معرفی انیمیشن کوتاه The Full Story

گوشه گوشه‌ی هر خانه پر است از خاطرات متعدد و کوچک و بزرگ و اگر روزی دیوارهای خانه می‌توانستند به سخن درآیند، بهتر از هر کس دیگری توانایی توصیف ساکنانش و روایت داستان‌ زندگی آنان را دارند. داستان The Full Story درباره‌ی مردی است به اسم توبی که قصد دارد خانه‌ی دوران کودکی خود را بفروشد. درحالی‌که توبی در اتاق‌های این خانه‌ که حالا از سکنه خالی شده قدم می‌زند، خاطرات تلخ و شیرین دوران کودکی خود و رابطه پر فراز و نشیبی که با والدین خود داشته را با خود مرور می‌کند و به یاد می‌آورد و به تاثیراتی که این رویدادها در زندگی‌اش داشتند، فکر می‌کند.

انیمیشن هشت دقیقه‌ای The Full Story از آن دسته آثاری است که سعی می‌کنند با روایت ماجراهایی که به زندگی بینندگان شباهت‌ دارد، حس هم ذات پنداری وی را تحریک کرده و او را پای اثر نگه دارند. با وجود آنکه باید در نظر داشته باشیم همه‌ی افراد طرفدار آثاری که رفتاری آینه وار دارند، نیستند، اما The Full Story کار خود را به‌عنوان چنین اثری بسیار خوب انجام می‌دهد و دیالوگ‌ها و شخصیت پردازی هوشمندانه‌ی اثر باعث می‌شود که مخاطب نزدیکی موقعیت‌های جاری در انیمیشن را در سطحی شخصی احساس و آن‌ها را لمس کند. مضامین اصلی The Full Story خانواده، خاطرات، سختی‌های زندگی و گذر زمان هستند و روایت این مضامین با گامی نسبتا تند و پیوسته، با قرار دادن بینندگان در ذهن توبی، که حالا مردی بالغ است، انجام می‌گیرد.

باتوجه‌به نقش مهم خانه در روایت The Full Story و محوریت خانواده‌ در داستان این انیمیشن، سبک «نقاشی روی دیوار» خاص دیزی جیکبز بسیار مناسب و حتی نماد گرایانه به نظر می‌آید. نکته‌ای جنبه‌ی بصری The Full Story را نسبت به آثار تجربی هم سبکش خاص‌تر می‌کند، استفاده‌ی لطیف و خلاقانه از تغییر سبک به لایو اکشن در برخی صحنه‌های محدود و خاص است. صحنه‌های لایو اکشن این انیمیشن، درست مثل بخش‌های دو بعدی آن، بسیار خاص به تصویر کشیده شده‌اند؛ آنقدری خاص حین تماشا مخاطب احساس نمی‌کند که اثر از مدیوم انیمیشن خارج شده و او در حال تماشای سکانس‌های لایو اکشن است. دیزی جیکبز در The Full Story نیز درست مثل The Big Picture داستانی انقلابی، خاص و بیاد ماندنی را روایت نمی‌کند، اما جنبه‌ی تکنیکی درخشان اثر و کارگردانی هوشمندانه‌ی آن باعث می‌شود بخواهیم آن را در دسته‌ی آثار بسیار خوب قرار بدهیم.

انیماتورهای زیادی در صنعت انیمیشن مشغول به کارند که سعی دارند سبک طراحی و پویا نمایی خاص خودشان را داشته باشند. جدا از اینکه صرفا خاص بودن سبک طراحی به این معنای نیست که بینندگان آن انیمیشن را به‌عنوان اثری چشم نواز ارزیابی خواهند کرد، خیلی از هنرمندان خود پس از خلق سبک طراحی خاص خود به چرخه‌ی تکرار می‌افتند؛ داشتن جلوه‌ی بصری خاص و منحصر‌به‌فرد و در عین حال جذاب، مستلزم تلاش‌، خلاقیت و هزینه‌ی فراوان است و در دست دیگر، خیلی از انیماتورها فکر می‌کنند به صرف اینکه یکی از آثارشان به‌لطف سبک طراحی جدیدی که ارائه کردند مورد توجه قرار گرفته، سایر ساخته‌های ایشان نیز خود به خود موفقیتی مشابه را تکرار خواهند کرد. خوشبختانه دیزی جیکبز در دامی مشابه نمی‌افتد و تنها به زیباشناسی موفق خود در The Big Picture بسنده نمی‌کند؛ او نه‌تنها سبک طراحی همیشگی خود را ارتقا بخشید و از آن درنهایت پتانسیلش استفاده کرد، بلکه دست به آزمون و خطاهایی جدید زد و بخش‌هایی جدید را به روند کاری خود افزود. جزئیاتی که در اثر به کار رفته است، برای مثال طرح‌ها و الگوهایی که در لباس‌ها، کاغذ دیواری و فروش‌ها دیده می‌شوند، عمق خاصی به اثر بخشیده‌ و به زیبایی گذر زمان و حال و هوای خانه و خانواده را نشان می‌دهد. در سوی دیگر، همان‌طور که پیش‌تر گفتیم، استفاده از صحنه‌های لایو اکشن و بازیگران واقعی، روحی تازه در کالبد اثر دمیده است. ضمنا باید از این اقدام تقدیر کرد که بازیگرهای انتخابی به شخصیت‌های دو بعدی استفاده از انیمیشن شبیه بودند و از همین رو دیوار بین واقعیت و خیال و روایت و تجسم در این اثر بسیار نازک است.

درست مثل Oh Willy و This Magnificent Cake، دو انیمیشن The Bigger Picture و The Full Story نشان‌دهنده‌ی این هستند که باری دیگر با انیماتوری خوش ذوق و مستعد طرفیم که در سال‌های ابتدایی فعالیتش توانسته سریعا سبک طراحی خاص خودش را بسازد. با وجود تمامی این تعاریف اما باتوجه‌به نوع داستان گویی تصویری این انیماتور، با این سؤال روبه‌رو می‌شویم که خب بعد از این چه؟ آیا این نحوه‌ی روایت و سبک طراحی خاص می‌توانند در انیمیشنی بلند هم موفق باشند یا خیر؟ آیا او وادار به استفاده از سبکی متفاوت در آثار پیش رویش خواهد شد یا باز هم قرار است شاهد تکامل در این سبک خاص باشیم؟ نظرات خود را در رابطه با این انیمیشن با ما در میان بگذارید.