نقد فیلم Space Jam: A New Legacy | لبران جیمز در دنیای باگز بانی

ساخت دنباله برای فیلم‌های قدیمی یکی از کارهای بسیار با ریسک بالا است که در طول سال‌های مختلف شاهد نمونه‌های مختلف مثل ساخت دنباله برای فیلم جومانجی بودیم که فیلم جدید با اینکه در همان دنیا فیلم اصلی جریان داشت، اما درنهایت راه خود را در پیش گرفت. حالا دنباله فیلم Space Jam تولید و منتشر شده که نکته اول این است که تلاش کرده تا حدی به قسمت اول وفادار باقی بماند و نکته بعدی این است که کارهای جدیدی را نیز انجام دهد. فیلم Space Jam: A New Legacy شروع جالب و نوستالژیکی را دارد و در طول آن نسخه کودکی لبران جیمز در حال تجربه بازی قدیمی لونی تونز است.

ازطرفی می‌خواهد خود را پایه‌بند به اصول قسمت اول معرفی کند و ازطرفی می‌خواهد بینندگان را وارد دنیای جدیدی کند و همچنین بینندگان و طرفداران جدیدی را نیز جذب کند. همچنین فیلم در تلاش است تا بیشتر روی مشکلات خانوادگی لبران جیمز بپردازد و نشان دهد که دلیل اختلاف پدر و پسر در فیلم چه چیزی است.

مشخصا پرداختن به چنین مواردی می‌تواند کمک زیادی به یک فیلم برای ارائه داستانی بهتر کند، اما مشکل اصلی اینجا است که این روابط انقدر که انتظارش را داریم، عمق خاصی ندارد و صرفا لجبازی لبران جیمز با پسرش یا بالعکس است. ازطرفی خود لبران جیمز به مشکل اصلی فیلم تبدیل می‌شود.

مایکل جردن هرگز بازیگر حرفه‌ای نبود و حتی فیلم Space Jam اثر شاهکاری نیست، اما نکته اینجا است که باز هم شاهد کاریزما مناسبی از جردن در طول فیلم بودیم که باعث می‌شد تا از دیدن او در چنین فیلمی لذت ببریم. بااین‌حال، جیمز در بیشتر دقایق فیلم واقعا بازی خوبی ارائه نمی‌کند و نه کاریزما و جذابیت داخل زمین بسکتبال را از او شاهد هستیم و نه بازی خوبی را ارائه می‌کند. قطعا دیدن لبران جیمز در فیلم Space Jam 2 برای طرفدارانش می‌تواند جذاب باشد، اما خب قرار نیست بگیم چون طرفداران جیمز از دیدن بسکتبالیست محبوب خود در این فیلم لذت می‌برند پس باید از بازی ضعیفش تعریف کنیم!

لبران جیمز شاید همه تلاش خود را برای یک ارائه قوی کرده باشد، اما شاید بازیگری چیزی نیست که او برای آن ساخته شده باشد و در طول فیلم هم حتی می‌گوید که او تنها شغلش بازی بسکتبال است! هرچند جیمز خود یک نکته منفی برای فیلم باشد، اما نکته منفی بعدی این است که شخص دیگری نیست که این مشکل را پر کند و در اینجا خبری از بازیگرانی مثل بیل موری نیست. پس سازندگان تصمیم گرفتند تا این مشکل را با ارجاعات مختلف به مجموعه‌های برادران وارنر پر کنند.

از همان تریلرها هم مشخص بود که در فیلم Space Jam: A New Legacy قرار است شاهد ارجاعات مختلفی به دیگر مجموعه‌های برادران وارنر باشیم. این خود به خود نکته منفی نیست و این موضوع بیشتر ما را به یاد فیلم Ready Player One می‌اندازد و حتی به شوخی بسیاری اعتقاد داشتند که قسمت جدید فیلم Space Jam درواقع دنباله فیلم استیون اسپیلبرگ است. پس ما مشخصا قرار بود درکنار دنیای لونی تونز، به دنیاهای مثل دی سی یا بازی تاج و تخت سفر کنیم.

مشخصا این اتفاق جذابی برای من بیننده است که ببینم چگونه ترکیب لونی تونز به‌همراه لبران جیمز با دی سی می‌تواند در یک فیلم سینمایی بلاک باستری به تصویر کشیده شود، اما فیلم هرچقدر جلوتر می‌رفت، من را بیشتر با یک حقیقت تلخ روبه‌رو می‌کرد. حضور شخصیت‌ها و دنیاهای مختلف برادران وارنر در فیلم Space Jam: A New Legacy بیشتر از اینکه حکم یک Ready Player One دیگر را داشته باشد.

