آیا انسانی با تصور برتری نسبت به انسان‌های عادی می‌تواند این اجازه را به خودش بدهد که او را بکشد یا حقی از او ضایع کند؟ جواب دادن به این سوال وقتی این‌طور یک خطی و ساده گفته می‌شود و تنها در حرف، ممکن است به آسانی جواب دادن به سوال ماست سفید است یا سیاه باشد. خیلی از آدم‌ها می‌توانند بدون درنگ در جواب سوال خط اول بگویند نه اما این سوال چه پیش از فئودور داستایوفسکی، چه در زمانه او و چه امروز یکی از پیچیده‌ترین سوال‌های انسان است و هنوز آدم‌های زیادی وجود دارند که در قالب‌های فکری مختلف با دسته‌بندی انسان‌ها و تصور برتری خود دست به کشتن دیگران می‌زنند یا حقی از آن‌ها ضایع می‌کنند. داستایوفسکی با دستمایه قرار دادن این موضوع یک شاهکار تکرارنشدنی خلق می‌کند؛ رمان جنایت و مکافات. راسکولنیکف جوانی ۲۳ ساله است که به گفته رازومیخین، تنها دوست واقعی‌اش، فردی مهربان، مغرور و بزرگوار است و البته جنایت‌کار رمان جنایت و مکافات. او در اوایل کتاب دست به جنایتی می‌زند که در ذهنش کاری کاملا درست به نظر می‌رسد اما رفته‌رفته درگیری‌ها و بحث‌های ذهنی او آغاز می‌شود و کابوس جنایتش مثل موریانه‌ای ذهن و زندگیش را می‌خورد.
چرا رمان جنایت و مکافات یکی از شاهکارهای دنیای داستان است؟
داستایوفسکی برای نوشتن این رمان وسواس و ریزبینی زیادی به‌خرج داده و همین ریزبینی او منجر به خلق اثری شاهکار شده است. او سه بار تلاش کرد این کتاب را از زبان راسکولنیکف روایت کند. اولین بار در قالب یادداشت‌های روزانه‌ی او و بار بعد به شکل اعتراف او در برابر دادگاه و در نهایت خاطراتی که او پس از آزادی می‌نویسد. روایت نهایی رمان جنایت و مکافات اما زبان سوم شخص است با ظرافت‌هایی که در قلم کمتر نویسنده‌ای یافت می‌شود. داستایوفسکی چنان داستان را تعریف می‌کند و لایه لایه پرده‌های افکار و شخصیت راسکولنیکف را کنار می‌زند که خواننده کاملا با او همراه می‌شود و همراه او مرتکب جنایت و گرفتار مکافات می‌شود. خواندن این رمان می‌تواند تاثیر زیادی بر سلیقه شما بگذارد و کمک کند تا راحت‌تر رمان‌های باکیفیت و باارزش ادبی را تشخیص دهید.
