خبرآنلاین: درحالی که مشتریان در کافه تتوآن در مرکز شهر بروکسل مشغول گرم کردن خودشان با یک نوشیدنی گرم هستند، مالک این کافه، هیشام آشرایه پرچم مراکش را از یک دست‌فروش در خیابان می‌خرد. این کافه محلی برای دورهمی هواداران مراکش در پایتخت بلژیک است و او باید آنجا را برای دیدار مقابل فرانسه در نیمه‌نهایی جام جهانی آماده کند. آشرایه مانند بازی‌های قبلی جام جهانی در انتظار پر شدن کافه‌اش برای مسابقه تاریخی مراکش است. صاحب کافه درباره تیمی که حس غرور را در تمام مراکشی‌های سراسر اروپا برانگیخته می‌گوید:« آن‌ها صفحه جدیدی از تاریخ را نوشتند.»
در حال حاضر حدود ۵ میلیون مراکشی خارج از این کشور زندگی می‌کنند و اکثر آن‌ها در کشورهایی چون فرانسه، اسپانیا، هلند، بلژیک و ایتالیا هستند. تیم ملی مراکش به شدت به این پراکندگی در سراسر اروپا نیازمند است چرا که ۱۴ بازیکن از فهرست ۲۶ نفره شیرهای اطلسی خارج از مراکش متولد شده‌اند که بالاترین نسبت بین تیم‌های حاضر در جام جهانی است.
آشرایه با اشاره به حکیم زیاش، هافبک چلسی که متولد هلند است می‌گوید:« آن‌ها خارج از کشور به دنیا آمدند ولی از درون خون آن‌ها مراکشی است. وقتی مراکش را انتخاب کرد چه گفت؟ او گفت که این تصمیم از روی ندای قلبش بود.»
زیاش در جام جهانی نمایش درخشانی داشته و با اشرف حکیمی، مدافع راست پاری‌سن‌ژرمن که در اسپانیا متولد شده، یک زوج فوق‌العاده در سمت راست تشکیل داده است. علاوه بر این چهار بازیکن مراکش هم متولد کشور بلژیک هستند.
ولید رکراکی، سرمربی فرانسوی‌الاصل مراکش تشکیل فهرست تیم ملی این کشور را با ساخت «میلک‌شیک» مقایسه کرده است. ترکیبی از بازیکنان با نژاد مراکشی از سراسر اروپا که بعضی از فرهنگ‌ها و سبک فوتبال کشورهای محل تولد خود را به تیم آورده‌اند.
در جام جهانی ۱۹۸۶ فوتبال مراکش تاریخ‌سازی کرد و به اولین تیم آفریقایی تبدیل شد که موفق شده به مرحله حذفی جام برسد. این دستاوردی بود که توسط هویتی مراکشی و در نتیجه آفریقایی به دست آمد. موفقیت تیم فعلی اما بازنمایی امروزی و مدرن آن هویت است. داستانی از تجربه گیج‌کننده نسل دوم مهاجران، درحالی که هویت‌های ملی، که مختص تجربیات فرهنگی و تربیت یک فرد است در این جام جهانی محو می‌شود.
حسن بوستا، محققی که روی مهاجرت مراکشی‌ها تحقیق می‌کند گفته که پیشینه بازیکنان متولد خارج در مراکش بازتابنده توزیع گسترده جوامع مهاجر مراکشی در سراسر اروپا است. بوستا گفت:« مثلا برخلاف ترک‌ها و الجزایری‌ها، مراکشی‌ها در کشورهای مختلف اروپایی پراکنده‌تر هستند.»
او هم‌چنین بر نقش مقامات کشور مراکش برای حفظ روابط نزدیک با کسانی که به خارج از کشور مهاجرت می‌کنند تاکید کرد:« آن‌ها یک رابطه جهانی با مهاجران ایجاد کرده‌اند و امروز تاثیر آن را در فوتبال می‌بینیم. همه این بازیکنان توسط باشگاه‌های بزرگ آموزش دیده‌اند و ایده این است که از آموزش در مقیاس جهانی بهره‌مند شوید. اعطای مسئولیت‌های بزرگ به کودکان مهاجر چیزی است که در سایر کشورهای عربی دیده نمی‌شود.»
به طور مثال اشرف حکیمی، ستاره مراکشی‌ها متولد شهر مادرید است اما ناصر لارگت، رییس اسبق فدراسیون فوتبال مراکش او را متقاعد کرد تا ملیتش را تغییر دهد. پس از ان اسپانیا تلاش زیادی برای پس گرفتن حکیمی انجام داد اما بی‌نتیجه بود و او هفته قبل با یک پنالتی چیپ سند حذف لاروخا را امضا کرد.
