روزنامه فراز: «سیدابراهیم رئیسی» در حاشیه نشست مشترک دولت و مجلس شورای اسلامی در روز یکشنبه ۱۳ آذر ماه گفت: «برخی نگاهشان به آن سوی مرزها بود و معتقد بودند که مسایل را نمی‌توان حل کرد اما ما، نگاه اصحاب نمی‌شود، مگر می‌شود، نخواهد شد و بودجه نداریم را نداریم». این طعنه‌ها به دولت قبل، در حالی بر زبان رییس دولت سیزدهم روانه شده که پس از یک‌سال، از تحقق اصلی‌ترین وعده‌های اقتصادی‌اش ناتوان بوده‌است.
از خلف وعده‌های ابراهیم رئیسی در زمینه‌های مختلف از جمله فضای مجازی که بگذریم، تورم تک رقمی، یک میلیون مسکن در سال، کنترل بازار ارز و سر و سامان دادن به بازار بورس تنها گوشه‌ای از وعده‌هایی است که حتی نزدیک به تحقق نیستند. حالا بیش از یک‌سال گذشته و دولت همچنان در احاطه وعده‌ها و شعارها است. با نیم‌نگاهی به شرایط اقتصادی، اجتماعی و امنیتی این روزهای کشور می‌توان دید که علی‌رغم گفته‌های رئیسی، نه دولت توانسته و نه وعده‌ها عملی شده‌اند.
چرا دولت رئیسی نمی‌تواند؟!
«ابطحی» در تحلیل ناتوانی دولت ابراهیم رئیسی در تحقق وعده‌های انتخاباتی گفت: «بخشی از این‌ها به شعارهای انتخاباتی برمی‌گردد که خودشان هم می‌دانند که این شعارها فقط برای جمع کردن رأی است و عملی نیست. بخش دیگر نیز به محاسبات غلط بازمی‌گردد. محاسبات اقتصادی غلط، محاسبات سیاسی و محاسبات سیاست خارجی غلط؛ در بخشی از موارد نیز ادبیاتی در اطراف این مسوولان شکل گرفته که این ادبیات، یک باور غلط را نیز ایجاد کرده است. ادبیاتی که در کارتابل‌های مسوولان، کاملا با واقعیت‌ها متفاوت است.
همین، نتایجی را ایجاد می‌کند که امروز شاهدش هستیم. برای مثال، در ابتدای دولت سیزدهم، وزیر کشور و بسیاری از استاندارها از بین نظامی‌ها انتخاب شدند. گمان کردند با این انتخاب، می‌توانند شرایط امنیتی بسیار خوبی را در کشور فراهم کنند تا از نظر اقتصادی همه چیز را پیش ببرند. در عمل اما دیدیم که شرایط امنیتی بسیار بدی در جامعه به وجود آمد. دلیلش تفاوت بین اطلاعاتی است که می‌گیرند. این اطلاعات، بیشتر اوقات نادرست است و یا حداقل اطلاعات کاملی نیست. وقتی که با این اطلاعات تصمیم‌گیری می‌کنند، نه می‌شود و نه می‌توانند کارهایی را که باید می‌کردند، انجام بدهند.»
او با ارایه مصداقی در این رابطه گفت: «مبانی نظری این تصمیمات با چیزی که در ذهن ما وجود دارد متفاوت است. برای مثال، وقتی تصمیم‌گیری‌های دولت را یک بسته در نظر بگیرید، طبیعی است که تصمیم‌ها در سیاست داخلی و سیاست خارجی با هم پیوند دارند. اما وقتی در همین تصمیم‌گیری‌ها یک اصل پررنگ‌تر مثل مبارزه با استکبار و حفظ اقتدار در منطقه، بدون در نظر گرفتن فشار رقبا وجود دارد و به رفتارهای سیاست‌خارجی اولویت بیشتری می‌دهند، هرچه قدر هم اطلاعات داشته باشند، طبیعی است که عملا امکان تحقق سیاست‌های اقتصادی در داخل وجود نخواهند داشت».
چرا دولت و سینه‌چاکانش دست از سر روحانی و خاتمی بر نمی‌دارند؟
«محمدعلی ابطحی»، علت انداختن مشکلات امروز به گردن دولت قبل را ناتوانی در اداره امور دانست و گفت: «این رفتار طبیعی است اما مدت‌زمان کاربردش محدود است. ممکن است بهترین راه برای یک رییس‌جمهور این باشد که بگوید مشکلات، مربوط به دولت قبل است. کسی هم تحقیق نمی‌کند که واقعا همینطور است یا نه. اما این موج نفرت‌آمیزی از دولت که امروز گریبان خودشان را گرفته، در همان سیستم‌های مخالفت با دولت قبل و توسط افرادی که امروز در قدرت حضور دارند، خلق شده؛ فحاشی، بدگویی، انتشار آمار دروغ، وصله همراهی با دشمن زدن و همه این‌ها، حربه‌هایی است که توسط افرادی که امروز در دولت سیزدهم حضور دارند علیه دولت قبل در پیش گرفته شده است. طبیعی است که باید این ادعاها را اثبات کنند و اثبات هم نمی‌شود. انداختن مشکلات به گردن دولت قبل، بیشتر از پنج شش ماه کاربرد ندارد».
این فعال سیاسی در ادامه گفت: «ادامه دادن این روند توسط دولت سیزدهم، اول به خاطر این است که توانایی اداره کردن کشور را ندارند و دلیل دوم این است که می‌خواهند بحران را به جای دیگری منتقل کنند. در دوران آقای روحانی یا آقای خاتمی، مجموعه‌های اصولگرایی بودند که بحران‌آفرینی می‌کردند. بعد از یکدست شدن حاکمیت اما به وجود آمدن این بحران‌ها طبیعی است. چون وقتی یکدست نبود، این گروه علیه گروه دیگر فعالیت می‌کردند و تلاش می‌کردند بحران‌هایی را که خودشان ایجاد کرده‌اند، گردن این و آن بیندازند. خواستند همه چیز را یکدست کنند بلکه همه یک جور فکر کنند اما یکدست شدن حاکمیت عملا دوران این ترفندها را تمام کرد».