معرفی انیمیشن کوتاه L’après-midi de Clemence

ادامه‌ی متن حاوی افشائات داستانی است.

کلمنس دختر با ملاحظه و با متانت، اما ساکت و درون گراست. درست از وقتی که او به همراه خانواده‌اش به مهمانی-پیک نیک در باغ وارد می‌شوند، فضای حاکم مخوف را می‌توان احساس کرد. او در جمع بچه‌های حاضر در مهمانی از همان ابتدای امر یک بیگانه است، اما فاصله‌ افتادن تصادفی ابتدای داستان بین او و سایر بچه‌ها به همراه عدم توانایی در تصمیم گیری سریع، سرنوشت این دختر بخت برگشته را برای ادامه‌ی بعد از ظهر رقم می‌زند. لی موان ازطریق نظارت نزدیک و مستقیم روانشناسی اجتماعی کودکان را در این ماجرای باخت-باخت و بی راه‌حل کلمس نمایش می‌دهد. همه چیز به شکست اولیه‌ی کلمنس ختم نمی‌شود و ساکت ماندن او و نمایش سرسختی‌اش کم کم پچ پچ‌های دیگر بچه‌ها را به فریاد و اذیت و آزار مستقیم تبدیل می‌کند.

فاصله گرفتن کلمنس از جمع کودکان اثباتی دیگر از جای نداشتن او در میان ایشان است و همین نکته زننده‌ی بزرگ‌ترین ضربه‌ی روحی است. دراین‌میان یکی از سنگین‌ترین نکات برای کلمنس آن است که دختر مهربانی که او را برای بازی کردن به جمع دعوت کرد، از ترس اینکه نکند قربانی بعدی باشد، حاضر نیست در جمع از او حمایت کند یا حداقل وی را تنها نگذارد. پناه بردن به پدر و مادر هم دردی از کلمنس دوا نمی‌کند؛ نه‌تنها والدین او نمی‌توانند حس تعلق نداشتن را در او رفع کنند، بلکه مادر کلمنس با حرفی نسنجیده از روی ناآگاهی درد وی را تشدید می‌کند.

پایان بخش حاوی افشائات داستانی.

همه‌ی ما زمانی کودک بودیم و بلاشک داستان‌هایی مشابه را تجربه کرده‌ایم؛ چه در جایگاه کودکی که بی دلیل آزار می‌بیند، چه در جایگاه کسانی که آزار می‌دهند و چه افرادی که دراین‌میان حرفی نمی‌زنند تا خود را از گزند قرار گرفتن در معرض این آزار و اذیت‌ها نجات دهند. با تمام این اوصاف اما لی موان سعی نمی‌کند بار احساسی اثر خود را به خلق صحنه‌های آشنا و قابل لمس محدود کند؛ او پلات را به آرامی به پیش می‌برد و چند آرک داستانی داخلی کوتاه را بدون مانور دادن روی تغییر چهره یا حالت خاصی در شخصیت کلمنس یا ارائه‌ی هیچ‌گونه توضیح کلامی از سوی وی پیش روی بیننده قرار می‌دهد.

لی موان به‌جای پرداختن به احساسات به شکل کلاسیک، آن‌ها را ازطریق فضا، خصوصا طبیعت اطراف کلمنس و نحوه‌ی نگریستن او به پیرامونش، نشان می‌دهد. برای نمونه، در یک سوم پایانی Clemence's Afternoon شاهد صحنه‌ای از دید کلمنس هستیم که او به کفش‌هایش می‌نگرد؛ این سکانس هر چند ساده، در قرار دادن بیننده در ذهن کلمنس و خبردار کردن ایشان از فشار سنگینی که او به واسطه‌ی توهین‌ها و تحقیرها متحمل شده است، عملکردی بسیار تأثیرگذار دارد. این صحنه بدون استفاده از هیچ کلمه‌ای فریاد می‌زند: «مهم نیست. اهمیتی ندارد. من هنوز می‌توانم این موقعیت را راست و ریس کنم.»

کارگردان جوان و مستعد این اثر، لینی لی موان، از فارغ التحصیلات Ecole des Métiers du Cinéma d'Animation، یکی از بزرگ‌ترین آموزشگاه‌های انیمیشن فرانسه، است و L’après-midi de Clemence اولین اثر حرفه‌ای او به‌شمار می‌رود. تهیه کنندگی این اثر برعهده‌ی Miyu Productions، استودیو و ناشر خوش سابقه‌ی فرانسوی، که طی سالیان گذشته توانسته نام خود را در صحنه‌ی بین‌المللی انیمیشن‌های مستقل مطرح کند، بوده است.

از دست ندهید!

• معرفی انیمیشن کوتاه Isle of Chair
• معرفی انیمیشن کوتاه Herman Brown is Feeling Down
• معرفی انیمیشن کوتاه Player Two

این فیلم کوتاه توانست عملکردی قابل قبول از خود در فصل جشنواره‌ها نشان دهد، در فستیوال‌های بزرگی همچون Berlinale، که به انیمیشن اختصاص ندارند، به نمایش درآید و مورد توجه بینندگان و منتقدین قرار گیرد. همان‌طور که از جدیدترین اثر کوتاهی که لی موان به‌عنوان فیلم معرفی جشنواره‌ی GLAS Animation 2020 تولید کرده پیداست، به نظر می‌آید او هنوز به سبک طراحی خاص و تجربی مورد استفاده‌ی خود در Clemence's Afternoon علاقه‌ مند است و قصد دارد با آثار آینده‌ی خود را نیز با زیباشناسی مشابهی تولید کند. او در حال حاضر دوباره به تیم Miyu Productions پیوسته تا فیلم کوتاه جدیدی به نام A Ferris Wheel in the Desert را تولید و کارگردانی کند. نظرات خود را در رابطه با این انیمیشن با ما در میان بگذارید.