بازگشت به هاگوارتز (Return to Hogwarts) | خاطره‌بازی سازندگان با فیلم های هری پاتر

در رابطه با این آثار که خاطره‌انگیز بودن به‌نوعی هدف اصلی آن‌ها است، همواره یک پرسش مهم مطرح می‌شود. آیا تیم سازنده از پس بردن مخاطب به روزهای خوش گذشته برآمد؟ خوش‌بختانه بله. فراموش نکنید که در رابطه با هری پاتر، انجام این کار به مراتب سخت‌تر از حالت عادی شده است. ماجرا درباره‌ی وجود دیدگاه‌های منفی فراوان درباره‌ی Harry Potter and the Cursed Child و سری فیلم Fantastic Beasts نیست. در حقیقت تنها مانع قرارگرفته در مقابل سازندگان این نبود که طی سال‌های اخیر، بسیاری از مخاطب‌ها با آثار گسترش‌دهنده‌ی جهان جادویی جی. کی. رولینگ مشکل داشتند. بلکه جایگاه اجتماعی خود این نویسنده‌ی موفق در جامعه‌ی امروز هم برای وارنر چالش‌برانگیز شد.

اشتباه نکنید. به هیچ عنوان این مقاله قصد نظر دادن یا حکم صادر کردن درباره‌ی صحبت‌های رولینگ را ندارد. ولی خواه یا ناخواه باید پذیرفت که Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts خود به خود مخاطب را به یاد شرایط او در چندین و چند ماه اخیر می‌اندازد. عدم حضور رولینگ در تک‌تک پوسترها، تصاویر و تریلرهای رسمی پخش‌شده از برنامه به‌تنهایی توجهات را به خود جلب کردند. سه سال قبل حتی تصور ساخت چنین محتوایی بدون حضور رولینگ در اکثر بخش‌های آن، احتمالا بی‌معنی به نظر می‌رسید. ولی حالا در جهانی زندگی می‌کنیم که تیم سازنده فقط در دقایق کمی از برنامه وی را نشان می‌دهد و هر بار روی ضبط شدن ویدیو طی سال ۲۰۱۹ و داخل مکانی دیگر تاکید دارد.

در نتیجه همزمان با تلاش مخاطب برای پرواز به سوی گذشته، بارها و بارها Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts به یاد ما می‌آورد که جهان داستانی مورد بحث واقعا طی سال‌های گذشته از زمان پخش فیلم‌ها، دست‌نخورده و تمیز باقی نمانده است. طی این مدت حواشی داستانی و غیرداستانی زیادی به تصورات و تفکر بسیاری از مردم راجع به «هری پاتر» گره خوردند. آیا این حقایق را به یاد آوردم تا بگویم برنامه نمی‌تواند یکی از وظایف اصلی خود را انجام بدهد؟ اصلا و ابدا. از قضا بسیار تحسین‌برانگیز است که خوش‌بختانه با وجود همه‌ی سایه‌های مورد بحث، سازندگان از پس تاباندن نور مورد نیاز روی افراد حاضر در برنامه و تحت تاثیر قرار دادن مخاطب هدف برمی‌آیند.

چگونه می‌توان عدم حضور نویسنده‌ی کتاب‌های هری پاتر و خالق اصلی این جهان داستانی را تا حدی در ذهن مخاطب کم‌رنگ کرد؟ با تاکید روی دستاوردهای هنری و داستان‌های شخصی بسیاری از انسان‌های دیگری که در ساخت سری فیلم Harry Potter نقش‌های قابل توجهی داشتند. سازندگان برنامه به‌جای آن که همه‌ی بازیگرها را در یک محیط بزرگ دور هم جمع کنند و یک مجری را آن وسط برای پرسیدن سوالات مختلف بنشانند، اصل تمرکز را روی گفت‌وگوهای دونفره یا نهایتا سه‌نفره گذاشته‌اند. البته که در چند بخش شاهد دورهمی افراد بیشتری در شرایط مناسب هستیم. ولی بارها برنامه با قرار دادن افراد مشخص روبه‌روی هم، جزئیات جالبی را از زبان آن‌ها بیرون می‌کشد.

عدم وجود مجری یا فرد مصاحبه‌کننده در مقابل دوربین سبب می‌شود که برنامه مال همین کارگردان‌ها و بازیگرانی باشد که در خلق آثار مورد بحث، خوش درخشیدند. اصلا مخاطب وقتی گفت‌وگوی دنیل ردکلیف (بازیگر نقش هری پاتر) با کریس کلمبوس (کارگردان فیلم Harry Potter and the Philosopher's Stone و فیلم Harry Potter and the Chamber of Secrets) را بیشتر جدی می‌گیرد که این صحبت به‌لطف تدوین عالی، بسیار شخصی به نظر می‌رسد. اتفاق مشابه در زمان تعریف خاطرات توسط آلفونسو کوارون (کارگردان فیلم Harry Potter and the Prisoner of Azkaban نیز به شکل خاص خود رخ می‌دهد؛ وقتی او انگار به‌تنهایی گذشته را به یاد می‌آورد و سپس کات خوردن توضیحات وی به صحبت‌های روپرت گرینت (بازیگر نقش رون ویزلی) در همراهی با ویدیوهای قدیمی از پشت صحنه، سطح جذابیت حرف‌ها را بالاتر می‌برند.