اما برخلاف انتظار بیشتر حکم یک پیام بازرگانی محصولات برادران وارنر را داشت. شاید دیدن این موارد برای افراد کم سن و سال جذاب باشد، اما دلیل نمی‌شود چون این گروه سنی که خب مشخصا از چیزهای پر زرق و برق لذت بیشتری می‌برند، بگوییم پس این صحنه‌ها در فیلم به بهتر شدن آن کمک کرده و حق ایراد گرفتن از آن را نداریم. مشکل وجود این صحنه‌ها نیست بلکه مشکل نحوه استفاده از آن در طول فیلم است که بیشتر به کلیت فیلم ضربه زده است تا اینکه باعث بهتر شدن آن شود. 

صد البته بخش نوستالژیک و خوب فیلم از جایی آغاز می‌شود که شاهد ورود لبران جیمز به دنیای لونی تونز هستیم. اینجا جایی است که خود لبران جیمز به یک شخصیت کارتونی تبدیل می‌شود و حالا دیگر نیازی به حضور فیزیکی وی نیست. این خود یک نکته مثبت است که به تیم سازنده این قابلیت را می‌دهد تا بیشتر روی توانایی لونی تونز تمرکز کند و این موضوع باعث می‌شود تا بهترین بخش‌های فیلم را شاهد باشیم.

اگرچه سفر به دنیاهای دیگر برادران وارنر قطعا جذابیت‌های خاص خودش را دارد، اما باز هم احساس می‌کنید که شاید بهتر بود درنهایت تمرکز داستان فیلم روی دنیای لونی تونز قرار داشت تا اینکه بیش از حد در دنیاهای مختلف سفر کنیم و فیلم بیشتر به یک مکان تبلیغاتی برای آن‌ها تبدیل شود. طراحی اعضای لونی تونز در فیلم Space Jam: A New Legacy نیز از نکات خوب آن است، اما طراحی کلاسیک و قدیمی آن هنوز کیفیت بالاتری دارد و طراحی قدیمی را بیشتر ترجیح می‌دهم.

بااین‌حال، زمانی‌که مسابقه بسکتبال شروع می‌شود، شاهد یک اشتباه عجیب دیگر از سازندگان فیلم Space Jam: A New Legacy هستیم. درست است منظور من دقیقا تبدیل شدن شخصیت‌های کارتونی لونی تونز به مدل‌های سه‌بعدی است. متاسفانه در آثار سینمایی زیادی می‌بینیم که شخصیت‌های کارتونی به مدل‌های ۳بعدی تبدیل می‌شوند و فیلم Space Jam 2 نیز از این آفت بی‌نصیب نمانده است.

صد البته که کیفیت مدل‌ها قابل قبول هستند و حداقل از بسیاری از آثار قابل تحمل‌تر و طراحی بهتری دارند، اما زمانی‌که آن‌ها را درکنار نسخه کارتونی و اورجینال قرار می‌دهیم، دقیقا جایی است که از این تصمیم ناامید می‌شویم. خلاصه اینکه فیلم Space Jam: A New Legacy می‌تواند به اثری ترسناک برای طرفداران قسمت اول فیلم Space Jam و حتی لونی تونز تبدیل شود که به‌جای تمرکز کردن روی مواردی که باعث شهرت آن شده، روی مسائل دیگری تمرکز کند.

اگر بار اول است که به سراغ سری فیلم Space Jam می‌روید و از طرفداران لبران جیمز باشد، کمی بعید است که نتوانید از قسمت دوم آن لذت ببرید، اما اگر از طرفداران قسمت اول و همچنین دنیای لونی تونز باشید، فیلم Space Jam: A New Legacy می‌تواند به یک ناامیدی بزرگ برای شما تبدیل شود.

یکبار دیگر می‌گویم که فیلم Space Jam هرگز یک شاهکار سینمایی یا اثری که منتقدان به ستایش آن پرداخته باشند، نبود و برعکس مثل فیلم جومانجی اثری با نقدهای متوسط بود. بااین‌حال، فیلم درنهایت اثری سرگرم کننده و جذاب برای طرفداران لونی تونز و بسکتبال بود. فیلم Space Jam: A New Legacy هم درنهایت اثری سرگرم کننده به‌خصوص برای افراد کم سن و سال که به‌دنبال یک دنیای رنگارنگ و پر زرق و برق هستند و همچنین بدشان نمی‌آید شخصیت‌های محبوبشان مثل سوپرمن و واندر وومن را ببینند، است.

بااین‌حال فیلم مشکلات ریز و درشتی دارد که شاید مهم‌ترین مشکل این بود که فیلم Space Jam 2 بیشتر حکم یک پیام بازرگانی برای محصولات برادران وارنر را داشت تا اینکه دنباله‌ای برای طرفداران قدیمی فیلم Space Jam باشد.