دو فیلم کمدی متمرکز روی نگاه انداختن به تاثیرات جنگ و ترس‌های مختلف روی جامعه، یک درام عالی با بازی بری لارسون برنده اسکار و یک فیلم ترسناک از کارگردان گرتل و هانسل با حضور بازیگر نقش سابرینا.
چهار فیلم انگلیسی‌زبان که شباهت‌ها و تفاوت‌های جالبی با یکدیگر دارند. فیلم Matinee و فیلم Duck Soup با ۶۰ سال فاصله‌ی زمانی اکران شده‌اند و هر دو به روش خود مشغول زیر ذره‌بین بردن جوامع ترسیده از جنگ می‌شوند. اما این کار را به کمک کمدی انجام می‌دهند.
فیلم Short Term 12 و فیلم The Blackcoat's Daughter به خوبی به وحشت‌های حاضر در زندگی نوجوان‌های جهان مدرن توجه داشته‌اند. با این تفاوت که فیلم اول کار خود را به کمک واقع‌گرایی و قصه‌گویی کاملا باورپذیر انجام می‌دهد و فیلم دوم می‌خواهد با خلق اتمسفر خفقان‌آور و سکانس‌های ترسناک به شکل زیرپوستی با تماشاگر ارتباط بگیرد.
Short Term 12 (2013)
در دورانی که بسیاری از فیلم‌های تحسین‌شده نه عمیق که فقط شعارزده به نظر می‌رسند، فیلم Short Term 12 یک نمونه‌ی بسیار خوب از ذوب شدن پیام‌ها و قصه در یکدیگر است. بری لارسون، لیکیث استنفیلد، کیتلین دیور، استفانی بیتریز و رامی ملک در فیلم Short Term 12 نقش خود را بسیار خوب بازی می‌کنند. جالب این‌جا است که همه‌ی آن‌ها اکنون نسبت به سال ۲۰۱۳ میلادی به مراتب معروف‌تر هستند.
گریس با نقش‌آفرینی بری لارسون یک مشاور نوجوان‌ها است که به بچه‌های تحت فشار کمک می‌رساند. او تقریبا همیشه آرامش خود را حفظ می‌کند و از شایستگی تمام‌وکمال برای شغل خود برخوردار است. ولی وقتی ظواهر زیبا کنار می‌روند و گریس بسیاری از پلیدی‌ها و زشتی‌های حاضر در جامعه برای این انسان‌ها کم سن‌وسال را می‌بیند، فیلم Short Term 12 تبدیل به یک درام سوزاننده و تکان‌دهنده می‌شود که باید آن را یک مرتبه تماشا کرد. آمار و ارقام هم به خوبی نشان می‌دهند که چه تماشاگر سینما و چه منتقد حرفه‌ای هنر هفتم در نگاه کلی به ستایش فیلم Short Term 12 پرداخت؛ فیلمی که حدودا ۹۰ دقیقه طول می‌کشد و به‌جای خسته کردن تماشاگر، اصل حرف و هسته‌ی داستانی خود را در سریع‌ترین و بهترین شکل ممکن ارائه داده است.
عشق، غم، درد و کورسویی از امید همگی کنار هم در فیلم Short Term 12 قرار دارند. یک درام سینمایی قوی به‌سادگی از ذهن تماشاگر پاک نمی‌شود و قطعا درصد خوبی از بینندگان فیلم Short Term 12 دست‌کم آن را تا چند روز به خاطر می‌سپارند.
Matinee (1993)
فیلم درامدی (کمدی و درام) Matinee نشان می‌دهد که چه‌طور سینما و هنرمندها می‌توانند در حال واکنش نشان دادن به جهان واقعی باشند. وقتی ما یک جامعه را ترسیده از موجود خیالی قرارگرفته در یک فیلم ترسناک می‌بینیم، جلوه‌ی لذت‌بخش ترس به نمایش درمی‌آید. ولی وقتی همین افراد به شکل جدی از خطر برخورد موشک با شهر می‌ترسند، ترس شکل دیگری به خود می‌گیرد.
در عین حال یک کارگردان موفق فیلم‌های ترسناک تصمیم دارد که ترسناک‌ترین تجربه‌ی ممکن را در سینماها به وجود بیاورد تا مخاطب صرفا در حال دیدن اثر روی پرده‌های نقره‌ای نباشد. تبلیغات هوشمندانه و دروغین او برای فیلم‌های خود نشان می‌دهند که چه‌قدر سودجو و تاجر است. اما همین سرگرمی سینمایی به افراد زیادی کمک می‌کند که از ترس‌های جدی و انکارناپذیر فاصله بگیرند.
فیلم Matinee هم سرگرم‌کننده است و هم باورهایی نسبت به نقش هنر هفتم و صنعت سینما در زندگی روزمره‌ی انسان‌ها دارد. تازه در ماه‌هایی که به خاطر کووید 19 خیلی‌ها ارزش سینماها را به‌صورت کلی زیر سؤال بردند، فیلم Matinee سکانس‌هایی دارد که به خاطر آن‌ها به یاد می‌آوریم غیرممکن است که تماشای یک یا چندنفره‌ی فیلم در خانه بتواند دقیقا مثل دیدن اثر در سینما باشد.