چند مرتبه در برنامه با لحظاتی مواجه می‌شویم که احتمالا هدایت‌شده بودند و تیم سازنده در پشت دوربین روی شکل‌گیری آن‌ها نقش داشته است. اما چون صدای افراد مورد بحث را نمی‌شنویم و آن‌ها را نمی‌بینیم، حرف‌های شخصی اما واتسون (بازیگر نقش هرماینی گرنجر) می‌توانند حرف‌های شخصی اما واتسون باشند و گپ دوست‌داشتنی هلنا بونهام کارتر با ردکلیف بیشتر از حد انتظار به دل می‌نشیند.

این گفت‌وگوها از دو جهت جذاب هستند؛ اول تمرکز روی کارهای ارزشمند انجام‌شده توسط افراد مختلف و دوم، ارائه‌ی حقایق تازه و اطلاعات جالب به تماشاگر. البته که برخی از حقایق مطرح‌شده را خیلی از طرفدارهای پروپاقرص، مدت‌ها قبل مثلا در مقالات مختلف خوانده‌اند. اما حتی همان نکات هم وقتی در بستر احساسی درست تحویل مخاطب داده می‌شوند، تاثیر خود را می‌گذارند. تازه نباید فراموش کرد که برخی مخاطب‌ها بسیاری از حقایق جالب مورد بحث را هرگز در اینترنت ندیده‌اند و تازه همین‌جا با آن‌ها روبه‌رو می‌شوند.

در دل صحبت‌های مورد بحث، بیننده فرصت درک بسیاری از دستاوردهای تیم سازنده را به‌دست می‌آورد. برای نمونه بسیاری از افراد مایل به رده‌بندی فیلم‌های هری پاتر، رتبه‌های بالایی را برای دو اثر نخست در نظر نمی‌گیرند. ولی Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts اجازه می‌دهد که به یاد بیاوریم دستاورد کلمبوس در برقراری ارتباط درست با این تعداد از بازیگرهای تازه‌کار کم سن‌وسال، چه‌قدر مثال‌زدنی بوده است. او شرایط امنی را به وجود آورد که بچه‌ها بتوانند بدون آزار دیدن، زندگی مقابل دوربین را یاد بگیرند؛ تا بتوانند بهترین عملکرد ممکن را بدون آسیب دیدن ارائه دهند.

شاید مخاطب پیش از تماشای Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts به اهمیت انرژی آورده‌شده توسط مایک نیوول به قسمت چهارم فکر نکرده باشد و در بازبینی بعدی این هشت اثر، بیشتر مشغول بررسی تفاوت‌های به وجود آمده در کل مجموعه با فیلم Harry Potter and the Goblet of Fire شود.

آیا سازندگان می‌توانستند کارهایی بیشتر از بردن بازیگرها به مکان درست و فراهم آوردن شرایط لازم برای شکل‌گیری صحبت‌های جذاب بین آن‌ها را انجام دهند؟ قطعا. افتتاحیه‌ی خوب و دل‌نشین برنامه نشان می‌دهد که چه‌قدر امکان انجام کارهای هیجان‌انگیز مانند برگزاری بازی‌های جمعی بین آن‌ها وجود داشت. بدون شک وقتی Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts را کنار اثری مانند دور هم جمع شدن بازیگرهای سریال فرندز می‌گذاریم، نمی‌توانید کمبود تنوع محتوای ارائه‌شده در آن به مخاطب را انکار کنیم.

بازسازی برخی از صحنه‌های به یاد ماندنی فیلم‌ها با حضور خود بازیگران یا پخش کلیپ‌های خاطره‌انگیز قدیمی و فراموش‌شده از پشت صحنه برای آن‌ها، از جمله کارهای جالبی هستند که شاید می‌شد در چنین برنامه‌ای سراغ انجام آن‌ها رفت. بااین‌حال خوش‌بختانه وقتی ماجرای عشق پشت صحنه‌ی تام فلتون و اما واتسون را می‌شنویم و هیجان کوآرون از صحبت راجع به سکانس درخشش ریکمن و اولدمن مقابل یکدیگر را می‌بینیم، برخی از جاهای خالی پر می‌شوند.

این وسط همه‌چیز هم درباره‌ی افشای حقایق هیجان‌انگیز و جالب مثل نزدیک شدن واتسون به خروج از پروژه در اواسط کار یا اطلاع داشتن کامل آلن ریکمن بزرگ از داستان جلوتر از همه‌ی اعضای دیگر تیم ساخت نیست. Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts مثل بسیاری از آثار دیگری که گذشته‌ی انسان را در ذهن پررنگ می‌کند، احساس‌برانگیز است. چون ما را به یاد از دست رفته‌ها می‌اندازد؛ افرادی که درگذشتند، جوانانی که پیر شدند، چند نوجوان که حالا به میان‌سالی نزدیک می‌شوند و میلیون‌ها مخاطب که دیگر از روزهای غرق شدن ذهنی کامل در جهان جادویی گذشته‌اند.

تیم سازنده باید با خاطره‌بازی‌ها به شکل درست خاطرات را زنده می‌کرد تا وقتی Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts به پایان رسید، بتوانیم پاسخ پرسش کلیدی «هنوز هم به جهان هری پاتر عشق می‌ورزی؟» را بدهیم؛ با همان جوابی که به بهترین شکل از زبان آلن ریکمن در نقش شخصیت سوروس اسنیپ بیان شده است.