در این مطلب به زندگی و سابقه‌ی هنری آنتونی هاپکینز، بازیگر سرشناس ولزی که سابقه‌ی دریافت چندین جایزه‌ی اسکار را در کارنامه‌ی خود دارد، می‌پردازیم. با میدونی همراه باشید.
از دست ندهید
- برندگان اسکار ۲۰۲۰ را پیش‌بینی کنید
- تاریخ مراسم اسکار 2020
- نامزدهای اسکار 2020 اعلام شدند
فیلیپ آنتونی هاپکینز (Philip Anthony Hopkins) در سی و یکم دسامبر سال ۱۹۳۷ در پورت تالبوت ولز چشم به جهان گشود. آنتونی حاصل ازدواج ریچارد هاپکینز و موریل ییتس، یکی از خویشاوندان ویلیام باتلر ییتس، شاعر ایرلندی، است. سال‌های اولیه‌ی زندگی هاپکینز در ولز و دوران تحصیل ابتدایی وی در مدرسه‌ی کوبریج گرامر (Cowbridge Grammar) مسیری بی تلاطم را طی کردند، اما دنیای آنتونی جوان بعد از ملاقات با ریچارد برتون (Richard Burton)، بازیگر مطرح ولزی، کاملا دگرگون شد و او دریافت که اشتیاق اصلیش در زندگی، هنرپیشگی است. هاپکینز تنها وقتی پانزده سال داشت با راهنمایی و تشویق ریچارد برتون، به کالج سلطنتی موسیقی و درامای ولز (Royal Welsh College of Music and Drama) وارد شد. هاپکینز، در جریان نود و دومین دوره جایزه اسکار، نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد اسکار ۲۰۲۰ شده است و به همین مناسبت، نگاهی به زندگی او خواهیم داشت.
ریچارد برتون مشوق و منبع الهام اصلی هاپکینز در مراحل آغازین زندگی هنری وی بود
هاپکینز بعد از فارغ التحصیلی در سال ۱۹۵۷، برای خدمت دو سال به ارتش بریتانیا ملحق شد و بعد محل زندگیش را با هدف تحصیل در آکادمی سلطنتی هنرهای نمایشی (Royal Academy of Dramatic Arts) ترک کرد و در شهر لندن سکنی گزید. او بعد از چند سال تمرین و کار فراوان، توانست نظر لارنس الیویه (Laurence Olivier) را به خود جلب کند و تحت حمایت وی قرار بگیرد. در سال ۱۹۶۵، الیویه از هاپکینز دعوت کرد تا به گروه تئاتر سلطنتی ملی (Royal National Theater) بپیوندد و به هنرپیشه‌ی علی البدل او تبدیل شود. الیویه در بخشی از خاطراتش می‌نویسد:
بازیگر جدیدی در بین استعدادهای نوظهور و خوش آتیه به نام آنتونی هاپکینز هنرپیشه‌ی علی البدل من بود و طوری بخشی از ادگار (اشاره به نام نقش مشترک) را با خود برد، که انگار یک گربه موشی را به دندان گرفته و با خود می‌برد.
وقتی در حین آماده‌سازی نمایش رقص مرگ (Dance of Death) الیویه به بیماری آویزآماس مبتلا شد، هاپکینز جوان موفق شد به صحنه‌ی بزرگ پا بگذارد و نظرها را به خود جلب کند.
هاپکینز در نقش رابرت فورد، سریال وست‌ورلد، ۲۰۱۶
هاپکینز که حالا به‌عنوان وارث تاج و تخت الیویه شناخته می‌شد، آماده بود تا از صحنه‌ی تئاتر به صفحه‌ی نقره‌ای سینما پا بگذارد و به رویای دیرینه‌ی خود جامه‌ی عمل بپوشاند. او کار خود را در سال ۱۹۶۷ با ایفای نقشی کوتاه در فیلم تلویزیونی ککی در گوش او (A Flea in Her Ear)، که از محصولات شبکه‌ی BBC بود، آغاز کرد. کمی بعد او برای نقش شاه ریچارد اول در فیلم شیر در زمستان (The Lion in Winter) انتخاب شد و این فرصت را پیدا کرد تا با بازیگران بزرگی همچون پیتر اوتول (Peter O'Toole) و کترین هپبورن (Katherine Hepburn) هم‌بازی شود.
