ایسنا: تیکی‌تاکا و بارسلونای رویایی پپ گواردیولا، کاری کرد که این تیم انقلاب تاکتیکی مهمی در فوتبال روز دنیا انجام دهد. یکی از مهم‌ترین اتفاقاتی که پس از این انقلاب تاکتیکی رخ داد، سوق دادن تیم‌ها به استفاده از مهاجم کاذب یا شماره ۹ کاذب و حذف تدریجی مهاجمان نوک کلاسیک بود. با این حال پس از چند سال دوباره تیم‌ها به سراغ استفاده از بازیکنانی با خصوصیات شماره ۹ کلاسیک رفتند که بهترین نمونه حال حاضر آن، ارلینگ هالند در تیم تحت هدایت پپ گواردیولاست.
در فوتبال ایران اما، معدود دفعاتی پیدا می‌شود که تیم‌ها به سراغ استفاده از ۹ کاذب رفته باشند. شاید شاخص‌ترین آن‌ها به دوران شفر در استقلال برگردد که این مربی آلمانی به دلیل در اختیار نداشتن مهاجمانش در دیدار مقابل الریان، از فرشید اسماعیلی به عنوان ۹ کاذب استفاده کرد و در نهایت هم استقلال با نتیجه ۲ بر صفر به پیروزی رسید.
البته شاید بتوان گفت که تیم‌های ایرانی شکل مختص خودشان از ۹ کاذب را پیاده می‌کنند؛ شکلی که زمین وارونه شده و مدافعان، نقش مهاجم گل‌زن تیم‌شان را ایفا می‌کنند. آمار نشان می‌دهد که مدافعان در لیگ برتر فوتبال ایران نقش بسیار پررنگ‌تری در گل‌زنی تیم‌شان نسبت به ۵ لیگ معتبر اروپایی و ۵ لیگ معتبر آسیایی دارند.
آمار خوب مدافعان ایرانی در گل‌زنی، باعث کاهش سهم هافبک‌ها و مهاجم در گل‌زنی شده است. با این حال این کاهش سهم تا جایی پیش رفته که هافبک‌ها و مهاجمان ایرانی پایین‌ترین سهم در گل‌زنی را در بین لیگ‌های مورد بررسی داشته باشند.
نکته قابل تامل دیگر این است که تعداد گل‌های زده شده توسط مدافعان لیگ برتر ایران تا پایان هفته پانزدهم (۵۶ گل)، بیشتر از مدافعان لالیگا تا پایان هفته شانزدهم (۴۵ گل) و مدافعان پریمیرلیگ تا هفته هجدهم (۴۱) است. همچنین این آمار نزدیک به تعداد گل‌های کل فصل ۲۰۲۲ مدافعان لیگ کره جنوبی (۶۰ گل)، مدافعان بوندسلیگا تا پایان هفته پانزدهم (۵۹ گل) و مدافعان لوشامپیونه تا پایان هفته هجدهم (۶۰ گل) است که نشان‌دهنده آمار عجیب و خارق‌العاده مدافعان باشگاه‌های ایرانی در یکی از کم‌گل‌ترین رقابت‌های فوتبال دنیاست.