راستی فارغ از تمامی موارد نام‌برده باید بدانید که فیلم Matinee کمدی نوجوانانه‌ی خوبی هم دارد و با نمایش دوستی‌ها و علایق نوجوان‌های حاضر در مدرسه نیز گاهی لبخند را به روی لب تماشاگر می‌آورد. تازه جان گودمن، بازیگر فیلم The Big Lebowski برادران کوئن در فیلم Matinee نقش‌آفرینی بسیار جالبی را تحویل ما می‌دهد تا تعداد نقاط قوت اثر بیشتر از قبل نیز به نظر بیاید.
The Blackcoat's Daughter (2015)
یک فیلم ترسناک اتمسفریک و پرشده از لحظات دلهره‌آور که در آن سه بازیگر زن به اشکال مختلف می‌درخشند. کرنان شیپکا، بازیگر سریال Chilling Adventures of Sabrina این‌جا به خوبی نقش دختری را بازی می‌کند که نمی‌دانیم آیا در خطر قرار دارد یا در حقیقت خطری برای دیگران است. در آن سو لوسی بوینتون، بازیگر فیلم Bohemian Rhapsody و فیلم Sing Street را می‌بینیم که مواجهه با نیروی ناشناخته‌ی شیطانی و وانمود کردن به مشکل نداشتن را به بهترین شکل به تصویر می‌کشد.
در آخر هم نوبت به اما رابرتز می‌رسد که باید شاهد خون‌ریزی‌ها و رخدادهای ترسناک حاضر در این محیط سرد باشد. فیلم The Blackcoat's Daughter وحشت را در ساخت لحظات آزاردهنده می‌داند؛ چه وقتی یک نفر بی‌دلیل و به طرز آزاردهنده‌ای بخندد و چه وقتی انقدر تعلیق‌سازی طول می‌کشد که مخاطب التماس دیدن یک جامپ‌اسکر برای جیغ زدن و خفه نشدن را دارد. فضاسازی‌ها و طراحی صحنه‌ی فیلم هم دقیقا به مانند نورپردازی و فیلم‌برداری حساب‌شده‌ی آن می‌توانند بیننده را به یاد فیلم گرتل و هانسل بیاندازند که توسط همین آز پرکینز کارگردانی شده است.
تصمیم‌گیری راجع به اینکه آیا فیلم واقعا توانست به اندازه‌ای که می‌خواست عمیق ظاهر بشود یا نه، واقعا برعهده‌ی شما است. ولی فیلم The Blackcoat's Daughter حتی وقتی به طرز واضحی سراغ استفاده از کلیشه‌های ژانر وحشت می‌رود و آورده‌ی تازه‌ای برای بیننده ندارد، باز یک تجربه‌ی صوتی و تصویری جالب را ارائه می‌دهد. پس مخاطبی که عاشق قرارگیری ذهنی در فضاهای باورپذیر و در عین حال آزاردهنده به کمک فیلم‌های ترسناک است، احتمالا از یک شانس دادن به فیلم The Blackcoat's Daughter پشیمان نمی‌شود.
Duck Soup (1933)
یکی از محبوب‌ترین و تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های کمدی کلاسیک. فیلم سوپ اردک به کارگردانی لئو مک‌کری، یکی از آثار جذاب برادارن مارکس است که می‌تواند حس‌و‌حال مخاطب را حداقل برای چند ساعت بهتر کند. وقتی کمدی کار خود را مبتنی بر تصاویر انجام می‌دهد، حتی نیازی به صدا هم نیست و مخاطب می‌خندد. فیلم Duck Soup را باید به‌سادگی یکی از آن آثاری دانست که حتی اگر با چند صندلی فاصله از شما روی نمایشگرهای داخل هواپیما یا اتوبوس پخش شود نیز می‌تواند بیننده را سرگرم کند. قصه‌گویی در فیلم Duck Soup صرفا بهانه‌ای برای به وجود آوردن لحظات خنده‌آور است. پس اگر می‌خواستید حدودا ۶۰ دقیقه خوش بگذرانید، سراغ فیلم Duck Soup را بگیرید.
ولی به شکلی عجیب باید پذیرفت که فیلم Duck Soup از لحاظ داستانی هم بهتر از حد انتظار عمر کرد! فیلم راجع به دیکتاتوری است که به دلایل شخصی (!) مردم را زیر سلطه‌ی خود درمی‌آورد و باتوجه‌به آن‌چه در تاریخ معاصر جهان گذشت، این طرح داستانی قطعا برای عده‌ای نه اغراق‌آمیز که کم‌وبیش واقع‌گرایانه به نظر می‌رسد. چیکو مارکس در نقش لینی، گروچو مارکس در نقش روفوس تی. فایرفلای و هارپو مارکس در نقش پینکی بازیگرهای اصلی فیلم Duck Soup هستند.