سبک تمرین و آماده‌سازی هاپکینز برای نقش‌هایش از دیرباز مورد توجه منتقدان و بازیگران جوان قرار گرفته است
در طول دهه‌ی هفتاد میلادی، هاپکینز به نقش آفرینی در سینما و تئاتر ادامه داد و با درخشش در هر دو صحنه نظر بسیاری از منتقدان را به سوی خود برگرداند. با وجود آنکه آنتونی هاپکینز در سال ۱۹۷۴ بیشتر تمرکز خود را روی برجسته‌تر کردن فعالیت خود در سینما و تلویزیون گذاشته بود، در نمایش برادوی اکوئوس (Equus) حضوری موفقیت آمیز داشت. سبک تمرین و آماده‌سازی هاپکینز برای نقش‌هایش از دیرباز مورد توجه منتقدان و بازیگران جوان قرار گرفته است؛ او ترجیح می‌دهد دیالوگ‌هایش را در شرایطی سخت و با تمرین‌هایی افراطی به خاطر بسپارد، از همین رو حین تمرین بعضی خط‌ها را بیش از ۲۰۰ بار تکرار می‌کند.
نتیجه‌ی تمرین‌های سخت و سنگین هاپکینز، نقش‌هایی هستند که با اجرای بسیار طبیعی و روان خود، مدت زمان طولانی آماده‌سازی و تمرین این بازیگر کارکشته را نشان نمی‌دهند. به خاطر این سبک خاص هاپکینز در بازیگری، او تعداد برداشت‌های کمتر در پروسه‌ی ساخت فیلم را ترجیح می‌دهد؛ او تا به حال چندین بار با کارگردانانی که مکررا برداشت‌ها را تکرار می‌کنند یا زیاد به فیلم‌نامه متعهد نیستند درگیر شده است. پیش‌تر هاپکینز در گفت‌وگویی اذعان کرد که او بعد از اینکه جمله‌ای از دیالوگش را به زبان می‌آورد، آن را برای همیشه به دست فراموشی می‌سپارد.
فعالیت سینمایی هاپکینز در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی شروع به اوج گیری کرد؛ او توانست به خاطر حضور در نقش برونو ریچارد هاپتمن در فیلم تلویزیونی پرونده‌ی آدم‌ربایی لیندبرگ (The Lindberg Kidnapping Case) موفق به کسب یک جایزه‌ی امی (Emmy) شد. در طول دهه‌ی هشتاد، هاپکینز با ایفای نقش در چندین فیلم سینمایی و تلویزونی دیگر، توانست جوایز امی و بفتا (BAFTA) متعددی به کارنامه‌ی خودش بیافزاید.
هاپکینز در نقش هانیبال لکتر، فیلم سکوت بره‌ها، ۱۹۹۱
مقاله مرتبط
- نقد فیلم The Silence of the Lambs - سکوت بره ها
- بهترین فیلم های ترسناک ۲۰۱۹
در سال ۱۹۸۹، هاپکینز به صحنه‌ی تئاتر بازگشت تا در درامای موزیکال ام. باترفلای (M, Butterfly) به نقش آفرینی بپردازد. آنتونی هاپکینز حالا در حرفه‌ی خود به شخصیتی سرشناس و قابل احترام تبدیل شده بود، اما قدم گذاشتن او به دنیای فوق ستاره‌ها تا پنجاه سالگیش، در سال ۱۹۹۱، به طول انجامید؛ اجرای هفده دقیقه‌ای فراموش نشدنی وی در نقش هانیبال لکتر برای فیلم سکوت بره‌ها (The Silence of the Lambs) لرزه را بر تن تماشاچیان و منتقدان آورد و ستایش ایشان را برانگیخت. قبل از پذیرش این نقش، هاپکینز به خداحافظی از عرصه‌ی سینما و برگشتن به صحنه‌ی تئاتر لندن می‌اندیشید، اما درخشش او در این نقش، نه‌تنها یه جایزه‌ی اسکار (Oscar) برای او به ارمغان آورد، بلکه چهره‌ی او را به‌عنوان یکی از به یادماندنی‌ترین و بهترین شخصیت‌های منفی تاریخ سینما در فرهنگ عامه ثبت کرد.
