نقد سریال Narcos - قسمت هفت تا ده فصل دوم

پابلو در جهانی که زیست و ساخت، عنصری آشوبگر بود و در این عکس هم مغایر با تمامی عناصر دیگر است. استیو مورفی قرمز پوشیده با شلوار جین. انگار نه انگار که آمده اسکوبار را بکشد

وقتی از پابلو اسکوبار حرف می‌زنیم از که حرف می‌زنیم؟ باید استنادمان به اخبار و شنیده‌ها و تصاویر آرشیوی باشد یا شخصیتی که در سریال با آن رو‌به‌رو بودیم؟ دو فصل ابتدایی نارکوس را می‌توان در رفت‌و‌آمد واقعیت و تخیل، اطلاعات و کاشته‌های داستانی تحلیل کرد. جایی ارنست همینگوی نویسنده صاحب‌نام آمریکایی درباره حقیقت عنوان می‌کند که از آن کثافت همان یک نسخه کافی است. منظورش برهم زدن واقعیت جهان یا انکار آن نیست. همینگوی به‌عنوان کسی که سال‌ها به‌عنوان خبرنگار فعالیت کرد و همیشه داستان‌هایی به‌شدت واقع‌گرا و با کمترین دخالت نویسنده در رخدادها می‌نوشت اعتقاد داشت که باید چیزی از جهان ذهنی بر واقعیت اثر بگذارد و دستکاری‌اش کند تا تبدیل به حرفی تازه شود. حتی قصه‌ای به جذابیت زندگی پابلو اسکوبار هم بدون کم و زیاد کردن واقعیت می‌تواند کسالت‌بار یا بی‌معنی جلوه کند. همینطور که در ابتدای داستان عنوان می‌شود که این داستان از واقعیت الهام گرفته شده است اما تغییراتی در جزییات آن داده شده است. برای من اهمیت نارکوس در همین رفت‌و‌آمد بین واقعیت و خیال است. وقتی تخیلات پابلو به تصویر کشیده می‌شود که در کاخ ریاست جمهوری است و سمتش را از رئیس‌جمهور پیشین دریافت می‌کند. لبخند می‌زند. در همان لحظه در دنیای واقعی در تنهاترین موقعیت و بیشترین فشار از سوی جامعه قرار گرفته است. این جهان ذهنی پابلو دوست داشتنی است. این میزان از رویاپردازی هر چند محکوم به فنا است اما همراه شدن با آن لذت‌بخش است. از پابلو اسکوبار سریال حرف می‌زنم نه شخصیت حقیقی‌اش. فاصله مشخصی بین پابلوی سریال که قابلیت دوست ‌داشته شدن دارد و خود اسکوبار که ترسناک است وجود دارد. وقتی پابلو در یکی از خشن‌ترین و غیر‌انسانی‌ترین تصمیمات زندگی‌اش چند مغازه را منفجر می‌کند تا از رقیبانش انتقام بگیرد سراغ تصاویر آرشیوی می‌رویم. پابلوی دنیای واقعی آن‌جا میان تصاویر آرشیوی مستتر است. بیش از حد بی‌رحم و بیش از حد خون‌خواه. اما وقتی سراغ شخصیت سریالی‌اش می‌آییم به مرد میانسالی برمی‌خوریم که مادرش را در آغوش می‌کشد و او را بابت گناهش شماتت نمی‌کند. پابلوی سریال خصیصه‌های انسانی زیادی دارد که باعث می‌شود دلتنگش شویم. او جسورترین شخصیت این دو فصل بود. وقتی همه کشور به دنبالش می‌گردند به دل شهر می‌زند. فندک سربازی را به او می‌دهد و عینکش را برمی‌دارد و در شهر قدم می‌زند. هیچ جنایت‌کاری همچین جسارتی ندارد. احتمالاً این میزان از جسارت تا حدی از مصرف مواد مخدر نشأت گرفته است اما صادقانه بگویم نمی‌شود دوستش نداشت. پابلو بسیار جذاب بود. شاید دلیلی هولناکی آن عکس همین است. آنقدر مرگش غیرقابل دسترس می نموند که کسی باور نمی‌کند به این سادگی زیر پای چند سرباز آمریکایی و کلمبیایی به پشت با گلوله‌ای در صورتش نقش زمین باشد.