لارگت در گفت و گو با اتلتیک درباره حکیمی گفت:« اولین خاطره من با اشرف زمانی است که با ۱۴ بازیکن جوان دورگه از فرانسه، بلژیک، اسپانیا، ایتالیا و هلند و ۲۴ بازیکن جوان از مراکش یک اردوی استعدادیابی در فرانسه ترتیب دادیم. اشرف بلافاصله به خاطر سرعت و مهارت‌های فنی خودش را نشان داد. من و رابی تاکاسا، مربی استعدادیابی فدراسیون او را متقاعد کردیم که برای مراکش بازی کند. در ان زمان تنها مدافع کناری ما نبیل درار بود و من و رابی معتقد بودیم اشرف جایگزین ایده‌آلی برای او خواهد بود. درحالی که در اسپانیا بازیکن مانند او زیاد بود.
او در ادامه گفت:« مربیان تیم‌های پایه اسپانیا تلاش زیادی برای تغییر نظر او کردند ولی اشرف به قول خود عمل کرد و به بازی برای تیم جوانان مراکش ادامه داد. هروه رنار که در آن زمان سرمربی مراکش بود و از پتانسیل بالای حکیمی خبر داشت. او اولین بار در ۱۹ سالگی از اشرف در تیم ملی بزرگسالان استفاده کرد و اکنون این مدافع در سه جام ملت‌های آفریقا و دو جام جهانی برای مراکش بازی کرده است.»
داستان پنالتی زدن اشرف حکیمی هم در نوع خود جالب است؛ وقتی او در اینتر بازی می‌کرد کونته یک بار گفت:« اشرف می‌تواند ضربه ایستگاهی بزند اما پنالتی نه؛ اگر کار به ضربات پنالتی کشیده شود او آخرین بازیکنی است که پشت توپ می‌رود اما او این روزها در همه چیز مشغول پیشرفت است؛ حتی پنالتی زدن!» نتیجه این پیشرفت هم پنالتی آخر حکیمی مقابل اسپانیا بود که با یک ضربه چیپ زده شد و مراکش را به یک چهارم رساند.
لارگت هم‌چنین درباره موفقیت‌های اخیر مراکش گفت: برد مقابل اسپانیا برای کشور ما بسیار بزرگ بود. ما باید جایگاه خود را در بازی‌های بین‌المللی بازیابی کنیم. داستان‌های موفقیت‌آمیزی مانند اشرف، نایف آگارد و دیگران نشان می‌دهد که وقتی یک پروژه خوب فکرشده با چشم‌انداز، استراتژی و اهداف واقع‌بینانه و قابل دستیابی را اجرا کنید به چه چیزی می‌توانید برسید.»
پس از اینکه مراکش در مرحله یک هشتم نهایی اسپانیا را در ضربات پنالتی شکست داد، گروه‌هایی از هواداران برای جشن گرفتن به خیابان های شهرهای اروپایی ریختند. در مادرید بعضی از هواداران مراکش احساسات متفاوتی داشتند. شلما بودوار، دانشجوی ۱۹ ساله ساکن اسپانیا گفت:«اگر اسپانیا برنده می‌شد ما به همان اندازه خشحال بودیم زیرا اینجا زندگی می‌کنیم. این کشور ما نیز هست. ما ملیت اسپانیایی داریم اما مراکش تا به حال در جام جهانی قهرمان نشده پس ما خیلی خوش‌حالیم و دیگر از این بهتر نمی‌شود!»
چهار سال پیش و پس از حذف مراکش از جام جهانی، بسیاری از مراکشی‌های مقیم بروکسل از بلژیک حمایت کردند. تیمی که با حضور مروان فلینی و ناصر چادلی، دو بازیکن با ریشه مراکشی به نیمه‌نهایی رسید. با وجو این وفاداری دوگانه اما پس از برد دو بر صفر مراکش مقابل بلژیک در دو کشور هلند و بلژیک شورش‌هایی هم رخ داد ولی در مجموع پیروزی مراکش توسط مهاجران این کشور به طور مسالمت‌آمیز و با شور و شوق جشن گرفته شد.
آشرایه، صاحب کافه در آخرگفت: «امیدواریم روز چهارشنبه همه چیز آرام باشد و هیچ اختلالی وجود نداشته باشد؛ زنده باد مراکش!»
