معرفی انیمیشن کوتاه Lost Property

وقتی شیء عزیزی را گم می‌کنی، تنها یک مکان برای پیدا کردن آن وجود دارد؛ دفتر اشیای گم شده.

این جمله شعاری است که Lost Property همه جا با آن معرفی شده است. در داستان این انیمیشن، دو شخصیت اصلی حضور دارند؛ پیرمردی که در یک دفتر بزرگ و عجیب اشیای گم شده مشغول کار است و پیرزنی که هر روز راس ساعتی مشخص برای پیدا کردن یکی از اجسام گم شده‌ی خود به دفتر سرمی‌زند. علیرغم مراجعه‌های همه روزه‌ی پیرزن، در نهایت او موفق به پیدا کردن هیچکدام از آن‌ها نمی‌شود و سرافکنده و دست خالی از دفتر خارج می‌شود. روزی پیرزن کمی دیرتر از موعد همیشگی به دفتر وارد می‌شود و پیرمرد متوجه می‌شود که ممکن است اصل ماجرا چیز دیگری باشد.

در باطن، Lost Property یک داستان عاشقانه است اما فراتر از آن روایتی از ماجرای یک فقدان است؛ فرو رفتن ذهن در دریای خاکستری فراموشی. به تصویر کشیدن مسئله‌ی از دست دادن حافظه حتی در آثار بلند امری چالش برانگیز است، چه برسد به آثار کوچک! وقتی کارگردانی تصمیم می‌گیرد مسئله‌ای مثل از دست دادن حافظه را در اثری به نمایش بگذارد، باید دقت کند که حس چنین تجربه‌های تلخی به درستی به بینندگانی که هیچ ایده‌ای از آن‌ها ندارند، منتقل شود تا شخصیت‌ها و ماجرای آن‌ها تا حد امکان باور پذیر باشد و تجربه‌ای عمیق را برای مخاطب رغم بزند. لوکندر و تیم با‌استعدادش به خوبی توانسته‌اند با وسواس خاص خود، داستان را بر پایه‌ی شالوده‌ی اصلی کار که همین شوک نهایی داستان با برملا کردن راز رابطه‌ی دو شخصیت اصلی داستان است، شکل بدهند. داستان آرام آرام شما ذهن شما را درگیر سوالاتی متعدد می‌کند و در نهایت با پاسخی غیر منتظره، روی هرآنچه که تا آن لحظه از داستان در ذهن داشتید، خط می‌کشد. لوکندر داستان خود را اینگونه توصیف می‌کند:

من فکر می‌کنم که واقعا قصد داشتم فیلمی بسازم که چه از نظر داستان و چه از نظر جلوه‌های بصری بینندگان را تحت تاثیر قرار دهد. من می‌خواستم فیلمی زیبا درباره‌ی این مسئله‌ی غم انگیز بسازم که تا حد ممکن امید بخش باشد. امیدوارم که در انجام این کار موفق بوده باشم و این رویای من است.

نمی‌توان گفت که این انیمیشن در سبک روایت جزو اصیل‌ترین آثار موجود به حساب می‌آید، اما استعاره‌ی زیبای «دفتر اشیای گم شده» و پردازش جالب و تاثیر گذار رابطه‌‌ی شخصیت‌های اصلی داستان در کمترین زمان ممکن، باعث می‌شود که بخواهیم Lost Property را دسته‌ی آثاری که از داستان پردازی هوشمندانه برخوردارند قرار دهیم.

اوسا لوکندر درباره‌ی سبک طراحی Lost Property می‌گوید:

بیشتر ساخته‌های قبلی من آثاری سیاه و سفید بودند یا در ساخت آن‌ها بیشتر از رنگ‌های گنگ استفاده کرده بودم. من عزمم را جزم کرده بودم که این اثر از نظر رنگ آمیزی، سبک و حال و هوا با بقیه‌ی آثارم متفاوت باشد. من می‌خواستم سبک طراحی دیجیتال را تجربه کنم و از همین رو زمان زیادی را صرف آزمایش برای پیدا کردن سبک طراحی و حس مناسب اثر کردم و در بین رنگ بندی‌ و نور پردازی‌های متفاوت به کاوش کردن پرداختم.

به وضوح می‌توان دید که این اثر با صبر و حوصله‌ی فراوان بر اساس دیدی هنری ساخته شده و زمان زیاد صرف شده برای خلق آن را می‌توان در محصول نهایی مشاهده کرد. بک گراند‌ها در Lost Property به‌وسیله‌ی Photoshop رنگ آمیزی شده‌اند، در طراحی شخصیت‌ها از نرم افزار Flash استفاده شده و نهایتا تمامی لایه‌ها و عناصر در نرم افزار Nuke با یکدیگر در آمیخته شده‌اند و کمی جلوه‌های ويژه نیز در این بخش چاشنی کار شده است. در دست دیگر، موسیقی زیبا و دلنشین کار به خوبی به خدمت تصویر و داستان درآمده و احساسات کار را در دل بینندگان نهادینه می‌کند. شاید تنها خرده‌هایی که می‌شود به نحوه‌ی صداگذاری کار گرفت، بیش از حد پایین بودن صداهای محیطی و تناسب نداشتن حال و هوای قطعه‌‌ی موسیقی با فضای برخی صحنه‌های انیمیشن باشد.

این انیمیشن در استودیوی طراحی کوچکی با نام 12foot6 که توسط لوکندر و چند نفر از اعضای حرفه‌ای تیمش پایه گذاری شده بود، ساخته شد. با وجود اینکه استودیوی 12foot6 از هم پاشیده شد، اما اوسا لوکندر به خوبی توانست به عنوان یک انیمیشن ساز مستقل روی پای خودش بایستد؛ او توانست با آثار جدید خود موفق به کسب جوایز مختلف شود و سپس به شرکت بزرگ Aardman Animation بپیوندد.

Lost Property انیمیشنی است دلگرم کننده که سعی می‌کند بدون پیچیده کردن داستان و تصویر، ردپای خود را در ذهن بینندگان جای بگذارد. نظرات خود را درباره‌ی این اثر با ما در میان بگذارید.