انیمیشن Sweet Cocoon جزو چهار انیمیشن کوتاه ستوده شده‌ی هشتاد و هفتمین مراسم سالانه‌ی اسکار است. با معرفی این انیمیشن با ما همراه باشید.
پرداختن به گونه‌های مختلف جانوری، از پرندگان و درندگان جنگل گرفته تا حیوانات خانگی و حتی حشرات، از موضوعات محبوب و صد البته پرتکرار در آثار انیمیشن سازان سراسر جهان هست. دلیل این موضوع می‌تواند عدم توانایی پردازش و به تصویر کشیدن این موضوع به این سطح و قدرت بدون استفاده از تکنیک‌های انیمیشن سازی و CGI روی پرده‌ی سینما باشد، یا اینکه اصلا دیدن یک جانور بانمک و دوست داشتنی با رفتارها و خصوصیات انسانی برای بینندگان به خصوص کودکان که مخاطب اصلی این دسته از آثار هستند، جذابیت بالایی داشته باشد. Sweet Cocoon هم یکی از این دسته انیمیشن‌ها است. انیمیشن کوتاه فرانسوی Sweet Cocoon (پیله‌ی شیرین) در سال ۲۰۱۴ به دست تیمی متشکل از پنج کارگردان با نام‌های متیو برنارد، متیاس برگت، جاناتان دورت، منون مارکو و کوئنتین پویراوئو از مدرسه‌ی انیمیشن سازی ESMA (از معروف‌ترین و موفق‌ترین مدارس انیمیشن سازی اروپا، واقع در فرانسه) ساخته شد. این انیمیشن شش دقیقه‌ای با وجود اینکه در جشنواره‌های مختلف بین المللی نمایش درخشان و چشم گیری نداشت، در سال ۲۰۱۵ موفق به حضور و دریافت اثری ستایش شده در بخش بهترین انیمیشن‌های کوتاه مراسم اسکار شد.
داستان انیمیشن پیله‌ی شیرین، درباره‌ی یک کرم ابریشم است که مشکل اضافه وزن دارد. این کرم قصد دارد به داخل پیله‌اش برود و به پروانه تبدیل شود اما به خاطر فیزیک بدنی‌‌اش نمی‌تواند به آسانی از پس این کار بربیاید. او بعد از چندین تلاش نافرجام، از یک سوسک و یک پشه که در حال گذر از آن حوالی بودند، درخواست کمک می‌کند اما کماکان انجام این کار برای این کرم چاق آنقدرها هم آسان نیست.
داستان پیله شیرین حرف خاصی برای زدن ندارد! نه تنها پیام یا معنای خاصی در این اثر نهفته نیست، بلکه پیله‌ی شیرین حتی در هدف اصلی خود که ارائه‌ی یک اثر سرگرم کننده و خنده دار برای کودکان است نیز ناکام می‌ماند. ما در این انیمیشن با شش دقیقه کمدی تکراری از جنس شوخ طبعی نچسب فرانسوی رو به روییم که در بهترین حالت ممکن می‌تواند برای چند ثانیه لبخندی محو بر لبان شما بیاورد و در بدترین حالت چند ثانیه پس از آغاز انیمیشن باعث شود شما قید دیدن آن را بزنید! در کنار تلاش‌های نافرجام این انیمیشن برای خنداندن مخاطب با شوخی‌های تکراری که بیشتر به‌درد پر کردن وقت میان‌برنامه‌ها در یک برنامه‌ی کودک می‌خورد، پایانی قرار دارد بدتر و بی هدف‌تر از پیکره‌ی اصلی داستان. در حقیقت من به شخصه اصلا متوجه نمی‌شوم که دلیل این پایان بندی چیست؟ اگر در طول اثر سازندگان قصد فضاسازی شیرین، بانمک و دلگرم کننده برای مخاطبان داشتند، چنین صحنه‌ای به معنای واقعی کلمه کل این پروسه را زیر سوال می‌برد و اگر قصد از نشان دادن این صحنه، اضافه کردن صحنه‌ای خنده دار با چاشنی شوک به انیمیشن است باز هم با یک تیر به سنگ خورده طرفیم. وقتی فهمیدم که از «پیله‌ی شیرین» به عنوان اثری تحسین شده در بین نامزد‌های دریافت جایزه‌ی بهترین انیمیشن اسکار نام برده شده، بسیار تعجب کردم؛ چرا که همچین اثری حتی با استانداردهای این جشنواره هم در حد و اندازه‌ی دیگر آثار نیست.