درخشش هاپکینز در نقش هانیبال لکتر، سرآغازی بر ورود او به دنیای فوق ستاره‌ها بود
بعد از موفقیت نقش و شخصیت هانیبال لکتر، هاپکینز در چند فیلم دیگر نیز این نقش را ایفا کرد. سکوت بره‌ها اولین اثر بلاک باستری هاپکینز به‌شمار می‌آمد و حالا او باید فعالیت‌های سینمایی خود را در زیر نوری جدید و با چشمان نظاره‌گر بیشتری ادامه می‌داد؛ او با هوشمندی هرچه تمام‌تر بازمانده‌ی روز (The Remains of the Day) را به‌عنوان فیلم بعدی خود انتخاب کرد و توانست باری دیگر نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شود. او بعدها برای نفش آفرینی در فیلم‌های نیکسون (Nixon) و آمیستاد (Amistad) موفق به کسب عنوان نامزدی این جایزه شد.
در سال ۱۹۹۳ هاپکینز از سوی خانواده‌ی سلطنتی بریتانیا نشان شوالیه را دریافت کرد. در ماه آوریل ۲۰۰۰، او به تابعیت ایالات متحده درآمد و در سال ۲۰۰۶، جایزه‌ی سیسیل بی. دبمیل گلدن گلوب(Golden Globe) را به پاس یک عمر فعالیت درخشان در عرصه‌ی سینما دریافت کرد.
هاپکینز در نقش پاپ بندیکت شانزدهم، فیلم دو پاپ، ۲۰۱۹
نقد فیلم مرتبط
- نقد فیلم The Two Popes
این بازیگر صاحب نام فعالیت‌های هنری خود را با حضور در فیلم‌های مطرحی همچون برهان (Proof)، بیوولف (Beowulf) و ثور (Thor) ادامه داد. در سال ۲۰۱۲، هاپکینز در فیلم هیچکاک (Hitchcock) به ایفای نقش این کارگردان افسانه‌ای پرداخت و با هلن میرن (Helen Mirren)، که در نقش آلما ریول، همسر هیچکاک، ظاهر شده بود، هم‌بازی شد. داستان این فیلم روایت‌گر ماجرای ساخت فیلم ترسناک کلاسیک آلفرد هیچکاک، روانی (Psycho)، بود.
فعالیت هاپکینز در دهه‌ی ۲۰۱۰ میلادی نیز با قدرت ادامه یافت؛ او در سال ۲۰۱۴ در فیلم نوح (Noah) به ایفای نقش پرداخت و چند سال بعد در نقش سر ادموند برتون در فیلم تبدیل شوندگان: آخرین شوالیه (Transformers: The Last Knight) ظاهر شد. شایان ذکر است که نقش آفرینی‌های آنتونی هاپکینز دو دهه‌ی اخیر تنها به سینما محدود نشدند و او دوباره حضوری درخشان در تلویزیون را تجربه کرد؛ از قابل‌توجه‌ترین بازی‌های هاپکینز در سریال‌های تلویزیونی، می‌توان به حضور در نقش رابرت فورد، مغز متفکر هوش مصنوعی در سریال وست‌ورلد (Westworld) اشاره کرد. این سریال جنایی و علمی-تخیلی HBO سریعا به یکی از پربیننده‌ترین محصولات این شبکه تبدیل شد و توانست چندین جایزه‌ی امی را به‌دست آورد. در سال ۲۰۱۹، هاپکینز با نقش پاپ بندیکت شانزدهم در فیلم دو پاپ (The Two Pops) به پرده‌ی نقره‌ای بازگشت.