همینطور که در ابتدای داستان عنوان می‌شود که این داستان از واقعیت الهام گرفته شده است اما تغییراتی در جزییات آن داده شده است. برای من اهمیت نارکوس در همین رفت‌و‌آمد بین واقعیت و خیال است

مسیر تنها شدن اسکوبار به مرور از فصل اول آغاز شد. هرچه پیش رفتیم و اسکوبار پیش رفت و بزرگ‌تر شد دوستان و مریدانش را از دست داد. یعنی پلیس ترتیب یکی یکی‌شان را داد. مهم‌ترین‌شان گوستاوو بود. یار غار پابلو. بعد از او دیگر نتوانست کسی هم‌رده‌اش پیدا کند. شاید تعداد تصمیمات غیرمعقول‌اش بعد از مرگ گوستاوو بسیار بیشتر شد چون کسی نبود که با او مشورت کند. تنهایی اسکوبار مفهومی است که با شیب ملایمی از میانه فصل اول در فیلمنامه‌ آغاز شد. به مرور کاراکتر‌های دور پابلو کمتر شدند. اوایل او را در جمع نارکوها می‌دیدیم اما در انتهای فصل دوم همه نارکوها مرگ پابلو را می‌خواستند. پابلو دیگر نتوانست رابطه صمیمانه‌ای با کسی برقرار کند. تنهایی‌اش را با محبت بیش از حدی که به خانواده‌اش نشان می‌داد توانست جبران کند. جدایی بین او و خانواده‌اش شاید تیر خلاص برای پابلو بود. وقتی تنها راه فرارش از تنهایی یک تلفن بی‌سیم شد که گاهی هم آنتن نمی‌داد. به تصویر کشیدن‌ تنهایی‌اش در کارگردانی سریال هم به خوبی صورت پذیرفته است. هرچه پیش رفتیم تعداد قاب‌هایی که پابلو در آن تنها فرد قاب است بیشتر شد. تعداد نماهای باز (لانگ شات) افزایش پیدا کرد و در اغلب لحظات پابلو در چارچوبی گیر کرده است. چارچوب در یا پنجره. چهره غمگین و اخمویش در هواهای ابری با غرور و شادمانی‌اش در ابتدای فصل اول قابل مقایسه نیست. پابلو پیش از مرگش غمگین و تنها شد. به‌تنهایی اتاق قرمز. اتاقی که تلفن بی‌سیمش را در آن گذاشته بود و حریم شخصی‌اش به حساب می‌آمد. دوربین وارد این اتاق نشد. همیشه از بیرون پابلو را در چاچوبی سرخ به تصویر کشید که با همسرش حرف می‌زند. همیشه پشت به دوربین تا این خلوت و حریم بیشتر خودش را نشان بدهد. آن اتاق قرمز تبدیل به نمادی برای تنهایی عمیق و پرنشدنی پابلو شد.

کلمبیا کشوری بود که پتانسیل داشت که در آن بی‌نهایت جنایت شکل بگیرد و پابلو فردی بود که هیچ حد و مرزی نداشت. بلاخره این بی‌حد و مرزی کار دستش داد و با کشتن افراد بی‌گناه محبوبیتش بین مردم را هم از دست داد و خودش باعث زوال خودش شد

پابلو اسکوبار از خشم، انتقام و ترس ساخته شده بود. وقتی دروازه‌های جهنم در مدلین باز شد. وقتی هر دو گروه مخالف یعنی دار و دسته پابلو و دار و دسته رودریگز به جان هم افتاده‌اند و سعی کردند جنایت‌هایشان را با تزیین به اثری هنری نزدیک کنند تا هولناک‌تر شود دروازه جهنم باز شد. جنگی آخر‌الزمانی شروع شد که در آن طبق معمول بی‌گناه‌ها زودتر کشته می‌شوند. وقتی قرار است به فرناندو دوکی، وکیل پابلو، سوقصد شود به اشتباه دختری میوه‌فروش کشته می‌شود. این جنگ بیش از حد بی‌رحمانه است. کلمبیا کشوری بود که پتانسیل داشت که در آن بی‌نهایت جنایت شکل بگیرد و پابلو فردی بود که هیچ حد و مرزی نداشت. بلاخره این بی‌حد و مرزی کار دستش داد و با کشتن افراد بی‌گناه محبوبیتش بین مردم را هم از دست داد و خودش باعث زوال خودش شد. تصویر غم‌انگیز است. پابلو بزرگ‌ترین جنایت‌کار کلمبیا مثل تکه‌ای گوشت روی پشت‌بام خانه‌ای افتاده است. دوباره تاکید می‌کنم. هفتمین مرد پولدار جهان در لحظه مرگش کفش به پا ندارد. حالا دور دست رودریگز و دوستانش افتاده است. منتظر تحلیل فصل جدید نارکوس باشید.