نقد سریال مانی هایست: کره منطقه مشترک اقتصادی (Money Heist: Korea Joint Economic Area)

Money Heist: Korea Joint Economic Area، یک درام جنایی عمدتا وفادار به نسخه‌ی اسپانیایی آن است. در این اکشن کره‌ای، کره شمالی و جنوبی در حال برداشتن گام‌هایی آزمایشی برای ایجاد اتحاد دوباره‌ای هستند. منطقه‌ی اقتصادی مشترک دو کره، ضرابخانه‌ای است که مانی هایست فرمول سرقت‌اش را در آن‌جا به جریان می‌اندازد. درواقع اشتراک در سیستم اقتصادی به‌عنوان ویژگی خاص این بازسازی مطرح است. پروفسور ناراحت از اینکه تنها ثروتمندان دو کشور قرار است، بیشترین سود را از این اتحاد ببرند یک تیم فوق‌العاده از جنایتکاران را گرد هم می‌آورد تا به ضرابخانه نفوذ کنند. شکاف اقتصادی و عدم توجه به نیازهای مردم در این سریال همانند نسخه‌ی اسپانیایی‌اش نیروی محرکه‌ی سرقت خواهد بود.

Money Heist: Korea Joint Economic Area، یک درام جنایی عمدتا وفادار به نسخه‌ی اسپانیایی آن است

Money Heist: Korea Joint Economic Area، همانند مانی هایست با راوی‌گری توکیو شروع می‌شود. آدم‌ها همان آدم‌ها هستند و جزئیات تغییر چندانی نکرده است. تنها چیزیکه بکگراند شخصیت‌ها را تغییر داده جغرافیای جدید فیلم است که حالا قرار است سیاست‌های دو کره و رویدادهای بین‌شان را به‌تصویر بکشد. برلین در اینجا از اردوگاه کار اجباری کره‌ی شمالی فرار کرده و توکیو نیز مهاجری از از همین کشور است.

حال سؤال اینجا است که مانی هیست کره‌ای، چقدر از سری اصلی فاصله گرفته و تا چه اندازه خودش است؟ و چه چیز متفاوتی را نسبت به ورژن اسپانیایی‌اش قرار است ارائه دهد؟ مسئله‌ی کاملا مشخص در این اثر این است که سرتاپای سریال نسبت به نسخه‌ی قبلی تغییرات بسیار کمی را در خودش جای داده است.

مسائل سیاسی مطرح شده در سریال نیز نمی‌تواند، یک تغییر بزرگ نسبت به مانی هایست اصلی ایجاد کند. به بیانی همه چیز شبیه‌به یک کپی است و فیلمساز برای اینکه در اثرش، نکته‌ای متمایز ایجاد کرده باشد، بحث اتحاد با کره‌ شمالی را به میان می‌کشد. حتی بازیگران نیز خصوصیات و اداهایی شبیه‌به نسخه‌ی اصلی را اجرا می‌کنند.

پروفسور کره‌ای مانند آلوارو مورته عینکی بر چهره دارد و گاهی آن را به عقب می‌کشاند و ووجین نیز همانند ورژن اصلی‌اش در شرایط استرس‌زا موهایش را پشت سرش جمع می‌کند. این تقلیدها، کارکتر را به سمت تیپی از شخصیت‌های نسخه‌ی اصلی می‌کشاند و آن‌ها را در مسیر تجربه‌ی عدم هویت قرار می‌دهد.

این اثر داستان‌محور، با شخصیت‌هایی روبه‌روست که زیر سایه‌ی دنیای الکس پینا ملیت دیگری به خود گرفته‌اند. فیلمساز در این اثر گویا خودش نیز به‌شدت تحت تاثیر کارکترهای ورژن اصلی قرار دارد، به‌همین دلیل نیازی ندیده که به آدم‌های مانی هایست: کره، پرداختی متناسب با یک جهان بازسازی شده بدهد.

مخاطب هنگام تماشای این سریال تنها به‌وسیله‌ی آشنایی با جهان الکس پینا می‌تواند شخصیت‌ها را درک کند. وقتیکه به شخصیت‌های هر دو نسخه در جریان روایت‌ها نگاه می‌کنیم، متوجه خواهیم شد که کارکترهای اسپانیایی، شخصیت‌هایی باورپذیرتر و ماندگارترند.

