور افسانه‌ای داد.
مجله دوران خانم میرابلا
۵. آنا وینتور؛ نقطه‌عطف ووگ و جهش روبه‌جلو
در سال ۱۹۸۸، آنا وینتور (Anna Wintour) به‌عنوان سردبیر منصوب شد. در آن زمان مجله فرانسوی اِل (Elle) مدت کوتاهی بود راه‌اندازی شده بود و انتشارات نست نگران آن بود. این مجله رقیب سرسخت ووگ بود و دائما جریان درآمد و فروش آن را تهدید می‌کرد.
انتصاب وینتور مانند یک نقطه عطف برای ووگ بود؛ او از همان ابتدا با عکسی که روی جلد اولین شماره بعد از ورودش منتشر کرد، سنت‌های ووگ را در هم شکست. این عکس مربوط به یک مدل به‌نام مایکلا برکو بود که یک شلوار جین و یک ژاکت به تن داشت. مجله‌ای که همیشه عکس پرتره یک زن را روی جلد آن می‌دیدید، حالا عکس تمام‌قد زنی را روی جلد به نمایش گذاشته بود.
با ورود وینتور، ووگ جسورانه‌تر، سرزنده‌تر و جذاب‌تر از قبل شد و به‌جای مدل‌ها، از تصاویر زنان مشهور مانند آنجلینا جولی یا هیلاری کلینتون روی جلد آن استفاده کردند. برای ووگ این یک جهش بزرگ به‌سمت جلو بود.
مجله دوران خانم وینتور
تفاوت خانم وینتور با همه سردبیرهای قبلی مجله ووگ
وینتور در پیشبرد حرفه‌ای بسیاری از افراد برجسته در صنعت مد از جمله سوپرمدل‌های نسل دهه ۱۹۹۰ نقش کلیدی داشت. با این حال، او بیشتر برای رفتار سرد و قاطع خود مشهور است. شاید فیلم «شیطان پرادا می‌پوشد» را دیده باشید. این فیلم روایتی از یک سردبیر مجله مد به نام میراندا پریستلی و دستیار اوست. نقش پریستلی را مریل استریپ و نقش دستیارش را آن هاتاوی بازی کردند. در آن زمان شایعه شده بود که شخصیت اصلی این فیلم با بازی مریل استریپ از خانم وینتور الهام گرفته شده است. واقعیت این است که آنا وینتور همیشه از عینک‌های پرادا استفاده می‌کند و این به‌نوعی به مشخصه او تبدیل شده است. به همین دلیل احتمال اینکه واقعا پریستلی نمادی از آنا وینتور باشد زیاد است.
تفاوت بین شگرفی که بین دیدگاه‌های خانم وینتور با همه سردبیرهای قبل از او وجود دارد باعث شده است ووگ از یک سو پیشرفت خارق‌العاده‌ای داشته باشد و از سوی دیگر از روزهای کسالت‌بار و افول احتمالی‌اش فاصله بگیرد.
لوگوی ووگ؛ طراحی پویا و هماهنگ با سبک مجله
ووگ لوگوی جذاب و منحصربه‌فردی دارد. از ابتدای راه‌اندازی مجله، تا یک دهه، هر شماره آن یک لوگوی متفاوت داشت که طراح گرافیک آن را باتوجه به عکس روی جلد طراحی می‌کرد. تا دهه ۱۹۵۰ همچنان با فونت‌ها و تصاویر مختلف برای لوگوی ووگ بازی می‌کردند تا اینکه در سال ۱۹۵۵، فونت All Caps Didot به‌عنوان فونت دائمی لوگو روی جلد مجله قرار گرفت. بعدها یک فونت سفارشی معروف به ووگ ای‌جی (Vogue AG) استفاده کردند که ترمینال دیزاین در سال ۲۰۰۴ برایشان طراحی کرد و تا به امروز ثابت مانده است. این فونت جنبه‌های گوتیک آوانگارد و فوتورا را در هم می‌آمیزد.
لوگوی ووگ در گذر زمان
در آغاز
دهه ۱۹۰۰
۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰
۱۹۴۰
دهه ۱۹۵۰ تاکنون
سبک و تأثیر مجله ووگ در جهان از جنبه‌های مختلف
ووگ در زبان فرانسه به سبک یا استایل اشاره دارد. به‌گفته کارولین وبر، منتقد، ووگ «تأثیرگذارترین نشریه مد در جهان است». گزارش‌ها نشان می‌دهند این مجله بالغ‌بر ۱۱میلیون خواننده آمریکایی و ۱۲.۵میلیون خواننده در سراسر جهان دارد.
