نقد فیلم Jungle Cruise | گشت و گذار در جنگل با دواین جانسون

باید چه انتظاری از فیلم Jungle Cruise داشته باشیم؟ این شاید سؤال مهمی است که باید در ابتدا از خودمان در مورد سطح انتظارمان از این فیلم لایو اکشن بپرسیم. مشخصا اگر به‌دنبال فیلم متفاوتی از دیزنی یا تجربه‌ای تقریبا مشابه دزدان دریایی کارائیب هستید، همین الان می‌توانم خیال شما را راحت کنم که از تماشای فیلم کاملا ناامید خواهید شد.

اما اگر دنبال فیلمی خانوادگی و ماجراجویی هستید که دو ساعت خود و دیگر اعضای خانواده را سرگرم کنند، آدرس درستی را آمده‌اید. فیلم Jungle Cruise اگر قرار باشد در یک جمله توصیف شود، آن را می‌توان فیلمی سرگرم کننده اما بسیار فراموش شدنی توصیف کرد که هیچ چیز جدیدی را قرار نیست ارائه کند. برای درک بهتر قضیه اینکه فیلم هیچ ایده جدیدی ندارد، باید بگویم که این فیلم درواقع بیشتر ترکیبی از دزدان دریایی کارائیب، جومانجی و ایندیانا جونز است که دیزنی از هر فیلم بخشی را برداشته و در داخل فیلم استفاده کرده است. 

الهام گرفتن از فیلم دیگر کار اشتباهی یا نکته منفی نیست، اما در فیلم جنگل کروز شاهد الهام گرفتن از فیلمی نیستیم، بلکه دقیقا سازندگان خیلی آگاهانه از المان‌ها و بخش‌های داستانی فیلم‌های مختلف در داخل فیلم استفاده کرده‌اند. شاید مهم‌ترین بخش آن حقیقت پشت ماجرا شخصیت فرانک باشد که در ادامه در موردش خواهیم گفت و درواقع مهم‌ترین راز فیلم است، اما با تماشا فیلم خیلی سریع می‌توانید شباهت غیر قابل انکار فیلم با سه فیلم گفته شده را مشاهده کرد. نوع ماجراجویی و نحوه آشنایی شخصیت‌ها بی‌شباهت به داستان فیلم دزدان دریایی کارائیب نیست و صد البته شخصیت فرانک درواقع جک اسپارو داستان است و حتی سعی شده از شوخی‌های مشابه‌ای هم در طول فیلم استفاده شود. همچنین شخصیت‌های شرور با قدرت‌های فراطبیعی هم شاهد حضور آن‌ها هستیم که همان حکم دشمنان معروف و محبوب جک اسپارو در دزدان دریایی کارائیب را در فیلم Jungle Cruise دارند.

شخصیت امیلی بلانت در فیلم درواقع حکم ایندیانا جونز داستان را دارد و نوع مأموریت و هدفی که پشت داستان است تا دشمنان آلمانی فیلم، درواقع الهام بخش فیلم‌های ایندیانا جونز است. شباهتی که بعید است خیلی اتفاقی باشد و یک سال پیش از اکران فیلم Indiana Jones 5، شاید لوکاس‌فیلم بتواند دید بهتری از ارائه یک نسخه زن مشابه ایندیانا جونز داشته باشد و از ارائه نسخه صرفا زن ایدیانا جونز جلوگیری کند و از آن فاصله بگیرد.

شخصیت برادر امیلی بلانت نیز درواقع حکم شخصیت جک بلک را در اتفاقات فیلم جومانجی دارد. البته نوع خطرات و همچنین نوع ماجراجویی فیلم شباهت زیادی به فیلم‌های جومانجی با حضور دواین جانسون دارد و ظاهرا دیزنی با یک فیلم سه هدف را دنبال کرده که در بخش جومانجی موفق‌تر از دیگر بخش‌ها بوده است. در مجموع فیلم توانسته با ترکیبی از این سه فیلم اثری سرگرم کننده و جذابی را ارائه کند که حتی برخلاف انتظار شاهد روند و سرعت داستانی بسیار خوبی هستیم و زمان کمی در طول فیلم تلف می‌شود.

