فیلم کلاسیک جریان‌ساز، یک فیلم کمدی سیاه از سال ۱۹۹۵ میلادی که در جشنواره‌های سینمایی موفقیت زیادی داشت، اثری بسیار عجیب و یک فیلم ترسناک بیمارگونه به اسم Impetigore که شاید تمایل زیادی به دیدن آن نشان ندهید.
تقریبا همه می‌دانند که «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟»های میدونی گاهی سرتاسر تشکیل‌شده از آثاری هستند که درصد قابل توجهی از مخاطبان می‌توانند از آن‌ها لذت ببرند. ولی این هفته یکی از آن هفته‌هایی است که با چنین مقاله‌ای روبه‌رو نیستید و ۴ معرفی فیلم سینمایی را می‌خوانید که فقط نظر گروه‌هایی خاص و محدود از تماشاگرها را به خود جلب می‌کنند. ماجرا هم به اندازه‌ای جدی است که احتمالا فیلم ترسناک آخر مقاله که طبیعتا قدرت اذیت و آزار درصد قابل توجهی از بینندگان را دارد، عامه‌پسندترین اثر حاضر در فهرست پیش‌رو به حساب می‌آید!
۳ اثر از بین فیلم‌های قرارگرفته در «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» ۱۵۲ با اینکه به دهه‌های میلادی متفاوتی تعلق دارند، سیاه‌وسفید هستند و یک به یک از این رنگ‌بندی بهره‌های ویژه‌ی خود را می‌برند. دراین‌میان اولین و قدیمی‌ترین محصول که باید یک درام جنایی نئو-نوآر صدا زده شود، تنها فیلم عاشقانه‌ی فهرست هم نام می‌گیرد.
(Breathless (1960
- فریم میدونی: آشنایی کلی با سبک های مختلف تدوین در سینما
نخستین فیلم بلند کارگردانی‌شده توسط ژان لوک گدار که فرانسوا تروفو یعنی فیلم‌ساز، نظریه‌پرداز و منتقد برجسته‌ی فرانسوی را هم در تیم نویسندگی داشت، یک درام جنایی فرانسوی است که مخاطب علاقه‌مند به سینمای کلاسیک اروپا نمی‌توان آن را از دست بدهد. Breathless که امروز چند نفر از بازیگرانش را ستاره‌های شناخته‌شده‌ی قدیمی سینما خطاب می‌کنند، به یک خلافکار سرگردان و دختر همراه‌شده با او می‌پرداخت. ۴ عضو کلیدی تیم نقش‌آفرین‌های آن را هم ژان پل بلموندو، جین سیبرگ، دنیل بلونژه و ژان پیر ملویل تشکیل می‌دادند. پس شاید بعد از دیدن Breathless بتوانیم سراغ فیلم Seberg، محصول سال ۲۰۱۹ میلادی با بازی کریستن استوارت برویم؛ اثری راه‌یافته به جشنواره‌های سینمایی که شاید آن‌چنان ارزش هنری قابل توجهی نداشته باشد، ولی مخاطب را با بخش‌هایی از زندگی نامعمول جین سیبرگ، بازیگر فیلم Breathless آشنا می‌کند.
Breathless یکی از اولین و اثرگذارترین فیلم‌های موج نو سینما فرانسه است، بارها و بارها اثری جسورانه خطاب شد که با بهره‌ی جویی فوق‌العاده از جامپ‌کات (برش پرشی که حرکتی متضاد با تداوم بصری که روزگاری خطا محسوب می‌شد و اکنون جایگاه زیبایی‌شناسی دارد)، کارگردان‌های زیادی را تغییر داد. از آن‌جایی که در سال ۲۰۱۰ نسخه‌ی بهبودیافته‌ی فیلم پخش شد، مخاطبان تازه‌نفس هم شانس بیشتری برای دوست داشتن «از نفس افتاده» دارند؛ فیلمی حدودا ۱۰۰ دقیقه‌ای که مخاطب بزرگ‌سال و علاقه‌مند به شناخت جدی تاریخ سینما، دلایل زیادی برای زیر ذره‌بین بردن آن می‌یابد.
(La Haine (1995
متیو کاسوویتس، دارنده‌ی افتخاراتی سینمایی چون جایزه‌ی سزار و جایزه‌ی بهترین کارگردانی جشنواره کن در سال ۱۹۹۵ میلادی یک فیلم سیاه‌وسفید به اسم La Haine (فیلم Hate/نفرت) را روی پرده‌های نقره‌ای برد؛ درامی ستایش‌شده توسط بعضی از منتقدان که از ۳ دوست و تلاش آن‌ها برای داشتن زندگی درست در حومه‌ی پاریس می‌گفت.
- آخر هفته چه فیلمی ببینیم: از «املی» تا «اد وود» جانی دپ و تیم برتون
«تنفر، تنفر می‌آورد»؛ جمله‌ای که یکی از اصلی‌ترین عناصر سازنده‌ی فیلم سینمایی مورد بحث است و نام اثر هم از دل آن بیرون می‌آید. این ساخته‌ی فرانسوی‌زبان که تماشای آن ۹۸ دقیقه زبان می‌برد، از ۲.۶ میلیون دلار بودجه به ۱۵.۳ میلیون دلار فروش در گیشه دست پیدا کرد. پس از آن اسم نویسنده و کارگردان La Haine یعنی متیو کاسوویتس را جست‌وجو کردید و با تصویر آشنایی مواجه شدید، احتمالا سریعا به یاد می‌آورید که او یکی از بازیگران اصلی «سرنوشت شگفت‌انگیز املی پولن» به کارگردانی ژان پیر ژونه است؛ بازیگری که البته علاوه‌بر نویسندگی و کارگردانی، در تهیه‌کنندگی و تدوین هم دستی بر آتش دارد.