آن‌ها شناسنامه‌ای قابل پذیرش از خود ارائه می‌‌دهند و با مخاطب می‌توانند ارتباط قابل قبولی برقرار کنند. دو کارکتر هیجان‌انگیز و پرداخت‌شده‌ی سری قبلی مانی هایست یعنی پروفسور و برلین از همان قسمت‌های ابتدایی تماشاگر را وارد دنیای سرقت می‌کردند و باتوجه‌به نوع پرداختی که داشتند، خصوصیات و هویت‌شان برای تماشاگر برملا می‌شد. مخاطب پروفسور را آدم جذابی می‌دید که جان آدم‌ها برایش ارزش دارد و تنها از دنیای سرمایه‌داری بیزار است. اما در مانی هایست: کره، مخاطب بعد از دیدن 6 قسمت نمی‌تواند بفهمد که پروفسور چجور کارکتری است و برلین چه خصوصیاتی دارد.

دنیای Money Heist: Korea Joint Economic Area تحت تاثیر مانی هایست اصلی پیش می‌رود و از آنچه که در ذهن مخاطب باقی مانده تغذیه می‌کند

دنیای Money Heist: Korea Joint Economic Area تحت تاثیر مانی هایست اصلی پیش می‌رود و از آنچه که در ذهن مخاطب باقی مانده تغذیه می‌کند. این سریال اِلمان‌ها، فضای زیستی، اجتماعی، سیاسی، مدنی و هر آنچه که مربوط‌به شناسنامه‌ی Money Heist است را پاک می‌کند و فیلمساز به‌جای اینکه جهان‌بینی خود و فضای حاکم بر سینمای کره را به اثر تزریق کند، آنقدر روی ارائه‌ی جزئیات پافشاری کرده که مانی هایست: کره، تبدیل به اثری فاقد شخصیت و هویت شده است.

سینمای کره، سینمایی شناسنامه‌دار و صاحب هویتی متفاوت نسبت به آثار هالیوودی و کلاسیک در گونه‌ی جنایی است. فیلم‌ها و نمایش‌هایی که دنیای سیاه و بی‌رحمشان، قهرمانان و زنان را به کام نابودی می‌کشاند و جهانی کاملا مطابق با دنیای رئال خلق می‌کنند.

وقتیکه تماشاگر با چنین بکگراندی به سراغ این سریال می‌آید، توقع‌ یک بازسازی با المان‌های اینچنینی را دارد. اما تنها چیزیکه می‌بیند یک کپی‌برداری صرف است، اثری که نه هویت و اصالت خودش را دارد و نه چیزی به ورژن اسپانیایی‌اش اضافه کرده است. در این سریال نه قهرمان‌هایش شبیه‌به سینمای کره هستند و نه دنیایش آنقدر دیستوپیک است که مخاطب بتواند فضای نسخه‌ی اسپانیایی را از یاد ببرد و این سینما را جایگزین آن کند.

مسئله‌ای که در مقیاس این بازسازی، سریال Money Heist: Korea Joint Economic Area را در چارچوبی از خمودگی و کسل‌کنندگی قرار می‌دهد، عدم هیجان و اضطرابی است که در بستر روایت و پیرنگ قرار دارد. بیشترین ریشه‌ی این خلا به کپی‌برداری‌های بدون پرداخت از نسخه‌ی اصلی بازمی‌گردد. شاید بیراه نباشد که بگوییم این نمایش نه اقتباس است و نه بازسازی و تنهاوتنها یک تقلید تمام قد از سریالی است که قبلا امتحان‌اش را پس داده و برای مخاطب اثری صمیمی و محبوب می‌شود.

به بیانی مانی هایست کره‌ای آنچنان پلان به پلان تقلید کرده و کپی‌برداری انجام داده که دیگر هیچ تعلیق و اضطرابی در مجرای روایت به حرکت نمی‌افتد، چراکه تماشاگر می‌داند در نمای بعدی چه چیزی انتظارش را می‌کشد.

حتی در سکانسی که پروفسور به محل اسقاط ماشین‌ها می‌رود و فیلمساز با رویه‌ی خودش رویدادهای این پلان‌ها را حرکت می‌دهد و متفاوت از آنچه در سری اصلی گذشت عمل می‌کند، بازهم تعلیقی پیش نمی‌آید و ما درگیر اضطراب فرار پروفسور نمی‌شویم.

Money Heist: Korea Joint Economic Area، نه قهرمان‌هایش ریشه‌یابی می‌شوند و نه بازیگران مشهورش همانند بازیگران اسپانیایی ورژن اصلی می‌توانند حس سرقت را به تماشاگر القا کنند. این سریال به‌جز پلان‌های ابتدایی که به آزار زنان می‌پردازد، چیز دیگری از پارادایم‌های سینمای جنایی کره را با خود به‌همراه ندارد و انتقاد به سرمایه‌داری و اتحاد و درگیری دو کره نیز تنها در حد یک ایده و در قسمت‌های ابتدایی باقی می‌ماند. Money Heist: Korea Joint Economic Area، نتوانسته چیزی به مانی هایست اضافه کند و شخصیت جدیدی برای خودش بیافریند.