بیوگرافی آل پاچینو

آل پاچینو در ابتدا به دبیرستانی به نام هرمان رایدر رفت اما در آن‌جا فقط در درس زبان انگلیسی موفق بود. پاچینو به دبیرستان هنرهای اجرایی رفت. او کم کم در تست‌های بازیگری شرکت کرد اما با مخالفت مادر خود مواجه شد در نتیجه خانه را ترک کرد. او برای گذران زندگی و ورود به عرصه هنر مشغول به کارهایی با درآمد ناچیز شد. پاچینو طی نوجوانی در نمایش‌های زیرزمینی روی صحنه رفت اما استودیو بازیگران به‌دلیل سن پایین او را پس می‌زد. آل پاچینو پس از آن به استودیو HB پیوست. او در آن‌جا با یک معلم بازیگری به نام چارلی لاف‌تون آشنا شد. چارلی و آل علاوه‌بر داشتن رابطه استاد و شاگردی به بهترین دوستان یکدیگر نیز تبدیل شدند. آل پاچینو در آن زمان تقریبا بی‌خانمان بود. وی پس از چهار سال حضور در استودیو اچ بی بالاخره توانست به استودیو بازیگران راه پیدا کند. پاچینو در آن‌جا درس «روش‌های بازیگری» را تحت نظر لی استرابرگ آموخت. استرابرگ و پاچینو بعدها در فیلم‌های The Godfather Part III و .And Justice for All... هم‌بازی شدند. آل پاچینو در مصاحبه‌های مختلف بارها از لی استرابرگ و گارلی لاف‌تون تمجید کرد و به قدردانی از تاثیراتِ آکادمی بازیگران روی زندگی خود پرداخت. آل پاچینو پیش از بازی در هر فیلم دیگری روی صحنه‌ی نمایش‌های مختلف رفت. درواقع، حوزه تئاتر  دریچه ورود آل پاچینو به سینما بود. او به واسطه بازی در نمایش‌های مختلف دیده شد. پاچینو در آن زمان با مارتین برگمان آشنا شد و برگمان به‌عنوان مدیربرنامه‌های پایچنو با او همکاری کرد. پاچینو ورود خود به دنیای بازیگری را مدیون برگمان می‌داند.

فیلم The Godfather سکوی پرتاب آل پاچینو بود

آل پاچینو اولین تجربه بازی در سینما را در سال ۱۹۶۹ با فیلم Me, Natalie به دست آورد. وی در سال ۱۹۷۱ در دومین فیلم خود با نام The Panic in Needle Park بازی کرد. اما یکی از مهم‌ترین نقاط بازیگری پاچینو به سال ۱۹۷۲ مربوط می‌شود. او در این سال در فیلم سینمایی The Godfather یا پدرخوانده ساخته فرانسیس فورد کاپولا بازی کرد. پدر خوانده سکوی پرتابِ آل پاچینو به سمت موفق‌های بعدی است. او در این فیلم نقش مایکل کورئولنه را بازی کرد. پاچینو در آن زمان بازیگر شناخته‌شده‌ای محسوب نمی‌شد و به واسطه به بازی در پدرخوانده به شهرتی قابل‌توجه دست پیدا کرد. آل‌ پاچینو با بازی در پدرخوانده نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر درام از گلدن گلوب شد. او برای بازی در نقش مایکل کورلئونه نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر مکمل نیز شد. البته آل پاچینو معتقد بود او باید برای جایزه بهترین بازیگر نقش اصلی نامزد دریافت جایزه می‌شد. چرا که او حتی از مارلون براندویی که اسکار بهترین بازیگر اصلی را برد، زمان بیشتری در فیلم داشته است و آل پاچینو در همین راستا مراسم اسکار را تحریم کرد. پاچینو برای بازی در پدرخوانده نامزد دریافت جایزه متعهدترین بازیگر تازه‌کار نقش اصلی هم شد.