قاب‌بندی‌های حساب‌شده و به دور از عادات تماشاگر امروز، تبدیل کردن یک شهر به شخصیتی زنده و درکشیده در سکانس‌هایی مستندمانند و انتخاب کاملا درست بازیگرهای برای نقش‌های متفاوت را می‌توان جزو نقاط قوت La Haine دانست؛ یک فیلم درام جنایی و دلهره‌آور با کمدی سیاه که نباید آن را دست کم گرفت.
(Last and First Men (2017
یک تجربه‌ی عجیب در فیلمی انسانی که در طول دقایق آن هیچ انسانی را نمی‌بینید. Last and First Men که محصول سال ۲۰۱۷ است و به‌تازگی در دسترس اکثر مخاطبان جهان قرار گرفت، ۷۰ دقیقه طول می‌کشد و حقیقتش را بخواهید، فقط به درد مخاطبی می‌خورد که عاشق تجربه کردن و نفس کشیدن در جهان هنر هفتم است. مخاطبی که برای فیلم‌سازها قانون تعیین نمی‌کند، پس از دیدن دانکرک نمی‌گوید چرا ۲۳ پیچش داستانی نداشت و با اینکه خود یک فیلم هم آن‌چنان مایل به توضیح هویت خود نباشد، هیچ مشکلی ندارد. Last and First Men از دور در نگاه بعضی افراد شبیه یک فیلم مستند است و برخی آن را یک تجربه‌ی علمی تخیلی تکان‌دهنده می‌خوانند. برخی می‌گویند این را باید یک رمان صوتی دانست که صرفا با آلبوم موسیقی متن و تصاویری غالبا سیاه‌وسفید با قاب‌بندی ۱۶ میلی‌متری همراه شده است. درنهایت اما Last and First Men با میانگین امتیازات منتقدان ۸۳ از ۱۰۰ و درصد رضایت ۱۰۰ آن‌ها در راتن تومیتوز، همزمان همه‌ی این‌ها است و هیچ‌کدام از آن‌ها نیست.
شاید عده‌ای فیلم را ببینند و عرق سرد کنند. شاید عده‌ای با دیدن آن موفق به کسب نوع خاصی از آرامش شوند. شاید عده‌ای آن را پوج بدانند و شاید چند تماشاگر آن را فوق‌العاده عمیق صدا بزنند. اما انصافا این اثر تجربه‌ی مریض و عجیبی را ارائه می‌دهد که حتی اگر کاملا یگانه نباشد، شدیدا منحصر‌به‌فرد به نظر می‌آید. در تمام طول این تجربه، صدای تیلدا سوئینتن برای من و شما داستانی نوشته‌شده توسط اولاف استپلدون را تعریف می‌کند.
Last and First Men در ۲ میلیارد سال آینده جریان دارد؛ وقتی انسان‌ها در آستانه‌ی انقراض قرار گرفتند و پیام خود را به فضایی خالی و پرشده از آرامش و وحشت می‌فرستند.
(Impetigore (2019
وحشت‌آور، تریلر، درام و رازآلود؛ فیلم Impetigore در طول ۱ ساعت و ۴۶ دقیقه از این ترکیب برای روایت قصه‌ای خوفناک با محوریت یک نفرین استفاده می‌کند. شبکه‌ی اینترنتی/استریم‌محور Shudder هرچه می‌گذرد، بیشتر تبدیل به محفلی فوق‌العاده برای طرفداران سینمای ترس می‌شود. این پلتفرم تقریبا هر ماه یا یک فیلم اختصاصی یا یک فیلم اورجینال ترسناک دارد و آرشیو قدرتمندی از سینمای وحشت را برای مخاطبان خود ترتیب داده است. همین هفته هم این شبکه با فیلم Host، محصول سال ۲۰۲۰ میلادی باعث شد خیلی‌ها دیگر هیچ تمایلی به برقراری تماس تصویری در دوران خانه‌نشینی نداشته باشند! پس هنگامی که از Impetigore به‌عنوان یکی از دهشتناک‌ترین و برترین فیلم‌های ترسناک شبکه Shudder یاد می‌کنند، تقریبا می‌توانید مطمئن باشید که اثر مورد بحث حداقل از برخی جهات شما را ناامید نخواهد کرد.
این فیلم غیرانگلیسی‌زبان از سفر یک انسان به جامعه‌ای نه‌چندان پیشرفت‌کرده آغاز می‌شود و به دیده شدن بعضی از کریه‌ترین رخدادها توسط او می‌رسد. رازهای خانوادگی در مرکز این قصه‌گویی قرار دارند و تماشاگر را شدیدا درگیر می‌کنند. یکی از نقاط قوت اثر هم در این نهفته است که او تقریبا همیشه اطلاعاتی هم‌اندازه با شخصیت اصلی دارد و پابه‌پای او در این کابوس زنده‌شده فرو می‌رود.
سینمای وحشت بارها و بارها ثابت کرده که تقریبا بیشتر از هر زیرژانر دیگر می‌تواند با بودجه‌ی کم، محصولاتی درگیرکننده را تحویل دهد و Impetigore یکی از جدیدترین مثال‌های همین حقیقت است.