تأثیر از نظر اجتماعی
ووگ هرسال میزبان مت گالا به مناسبت افتتاحیه نمایشگاه مد موزه متروپولیتن است. این رویداد پرطرفدارترین رویداد سالانه در دنیای مد است و سیاستمداران، ویراستاران مد، طراحان و افراد مشهور از آن استقبال می‌کنند. ووگ از سال ۱۹۷۱ در دوران تصدی وریلند این رویداد با تم مد را برگزار کرد.
حمایت از موسیقی
ووگ آخرین اخبار موسیقی را از برخی هنرمندان مشهور ازجمله تیلور سوییفت، امینم، جی‌زی و تام پتی ارائه می‌دهد. همین مجله در محبوبیت سوزی آنالوگ، موسیقی‌دان آمریکایی، در سال ۲۰۱۷ نقش مهمی ایفا کرد.
حمایت از فناوری
در شماره سپتامبر ۲۰۰۳ ووگ با گوگل برای معرفی عینک گوگل در ۱۲ صفحه همکاری کرد. در شماره سپتامپر ۲۰۱۵، فناوری‌های آمازون فشن، اپل واچ و اپل میوزیک را در صفحاتش معرفی کرد.
تأثیر در مسائل اقتصادی
در سال ۲۰۰۹ آنا وینتور طرح «شب مد» را با هدف احیای اقتصاد پس از بحران مالی ۲۰۰۸ راه‌اندازی کرد که در آن مشتریان را به فروشگاه‌های خرده‌فروشی جذب می‌کرد و درآمد حاصل از آن را به اهداف خیریه اختصاص می‌داد.
این رویداد در ۲۷ شهر آمریکا و ۱۵ کشور در سراسر جهان برگزار شد و در سال ۲۰۱۱ هم فروشگاه‌های آنلاین به این جمع پیوستند. در سال ۲۰۱۳ یک وقفه در این رویداد در آمریکا ایجاد شد؛ اما هنوز در ۱۹ جای دیگر از دنیا برگزار می‌شود.
تأثیر سیاسی
در سال ۲۰۰۶ این مجله با ارائه چندین مقاله درباره زنان مشهور مسلمان و نگرش آنها نسبت به مد و همچنین تأثیر فرهنگ‌های مختلف بر زندگی و مد زنان، توجهات را به موضوعات مهم فرهنگی و سیاسی جلب کرد.
ووگ تأمین مالی یک طرح موسوم به «زیبایی بدون مرز» را به‌مبلغ ۲۵هزار دلار پذیرفت و یک کالج در زمینه آموزش مهارت آرایش زنانه برای زنان افغان راه‌اندازی کرد.
در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا در سال ۲۰۱۲، وینتور به‌خوبی از نفوذ خود برای جمع‌آوری کمک‌های مالی برای حمایت از باراک اوباما استفاده کرد.
در اکتبر ۲۰۱۶ از هیلاری کلینتون حمایت کرد. این اولین بار بود که ووگ در طول عمر ۱۲۰ ساله‌اش، رسما از یک نامزد ریاست‌جمهوری حمایت می‌کرد.
خلاصه کلام
ووگ برجسته‌ترین مجله مد جهان است و نسخه‌های آن در سراسر جهان منتشر می‌شود. این مجله از موفقیتی بین‌المللی برخوردار است و به‌شدت بر توسعه صنعت انتشار مجلات مد تأثیر گذاشته است. هنوز هم بعد از سال‌ها به شکل‌دادن روندهای مد مدرن ادامه می‌دهد. ووگ تنها یک مجله مد نیست؛ یک ابزار آموزشی است که هنر، زیبایی و خلاقیت را به افراد می‌آموزد.
از داستان موفقیت یک مجله که نزدیک به ۱۲۰ سال تقریبا بی‌رقیب بوده است چه درس‌هایی آموختید؟ از بین مجلات داخلی، کدام مجله را می‌شناسید که حداقل در داخل کشور تا این حد محبوب بوده باشد؟ لطفا دیدگاه‌هایتان را با ما درمیان بگذارید.