آل پاچینو یک سال بعد از پدرخوانده در فیلم سینمایی Serpico بازی کرد. آل پاچینو در این فیلم نقش فرانک سرپیکو را بازی کرد. پاچینو با بازی در این فیلم برای دومین بار نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او این‌بار  برای بهترین بازیگر نقش اول مرد نامزد دریافت جایزه شد. پاچینو در همان سال ۱۹۷۳ جلوی دوربین فیلم Scarecrow رفت. یک سال بعد، یعنی سال ۱۹۷۴ سال مهمی بود. آل پاچینو در سال ۱۹۷۴ در فیلم سینمایی The Godfather Part II یا پدرخوانده ۲ بازی کرد. پاچینو برای بازی در پدرخوانده ۲ نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی شد. یک سال پس از پدرخوانده ۲ نوبت به بازی در فیلم سینمایی Dog Day Afternoon یا بعد از ظهر سگی رسیده بود. پاچینو در بعد از ظهر سگی نقش سونی ورتزیک را بازی کرد. پاچینو برای این فیلم نیز به اسکار راه پیدا کرد و نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر مرد شد. او در گلدن گلوب نیز نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر شد. پاچینو درنهایت برای بازی در بعد از ظهر سگی جایزه بهترین بازیگر را از بفتا دریافت کرد. آل پاچینو دو سال بعد در دو فیلم Bobby Deerfield و .And Justice for All... بازی کرد. پاچینو در سال ۱۹۸۰ تنها یک فیلم با نام Cruising بازی کرد.

آل پاچینو تا دو سال بعد از Cruising جلوی دوربین هیچ فیلمی نرفت. او در سال ۱۹۸۲ در فیلم سینمایی Author! Author! بازی کرد. یک سال بعد نوبت به بازی در فیلم سینمایی Scarface یا صورت زخمی رسیده بود. صورت زخمی یکی از فیلم های معروف آل پاچینو محسوب می‌شود. صورت زخمی بازسازی فیلمی با همین نام است. آل پاچینو بعد از تماشای نسخه اول به بازسازی آن علاقه‌مند شده است و با همکاری مارتین برگمان، مدیر برنامه خود، تصمیم به ساخت این فیلم سینمایی گرفته است. پاچینو در صورت زخمی نقش تونی مونتانا را ایفا کرد. او برای آماده شدن جهت ایفای این نقش، به تمرین‌های مختلفی پرداخته است. پاچینو حین تمرین برای یکی از تیراندازی‌های فیلم به اشتباه لوله‌ی داغ تفنگ تازه استفاده‌شده‌ای را لمس کرده است، در نتیجه دست پاچینو به بخش داغ چسبیده و این سوختگی او را دو هفته خانه‌نشین کرده است. آل پاچینو برای بازی در صورت زخمی نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر فیلم درام از گلدن گلوب شد. پاچینو دو سال بعد از صورت زخمی، یعنی در سال ۱۹۸۵ جلوی دوربین فیلم سینمایی Revolution رفت. او تا چهار سال بعد در هیچ فیلیمی بازی نکرد و دهه ۱۹۸۰ میلادی را با بازی در فیلم Sea of Love محصول ۱۹۸۹ به پایان رساند.

مقاله‌های مرتبط:

• برندگان اسکار 2020
• بزرگ‌ترین شگفتی‌ها و شکست جایزه اسکار ۲۰۲۰

دهه ۱۹۹۰ میلادی برای آل پاچینو با سه فیلم The Local Stigmatic و Dick Tracy و The Godfather Part III یا پدرخوانده ۳ در سال ۱۹۹۰ آغاز شد. طبعا پدرخوانده ۳ دراین‌میان این سه فیلم توجه‌های بیشتری را به خود جلب کرد. پدرخوانده ۳ به اندازه دو فیلم قبلی مورد توجه قرار نگرفت. پاچینو برای بازی در فیلم پدرخوانده ۳ نامزد دریافت جایزه اسکار نشد. او البته برای دریافت جایزه بهترین بازیگر مرد گلدن گلوب نامزد دریافت جایزه شد اما در آن‌جا نیز توفیقی به دست نیاورد. سال بعد از پدرخوانده ۳، یعنی سال ۱۹۹۱ با بازی در فیلم Frankie and Johnny برای آل پاچینو همراه بود. سال ۱۹۹۲ یکی از سال‌های به یادماندنی در دوران بازیگری آل پاچینو محسوب می‌شود. او در این سال دو فیلم Glengarry Glen Ross و Scent of a Woman یا بوی خوش زن را داشت. آل پاچینو در فیلم بوی خوش زن نقش سرهنگ دوم فرانک اسلید را بازی کرد. بازی پاچینو در این فیلم یکی از خاطره‌انگیزترین نقش‌آفرینی‌های او محسوب می‌شود. او در این فیلم نقش یک نابینا را بازی کرد. قابل‌توجه آنکه آل‌ پاچینو برای باورپذیری هرچه بیشتر در اجرا، در طول بازی در این فیلم هرگز به هیچ شی یا انسانی خیره نشد. او برای این نقش تحقیقات مختلفی به جا آورد و با افراد نابینایی که شرایطی مشابه با نقش او داشتند، به صحبت نشست. او همچنین در باب اینکه یک شخص نابینا چگونه یک صندلی را پیدا می‌کند، برای خود نوشیدنی می‌ریزد یا چطور یک سیگار را روشن می‌کند، آموزش‌هایی دید. آل پاچینو سرانجام برای بازی در فیلم بوی خوش زن برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد.

آل پاچینو سرانجام با بازی در فیلم بوی خوش زن برنده جایزه اسکار شد

آل پاچینو پس از بوی خوش زن، طی سال ۱۹۹۳ فیلم Carlito’s Way و در سال ۱۹۹۵ فیلم Two Bits را روی پرده داشت. دیگر فیلم آل پاچینو در آن سال، فیلم سینمایی Heat یا مخمصه بود. او در این فیلم با رابرت دنیرو هم‌بازی بود. او در سال ۱۹۹۶ در فیلم سینمایی City Hall‌ بازی کرد. پاچینو در همان سال جلوی دوربین فیلم سینمایی Looking for Richard نقش آفرینی کرد. سال ۱۹۹۷ دو فیلم را برای آل پاچینو داشت. پاچینو در این سال در فیلم‌ Donnie Brasco رای روی پرده داشت. او در این فیلم با جانی دپ و مایکل مدسن همبازی بود. پاچینو در همان سال برای بازی در فیلم سینمایی The Devil’s Advocate یا وکیل مدافع شیطان با کیانو ریوز هم‌بازی شد. پاچینو پس از آن تا سال ۱۹۹۹ روی پرده نقره‌ای حاضر نشد و در این سال با بازی در دو فیلم The Insider و Any Given Sunday دهه ۱۹۹۰ را به پایان رساند. اولین فیلم پاچینو در دهه ۲۰۰۰ میلادی، فیلم سینمایی Chinese Coffee بود.

آل پاچینو در سال ۲۰۰۲ در فیلم سینمایی Insomnia ساخته کریستوفر نولان بازی کرد. پاچینو ایفای نقش ویل دورمر را بازی کرد. آل پاچینو هرچند که حدودا پا به سن گذاشته بود، اما از تب و تاب بازی نیافتاده بود. آل پاچینو طی دهه ۲۰۰۰ در فیلم‌های مختلفی Simone و Ocean's Thirteen و You Don't Know Jack بازی کرد. پاچینو در ده سال دوم قرن ۲۱ بی‌کار نبود. پاچینو در فیلم‌های مختلفی مانند Jack and Jill، Manglehorn و The Pirate of Somalia نقش آفرینی کرد. پاچینو در سال ۲۰۱۹ در دو فیلم بازی کرد. یکی فیلم Once Upon a Time in Hollywood یا روزی روزگاری در هالیوود ساخته کوئنتین تارانتینو بود. فیلم دیگر فیلم سینمایی The Irishman‌ یا ایرلندی ساخته مارتین اسکورسیزی بود. پاچینو در این فیلم به‌لطف تکنولوژی مورد استفاده در آن، با شمایل دوران جوانی خود در فیلم حاضر شد. آل پاچینو در ایرلندی با رابرت دنیرو و جو پشی هم‌بازی بود. آل پاچینو برای بازی در فیلم سینمایی ایرلندی نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر مکمل در اسکار ۲۰۲۰ شد.

فیلم‌ها