خوشبختانه اوضاع در بخش بصری کار بسیار بهتر است. لیست بلند بالای تیم کارگردانی «پیله‌ی شیرین» در ساخت انیمیشنی نرم و چشم نواز تا حدودی توانسته‌اند موفق ظاهر شوند. سازندگان برای ساخت این انیمیشن از نرم افزار استفاده شده در آثار قدیمی‌تر پیکسار استفاده کردند، به همین دلیل شباهت ظاهری زیاد «پیله‌ی شیرین» با آثار کوتاه و بلند پیکسار از جمله A Bug's Life را نمی‌توان انکار کرد. طراحی حالات چهره و حرکات به خصوص در طراحی حالت ارتجاعی بدن کرم ابریشم به خوبی صورت گرفته و در عین طبع طنز غیر واقعی نهفته در حرکات با چشم پوشی از برخی حرکات ریز که ممکن است راضی کننده نباشند، همه چیز کمی تا قسمتی طبیعی و تمیز از آب در آمده است. با این حال طراحی خوب شخصیت‌ها و نور و رنگ پردازی حرفه‌ای و چشم نواز این کا،ر نمی‌توانند خلا داستانی «پیله‌ی شیرین» را جبران کنند.
صداگذاری و موسیقی «پیله‌ی شیرین» بدون شک پر رنگ‌ترین نقطه‌ی قوت این انیمیشن است. در موسیقی متن این انیمیشن قطعه‌هایی از چهار دانش آموخته‌ی آهنگسازی از آکادمی بین المللی موسیقی فرانسه با نام‌های آنتونی جورت، باپتیست له بلنک، نیکلاس مانتین و پیر انگوین می‌شنویم. قطعه‌ها همگی حرفه‌ای، گوش نواز و همراه با احساساتی متفاوت هستند. با این حال انیمیشن Sweet Cocoon با کلیشه‌ی همیشگی نود در صد آثار کوتاه، یعنی بلند بودن بیش از حد و بی مورد صدای موسیقی متن در بعضی صحنه‌ها، دست و پنجه نرم می‌کند. این باعث می‌شود که حتی قطعه‌های خوب استفاده شده در پیکره‌ی این اثر نتوانند هدف خودشان که انتقال حس مد نظر کارگردانان در صحنه‌های مختلف است محقق کنند و در ترکیب با شوخی‌های تکراری این اثر به نظر می‌رسد که بیشتر سعی بر آن شده که از آن‌ها برای به اجبار خنداندن مخاطبین استفاده شود.
اغلب آثار کوتاه را به دلیل همان ماهیت کوتاهشان باید چند بار دید، اما انیمیشن «پیله‌ی شیرین» از این دسته آثار نیست. نمی‌گویم که این انیمیشن ارزش یک بار دیدن را هم ندارید یا تماشای آن دردناک است، ولی خلایی که در کلیت داستان آن احساس می‌شود به قدری بزرگ و زیاد است که گویی کلا این انیمیشن یک سکانس چند دقیقه‌ای از یک اثر بلند‌تر است و به خودی خود انتظار زیادی نمی‌توان از آن داشت. انیمیشن کوتاه «پیله‌ی شیرین» را در تماش کنید و نظرات خود را با ما در میان بگذارید.
