قسمت دوم فیلم نگهبانان کهکشان با اضافه کردن کاراکترهای جدید و بالابردن حجم شوخی‌ها، یک کمدی قابل قبول و سرگرم‌کننده است.
بعد از یکی دو هفته که از اکران فیلم Guardians of the Galaxy 2 می‌گذرد، دیگر کسی برای دیدن آن صف نمی‌کشد و سالن‌ها اگرچه خالی از بیننده نیست اما شور و شوق آخر هفته را هم ندارد. خود فیلم هم برای همین هدف ساخته شده: یک کمدی پراکشن و شوخ یک‌بارمصرف که از دیدنش پشیمان نخواهید شد اما نه چیزی بهتان اضافه می‌کند و نه حتی دنیای سینمایی مارول را چند قدمی جلو می‌برد. اما از نگهبانان کهکشان مگر می‌شود بیش از این هم انتظار داشت؟ همین که جیمز گان در گرداب تکرار نیفتاده و با شوخی‌ها، کاراکترها و اکشن‌های جدید حال و هوای نسخه‌ی اول را حفظ کند و در عین حال بیشتر روی شخصیت‌های آشنا و قدیمی متمرکز شود یعنی با یک فیلم قابل قبول قبل از اسپایدرمن و طوفان Avengers: Infinity War طرفیم.
فیلم از تمام کارت‌هایش به خوبی استفاده می‌کند. از بچه‌گروت گرفته تا زخم‌زبان‌های تیز راکت و صراحت درکس (Drax)، همه لحظات بعضا به شدت خنده‌داری را خلق کرده‌اند. از بین کاراکترهای جدید، منتیس پرداخت بهتر و شخصیت دلچسبی دارد و فصل‌های مشترک او با درکس از جمله لحظات بامزه‌ی فیلم هستند. ایگو، پدر استار لرد با بازی کرت راسل یک پدر کلیشه‌ای در دنیای کمیک‌هاست که اختلافاتش با پسرش بن‌مایه‌ی اصلی قسمت دوم نگهبانان کهکشان است. حضور کوتاه و کاملا غیرضروری سیلوستر استالونه هم هیچ کمکی به فیلم نکرده و کاملا اضافی به نظر می‌رسد، اما به لطف شوخ‌طبعی همیشگی کریس پرت و جدل‌های او با گمورا، عملکردی متعادلی را از بازیگرها شاهد هستیم.
فیلم به وضوح بار کمدی سنگین‌تری نسبت به قسمت گذشته دارد. از همان تیتراژ خلاقانه‌ی تک‌پلان اول فیلم تا صحنه‌های متعدد بعد از پایان فیلم که تا ثانیه‌ی آخر وادارتان می‌کند روی صندلی سینما بنشینید، سرشار از شوخی‌های کلامی و موقعیتی است که البته خیلی‌هایشان کار نمی‌کنند و زیادی به نظر می‌رسند. در راستای سیاست‌های دنیای سرخوشانه‌ی سینمایی مارول که از این نظر در تضاد مطلق با دی‌سی قرار دارد، نگهبانان کهکشان ۲ یکی از کمدی‌ترین فیلم‌های مارول است. فیلم حتی معدود سکانس‌های جدی‌اش را با گنجاندن یک شوخی کوچک، لطیف می‌کند تا هم مخاطب جوان‌تر را راضی نگه دارد هم هویت و حال و هوای سبک‌تر فیلم نسبت به بقیه‌ی آثار مارول را حفظ کند.
فیلم اما برای رسیدن به نقطه‌ی اوج داستان و حل و فصل آن، وقت زیادی تلف می‌کند. آشنایی استار لرد با پدرش و گذشته‌ی او کمی حوصله‌سربر می‌شود اما به لطف داستان موازی راکت و یاندو که در این قسمت عاشقش خواهید شد، می‌توان سر و کله زدن پیتر کوییل و گمورا و داستانک‌های ایگو را تحمل کرد. نگهبانان کهکشان ۲ از لحاظ جلوه‌های ویژه‌ی رایانه‌ای هیچ کم و کسری نگذاشته و علاوه بر گریم‌های سنگین بازیگران، دنیای عظیم و رنگارنگی تحویل بیننده می‌دهد که اگر از طرفداران فیلم‌های سه‌بعدی باشید، قطعا از آن لذت خواهید برد. شاید این حجم از جلوه‌های ویژه خوشایند خیلی از مخاطبین حتی برای فیلم‌های ابرقهرمانی نباشد، اما داریم در مورد فیلمی حرفی می‌زنیم که یک راکون سخنگو و یک بچه‌درخت کاراکترهای اصلی آن هستند.
نگهبانان کهکشان در همان قسمت اولش به لطف سلیقه‌ی عالی پیتر در موسیقی، مجموعه‌ای از بهترین آهنگ‌های دهه‌ی هشتاد میلادی را برای موسیقی متن خود انتخاب کرد و در این قسمت نوار دوم سلکشن دهه هشتاد را می‌شنویم. مشابه فیلم قبلی، در بسیار از سکانس‌های درگیری و زد و خورد، آهنگ‌های پاپ کلاسیک را می‌شنویم که کاملا روی فیلم نشسته و ادامه‌ی راه موفق قسمت اول نگهبانان کهکشان است. واکمن پیتر نقش مهمی را در فضاسازی فیلم بازی می‌کند و آهنگ‌ها بار سنگین تاثیرگذاری و لذت‌بخش بودن فیلم را به دوش کشیده‌اند. مارول ظاهرا استفاده از آهنگ‌های قدیمی را در سایر فیلم‌هایش هم در دستور کار قرار خواهد داد، در تریلر Thor: Ragnarok یکی از معروف‌ترین آهنگ‌های دهه‌ی هفتاد از لد زپلین را شنیدیم و گویا مسئولین ماورل بودجه‌ی زیادی برای خرید حق پخش آهنگ‌های کلاسیک کنار گذاشته‌اند.
فیلم Guardians of the Galaxy 2 یک قدم محتاطانه در ادامه‌ی فیلمی است که یکی از موفق‌ترین فیلم‌های جدید در دنیای سینمایی مارول به شمار می‌رفت. جیمز گان نقاط قوت فیلم اول را گرفته با دوز بیشتر آن‌ها را به قسمت دوم تزریق کرده است. شوخی‌ها به مراتب بیشتر شده‌اند و با اینکه شیرینی فیلم گاهی دلتان را می‌زند اما می‌توان لحظات خوشی را با آن سپری کرد. رابطه‌ی کلیشه‌ای پدر و پسر جایی برای پرداخت بیشتر و عمیق‌تر ندارد و کاراکترهای جدید هم سطحی‌تر از آنند که فیلم را به چیزی بیشتر تبدیل کنند. نگهبانان کهکشان ۲ آن جسارت قسمت اولش را ندارد اما همچنان شرور و پر سر و صداست، یکی دو سکانس خلاقانه‌اش حتما راضی‌تان می‌کند و شوخی‌هایش هم - مواقعی که کار می‌کنند - واقعا خنده‌دار هستند. مارول آهسته و پیوسته به سمت بستن پرونده‌ی فاز فعلی فیلم‌های خود می‌رود و اصراری بر ساخت فیلم‌های ساختارشکن و متفاوت ندارد، چرخ‌دنده‌ها فعلا به خوبی کنار هم می‌چرخند تا شاهد بزرگ‌ترین فیلم ابرقهرمانی سینما در سال ۲۰۱۸ باشیم.