حتی برخلاف انتظار فیلم دارای صحنه‌های اکشن جذابی است که به خوبی در طول فیلم پیاده‌سازی شده‌اند. بااین‌حال، فیلم پتانسیل‌های خوبی داشت تا هویت مستقل‌تری پیدا کند تا اینکه صرفا ترکیبی از چند فیلم دیگر باشد، اما دیزنی درنهایت به هدفش یعنی تبدیل فیلم Jungle Cruise به یک اثر خانوادگی و سرگرم کننده می‌رسد تا نشان دهد چرا هنوز در ساخت چنین فیلم‌هایی موفق است.

البته اگر بخواهیم یک مقایسه کنیم، اگر فیلم Space Jam: A New Legacy گرفتار سیاست برادران وارنر برای حضورهای افتخاری زورکی و تبلیغاتی شده، فیلم Jungle Cruise نیز گرفتار سیاست دیزنی برای تبدیل شدن به یک فیلم خانوادگی شده است. اگرچه فیلم فرصت خوبی را داشت تا فضاهای ترسناک و جذابی را هم خلق کند، اما درنهایت جانب احتیاط را فراموش نکرده و کاملا با یک فیلم کنترل شده طرف هستیم و این موضوع باعث شده تا درنهایت با اثری یکبار مصرف طرف باشیم.

البته نباید از محیط و جلوه‌های ویژه زیبا فیلم هم گذشت که باعث شده تا فیلم به اثری خوش رنگ و لعاب تبدیل شود. اما فیلم Jungle Cruise برای موفقیت به چه مواردی نیاز داشت؟ دیزنی طی این سال‌ها تلاش کرده تا با انتخاب بازیگران مشهور بخشی از مشکلات فیلم‌های لایو اکشن خود را پنهان کند که اینجا هم شاهد پیروی از این موضوع هستیم.

از یک طرف امیلی بلانت را داریم که اگرچه عملکردی مشابه فیلم A Quiet Place را از او شاهد نیستیم، اما به وزنه مهمی برای جلو بردن داستان فیلم تبدیل می‌شود و بازی قابل قبول و جذابی را ارائه می‌کند. در طرف مقابل دواین جانسون را داریم که اگرچه زوج خوبی را با بلانت تشکیل می‌دهد، اما او درنهایت همان بازی را می‌کند که ازش انتظار داریم و دقیقا مثل فیلم حرف جدیدی برای گفتن ندارد.

واقعیتش جانسون باتوجه‌به نقش مهمی که در فیلم دارد، به شکلی که انتظارش را داریم نتوانسته کار جذابی را ارائه کند و حتی بازی و شوخی‌های تکراری او بارها روی اعصاب می‌رود؛ اگرچه درنهایت شیمی خوبی با بلانت در طول اتفاقات فیلم دارد و نمی‌توان منکر آن شد. بااین‌حال، چنین رابطه‌ای واقعا تکراری و شاید کمی مایوس کننده باشد. نکته جالب اینجا است که جک وایتهال و جسی پلمونس بازی به مراتب بهتر و جذاب‌تری را نسبت به جانسون در طول فیلم ارائه می‌کنند و حتی اگر نقش این دو در طول فیلم بیشتر بود، شاید حتی با فیلم بهتری هم طرف بودیم؛ مخصوصا پلمونس که با اینکه شخصیت خیلی تکراری را بازی کرده، اما بازی جذابش باعث شده تا حتی از این مشکل هم عبور کنیم و از بازی او لذت ببریم. اما چرا جانسون با اینکه طبق معمول یک نقش را برای بازی nام بازی کرده اینبار نتوانسته درخشش لازم را داشته باشد، دلیلش را اکنون خواهم گفت.

