قصه‌گویی، اگر کشف شده باشد، یکی از بزرگ‌ترین و کاربردی‌ترین کشف‌های آدمیزاد است. کشفی نجات دهنده که می‌تواند احساسات انسان را از عمیق‌ترین لایه‌های وجودش، پیدا کند و بیرون بکشد و حتی احساسات تازه‌ای بیافریند. می‌تواند تصور و حس ما را نسبت به موضوعی تغییر دهد و باعث شود طور دیگری فکر کنیم. قصه‌ها می‌توانند ما را از واقعیت که گاهی چندان باب میل‌مان نیست جدا کنند و به دنیایی بدون مرز و محدودیت ببرند؛ دنیای خیال. سینما به تصویر کشیدن این دنیاست. مجسم شدن دنیایی که فقط در ذهن‌مان وجود دارد؛ دیدن قصه‌ای که تنها پشت پلک‌هایمان می‌دیدیم، روی پرده‌ی نقره‌ای. سینما رنگ گرفتن کلمات است؛ کلماتی که گاه چنان قدرتمند و استوارند که دنیایی فراموش‌نشدنی خلق می‌کنند. صد سال سینما صد فیلمنامه درباره همین کلمات است. دیدن شاهکارهای سینما، خصوصا اگر زبانی قوی داشته باشند، ممکن است ذهن بیننده را به سمت فیلمنامه بکشاند. اینکه آشوب و فروپاشی تراویس در «راننده تاکسی» از چه کلماتی نشأت گرفته‌اند یا تصاویر جادویی تارکوفسکی چگونه از کلمات او زاده شده‌اند. فیلمنامه‌ها را معمولا یک اثر مستقل نمی‌دانند و آن‌ها را قصه‌هایی چکش‌کاری‌نشده می‌دانند که در دست کارگردان پرداخت می‌شوند. اگرچه این تصور درباره خیلی از فیلمنامه‌ها صدق می‌کند اما فیلمنامه‌هایی هم نوشته شده‌اند که کیفیت و اصالت ادبی‌شان به آن‌ها هویتی مستقل می‌بخشد. «صد سال سینما صد فیلمنامه» مجموعه‌ای از بهترین فیلمنامه‌های سینماست که نشر نی منتشر کرده است. آثاری که علاوه بر بار آموزشی‌ای که برای خواننده دارند، لذت خواندن یک قصه‌ی خوش‌خوان و بی‌کم‌وکاست را هم به مخاطب می‌بخشند
تجربه‌ای متفاوت از خواندن
این مجموعه برای علاقه‌مندان حرفه‌ای سینما و فیلمنامه‌نویسان جوان چیزهایی زیادی برای یاد گرفتن دارد. در هر کتاب «صد سال سینما صد فیلمنامه» علاوه بر متن فیلمنامه، زندگینامه نویسنده و کارگردان و چند نقد نیز وجود دارد که به افزایش بار آموزشی کتاب بسیار کمک کرده است. اما اگر از دنبال‌کنندگان جدی دنیای سینما نیستید و تا به حال فیلمنامه نخوانده‌اید، خواندن کلماتی که ریشه‌های فیلمی که دوستش داشته‌اید هستند، تجربه‌ی جدیدی خواهد بود.
