همشهری آنلاین: آبان ماه سال ۱۳۴۱، دولت وقت تصمیم گرفت راه مناسبی برای اتصال تهران به کرج بسازد، راهی که آن زمان نامش را شاهراه تهران – کرج گذاشتند. برای این کار هیئت دولت در هفتم آبان سال ۱۳۴۱، جلسه‌ای در کاخ نخست وزیری تشکیل داد و بعد از تصمیم‌گیری، کلنگ نخستین اتوبان ایران (کرج به تهران) بیستم فروردین ۱۳۴۲ شمسی به زمین زده شد.
طرح این اتوبان یک شاهراه با چهار خط عبوری بود و در شمال جاده فعلی قرار داشت. عرض آن هم ۷۶ متر در نظر گرفته شده بود تا در آینده در صورت توسعه بیشتر، راه به شش خط عبور تغییر کند. این بزرگراه از شمال سه راه مهرآباد در امتداد جاده شمالی – جنوبی باغ فیض آغاز و از شمال باغ‌های کاروانسرای سنگی و دو قریه کلاک و گرمدره می‌گذشت و بعد به سمت جنوب کرج منحرف شده و به سمت جاده قزوین امتداد داشت. نزدیک به چهار سال و یک ماه بعد از آن تاریخ، ساخت این بزرگراه به پایان رسید. بیش از ۶۲ میلیون هم برای ساخت این بزرگراه هزینه شد.
۱۰ ریال عوارض برای عبور از اتوبان
اتوبان تهران- کرج جدا از اینکه نخستین شاهراه کشور محسوب می‌شود ویژگی خاص دیگری هم داشت و آن عبور و مرور با پرداخت عوارض بود؛ تحولی که طبق مصوبه مجلس شروع شد. درمصوبه مجلس آمده است: «این راه جهت عبور ماشین‌های سواری اختصاص خواهد داشت و برای عبور هر یک اتومبیل مبلغ ۱۰ ریال اخذ می‌شود، مبالغ مذکور از طرف مأموران وزارت دارایی که در کیوسک‌ها مستقر هستند وصول خواهد شد، اعمال مقررات راهنمایی و رانندگی نیز برعهده پلیس راه است. » چند روز بعد هم وزارت راه دستورالعمل رانندگی در اتوبان را با رسم شکل در روزنامه‌ها منتشر کرد. مثلاً در بخشی از این دستورالعمل نوشته شده بود.:« در اتوبان کلیه خیابان‌ها و راه‌های فرعی یا از بالا یا از زیر اتوبان عبور داده شده‌اند و با این ترتیب شما با خیال راحت بدون اینکه با راهی تقاطع هم سطح داشته باشید، حرکت می‌کنید.»
پ