معرفی انیمیشن کوتاه Peter and the Wolf

در گوشه‌ای از جنگل‌های وسیع روسیه، جایی که هنوز حیات وحش به قوت پایدار است، خانه‌ای وجود دارد که توسط حصاری بلند احاطه شده است. پیتر نوجوان و پدر بزرگ سخت گیرش در این خانه زندگی می‌کنند. پیتر پسر بچه‌ای یازده ساله است که بیشتر اوقات توسط دیگران مورد اذیت و آزار قرار می‌گیرد و در دست دیگر، پدر بزرگش به او اجازه نمی‌دهد که به جنگل برود. پیتر یک اردک دارد که از آن به عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌کند و اغلب اوقات خود را به بازی کردن با آن می‌گذراند. روزی یک کلاغ با بالی شکسته به حیاط خانه‌ی پیتر می‌آید. پیتر که اشتیاق کلاغ برای بازگشت به جنگل و پرواز دوباره را می‌بیند، با خود تصمیم می‌گیرد که علیرغم میل پدر بزرگش در خانه را باز کرده و با کلاغ به جنگل برود. پیتر پاورچین پاورچین به اتاق خواب پدر بزرگش می‌رود و دسته کلید او را برمی‌دارد و بلیط آزادی خود و کلاغ را بدست می‌آورد. او به همراه کلاغ و اردکش به بیرون از خانه می‌روند و روی مرداب یخ زده‌ای که در همان حوالی است مشغول بازی کردن می‌شوند، اما دیری نمی‌گذرد که گربه‌ی فربه‌ی پدر بزرگش پشت سرشان به آنجا می‌آید و در زنجیره‌ی از اتفاقات، حادثه‌ای رخ می‌دهد که پیتر حتی فکرش را هم نمی‌کرد.

صحبت کردن درباره‌ی داستان Peter and the Wolf کار چندان آسانی نیست، چون در مرحله‌ی اول این انیمیشن با عنوان اثری برای کودکان به ما معرفی می‌شود، اما در نهایت متوجه می‌شوید این گفته درباره‌ی آن زیاد هم صادق نیست که البته این مسئله را در سایر آثار قدیمی کودکان هم می‌توان مشاهده کرد. داستان این انیمیشن با وجود روایت صمیمی خود، روند ساده‌ای را طی نمی‌کند؛ داستان از همان ابتدای امر شما را به گوشه‌ی رینگ می‌اندازد و اتفاقات سنگین و پیچش‌های غیرمنتظره را چپ و راست به صورت شما می‌کوبد. می‌توان گفت اصلی‌ترین پیام نهفته در داستان Peter and the Wolf، مفهوم بخشش است که البته نه با بیانی دلگرم کننده و شیرین، که از راهی سخت و تفکر برانگیز روایت می‌شود. داستان این اثر بر خلاف خیلی از انیمیشن‌ها و فیلم‌های کوتاه، روایتی چند بخشی دارد، پس این حدس منطقی است که داستان تنها متکی بر یک مفهوم نباشد؛ در داستان در کنار درون مایه‌ی اصلی، نگاهی کم رنگ به مسائلی همچون اذیت و آزار، حیوان دوستی و اختلالات روانی نیز انداخته شده است. در اینکه آشنا کردن کودکان با چنین مسائل مهمی ضروری است شکی نیست، اما این انیمیشن به دلیل روایت عمیق و دنیای خشن و بعضا ترسناک خود، اثری مناسب‌تر برای افراد بالغ یا نوجوان است.

این انیمیشن اولین اقتباس از شعر Peter and the Wolf است که در آن هیچ کلامی به کار نرفته و این خود ریسک بزرگی است که به عنوان بهای ساخت این اثر چند ملیتی پرداخت شده است. ساخت آثار مطلقا صامت، بدون اتکا به نمایش توضیحات و دیالوگ‌ها روی تصویر، اقدامی است که بیشتر در دنیای انیمیشن جواب می‌دهد؛ اغراق در چهره پردازی و نگارش دنیایی مینیاتور گونه، دست و بال سازندگان را در انعکاس تمام حس و مفهوم در غالب تصویر کاملا بازمی‌گذارد. خوشبختانه صامت ساختن Peter and the Wolf تصمیمی کاملا هوشمندانه بوده و در این میان داستان تنها با نوای موسیقی پروکفیف حسی فراموش نشدنی را به بیننده عرضه می‌کند. 

تیم سازنده در طراحی انیمیشن جای هیچ حرفی را باقی نگذاشته‌اند. Peter and the Wolf در سبک استاپ موشن ساخته و در این انیمیشن آنقدر همه چیز با جزئیات طراحی شده و حرکات آنچنان نرم و روان هستند که به نظر شخصی من باید از این اثر به عنوان استاندارد مدرن تکنیک استاپ موشن یاد کرد. جزئیات به کار رفته در این انیمیشن، در کنار محیط شلوغ و طبیعی آن، باعث می‌شوند بیننده بتواند در هر بار تماشا تصاویر یا نکات جدیدی از انیمیشن را متوجه شود و این خود یکی از بزرگ‌ترین نقاط مثبت اثر است.

Peter and the Wolf یک اثر سبک نیست که بخواهید مثل خیلی از آثار کوتاه برای رفع خستگی خود سرسری به تماشای آن بنشینید؛ این انیمیشن با داستان نسبتا تاریک خود می‌خواهد دید بیننده را به چالش بکشد و او را بر کرسی قضاوت قرار دهد تا آنچه از مفاهیم بخشش و انتقام در ذهن وی نقش بسته به دست خودش مورد نقد قرار بگیرد. انیمیشن Peter and the Wolf در اغلب زمینه‌ها خود را از کلیشه‌های رایج بیرون کشیده، جلوه‌ی بصری زیبا و پر جزئیاتی دارد و با موسیقی کلاسیک خود خاطره‌ی آثار قدیمی‌تر دنیای انیمیشن را برای بینندگان یادآور می‌کند؛ خلاصه‌ی کلام که Peter and the Wolf را باید دید. نظرات خود را در رابطه با این انیمیشن با ما در میان بگذارید.