ادامه نقد ممکن است بخشی از اتفاقات فیلم Jungle Cruise را فاش کند

نقش دواین جانسون در فیلم Jungle Cruise دقیقا همان نقش جک اسپارو در فیلم دزدان دریایی کارائیب است، اما نسخه بسیار ضعیف‌تر آن. درواقع مهم‌ترین توییست داستانی فیلم شخصیت فرانک است که مانند جک اسپارو دچار یک طلسم شده و نمی‌میرد و دشمنان او هم درواقع دچار چنین طلسمی هستند که حالا مانند دیوی جونز به شکل عناصر طبیعت در آمده‌اند و فیلم بیشتر از آنچه که فکرش را می‌کنیم، از فیلم‌های Pirates of the Caribbean کپی برداری کرده است.

گویی دیزنی هم بدش نمیامد یک دزدان دریایی کارائیب دیگری بسازد که در آن جک اسپارو بالاخره به الیزابت برسد و خبریم از ویل ترنر این وسط نباشد! آیا دیزنی واقعا تصمیم داشته تا آرزو طرفدارانی را که دنبال به هم رسیدن جک اسپارو و الیزابت بودند، برآورده کند؟ واقعیتش خیلی بعید نیست، اما رابطه لیلی و فرانک یکی از زورکی‌ترین رابطه‌ها در فیلم‌های دیزنی بوده و همچنین جانسون هم هرگز نمی‌تواند مثل جانی دپ یک شخصیت کامل و فراموش نشدنی را خلق کند و در بهترین حالت نسخه بسیار ضعیف جک اسپارو را تحویل می‌دهد.

پایان اسپویل

الگو دیزنی برای بخش عاشقانه فیلم Jungle Cruise ظاهرا انیمیشن‌های این استودیو بوده که در طول آن دو شخصیت در طول ماجراجویی خود عاشق یکدیگر می‌شوند و حتی پایان آن نیز گواه این موضوع است، اما خبری از روح و سادگی اتفاقات انیمیشن نیستیم. فیلم تلاش کرده تا درکنار یک فیلم خانوادگی، یک فیلم کمدی عاشقانه را هم ارائه کند که بخش عاشقانه به بخش اضافه و خسته کننده فیلم تبدیل می‌شود که راستش جایی در فیلم نداشت و بهتر بود فیلم روی بخش ماجراجویی و معماهای آن بیشتر تمرکز می‌کرد. حتی در بخش کمدی شاهد تکرار مکرر برخی از شوخی‌ها به‌خصوص توسط دواین جانسون هستیم که عملا باعث خسته شدن بیننده می‌شوند و شاید بهتر بود خلاقیت بیشتری در خلق شوخی‌ها و به کار بردن آن‌ها وجود داشت تا اینکه جانسون از ابتدا تا پایان فیلم بارها با شلوار پوشیدن امیلی بلانت شوخی کند!

فیلم Jungle Cruise در مجموع واقعا اثری است که می‌تواند بیننده را سرگرم کنند و راستش بهتر از انتظارم بود. هرچند فیلم می‌توانست به‌جای اینکه ترکیبی از فیلم‌های مختلف باشد، به فیلمی اورجینال‌تر و با هویت مستقل‌تری تبدیل شود، اما درنهایت توانسته کمدی قابل قبول و یک داستان ماجراجویی نسبتا جذابی را ارائه کند که تمامی افراد خانواده از تماشا آن لذت ببرند.

همچنین فیلم Jungle Cruise دارای ارجاعات جالب و خوبی از دورانی است که آگاهی کمتری وجود داشت، اما باز هم فیلم نسبت به این قضایا گذرا رد شده و در ادامه باعث می‌شود بیننده بخش‌های ابتدایی فیلم را فراموش و صرفا ماجراجویی امیلی بلانت و دواین جانسون در آمازون را دنبال کند. درنهایت اگر انتظار اثری مثل دزدان دریایی کارائیب را ندارید، فیلم Jungle Cruise می‌تواند شما را راضی کند.