اعتماد: شیفت از فینال جام جهانی به دربی تهران، از گل سرسبد مسابقات فوتبال جهان طی چهار سال گذشته به آنچه اصطلاحا پیشانی لیگ فوتبال ایران شناخته می‌شود فرآیند عجیبی است. انگار یک نفر را از وسط جنگل‌های هیرکانی برداری ببری پارک سر کوچه و بگویی این هم درخت! این هم سبزه! توهین به بازیکنان و مربیان ایرانی نباشد. واضح است که فینال جام جهانی با هیچ مسابقه دیگری در هیچ ساحتی قابل مقایسه نیست. اما باید پذیرفت که نباید فاصله آنقدر باشد که چشم را اذیت کند.
حالا از هفته بعد مسابقات باشگاهی اروپا آغاز می‌شود و خودتان می‌بینید که غیر از اتمسفر جام جهانی که ساخته و پرداخته هزاران المان است خود فوتبال از لحاظ سر و شکل چندان تفاوتی با جام جهانی نمی‌کند. هواداران می‌آیند، شور هست، هیجان هست، چمن باکیفیت و تصاویر قشنگ هست. تازه اگر اظهارنظر برخی کارشناسان که می‌گویند سطح اول فوتبال اروپا از لحاظ فنی خیلی جلوتر از فوتبال ملی و جام جهانی است را فاکتور بگیریم. اصلا بحث فنی به کنار چون بازیکنان و مربیان ایرانی مخصوصا در دو تیم سرخابی تمام تلاش‌شان را می‌کنند که بازی جذابی به مخاطب عرضه کنند. ولی شما امروز دربی را ببینید و صرفا از لحاظ همان سر و شکل، از لحاظ فرم، استادیوم، تصویربرداری و همه آنچه به عنوان فضای مسابقات شناخته می‌شود با جام جهانی مقایسه کنید. حتما می‌خورد توی ذوق‌تان. حتما احساس خواهید کرد که ممکن است تسمه تایم پاره کنید. بازی مقابل سکوهای خالی و بی‌روح در هوایی غبارآلود که نفس را به شماره می‌اندازد در استادیومی پیر و فرسوده بدون استفاده از تکنولوژی‌های روز دنیا با دوربین‌ها و تصویربرداری متوسط رو به پایین بسته‌ای است که برای شما آماده شده. بسته‌ای با چاشنی وقایع سه ماه اخیر و فرار کردن بدون توجیه بازیکن خارجی پرسپولیس یک روز مانده به مهم‌ترین بازی فصل و فوتبالیست‌هایی که در همین برهه با مشکل مواجه شدند تا جایی که برخی از خود اهالی فوتبال بگویند این روزها مستطیل سبز اولویت ندارد.
اینها حرف‌های دیروز و امروز نیست. ربطی هم به جوگیری ندارد که بگویید طرف یک فینال جام جهانی دیده و هیجان‌زده شده و می‌خواهد داستان سر هم کند. سال‌هاست که در همین روزنامه و همین صفحه از مشکلات لیگ گفتیم و نوشتیم. هر بار که فصل جدید شروع شده سوال کردیم کو کیفیت بالاتر مسابقات؟ کجاست پیشرفت فیزیکی و تکنولوژیکی؟ کجاست درآمدزایی و چرخیدن چرخ فوتبال به عنوان یک صنعت؟ سوال کردیم و جوابی نگرفتیم. امروز هم طبیعی است که وقتی قرار است یک روز بعد از پایان جام جهانی یکهو بپریم وسط لیگ این سوال‌ها بیشتر شود. طبیعی است بپرسیم کجاست آن دلِ خوشی که بنشیند پای دربی؟
شیفت از فینال جام جهانی به دربی تهران اتفاق غریبی است. مثل بلند کردن سر از عدسی ذره‌بینی شهر فرنگ و چشم دوختن به محیط واقعی پیرامون است. اینکه کی قرار است فاصله پلشتی‌ها از بین برود و تصاویر اطراف‌مان با تصاویر شهر فرنگ منطبق شود مشخص نیست. فعلا فقط می‌دانیم دربی امروز می‌توانست غم فراق عاشقان فوتبال از جام جهانی را بشورد ببرد پایین ولی بعید است چنین اتفاقی بیفتد. حتی اگر بازی پرگل و هیجان‌انگیزی هم رقم بخورد فضای کلی فضای مسمومی است.