تصاویر ۹ مورد از بهترین‌های تاریخ هارلی دیویدسون

اگر بخواهیم درباره خدمات هارلی دیویدسون به جامعه آمریکا بگوییم، باید حتماً به نقش آن در جنگ جهانی دوم توجه داشت. هارلی به‌سفارش ارتش آمریکا برای ارائه موتورسیکلت به نیروها، موتورسیکلت WLA لیبراتور را به‌تولید رساند. همان‌طور که انتظار می‌رفت، ساخته این شرکت آمریکایی سرسخت و بادوام بود، هرچند فقط 225 کیلوگرم وزن داشت. در این موتور پیشرانه سرتخت قدیمی‌تری به‌کار رفته بود که تولید آن هزینه و کار کمتری را می‌طلبید و ضمن آن، در طول زمان دوام خود را ثابت کرده بود. نکته مهم دیگر، امکان تعمیر آسان‌تر این پیشرانه به‌اقتضاء شرایط سربازان بود.

اگر درباره نقش WLA لیبراتور در جنگ جهانی دوم کنجکاوید، باید گفت که این ساخته هارلی نه برای نبرد بلکه عمدتاً جهت اسکورت، شناسایی و گشت‌زنی استفاده می‌شد. گفتنی است Harley Davidson روی هم رفته حدود 100 هزار دستگاه از WLA را به خارج از خاک آمریکا صادر کرد. پس از جنگ ده‌ها هزار موتورسیکلت چه در آمریکا و چه در خارج از مرزهای آن باقی ماندند و مردم آن‌ها را خریداری و برای استفاده شخصی آماده کردند. به‌همین خاطر، این روزها دیگر اثری از همان موتورهای قدیمی با رنگ سبز ارتشی باقی نمانده است.

۸. هارلی دیویدسون وی-راد

هارلی دیویدسون V-Rod اگرچه پرطرفدارترین موتورسیکلت این شرکت نیست، اما با 16 سالی که در خط تولید باقی ماند، یکی از بهترین موتورسیکلت های هارلی دیویدسون به‌شمار می‌رود. پیشرانه این موتور که این شرکت آن را تحول‌آفرین می‌دانست، اولین‌های زیادی را رقم زد. هارلی همواره موتورسیکلت‌هایی را با تغییرات اساسی در شکل و عملکرد روانه بازار کرده است. وی-راد هم به‌عنوان اولین موتور هارلی با سیستم سوخت‌رسانی انژکتوری، میل بادامک‌های سربار و خنک‌کاری راهی بازار شد تا صفت «انقلابی» کاملاً درخور آن باشد.

Harley Davidson در تلاش برای تکامل بخشیدن به طراحی پیشرانه‌ای بود که ریشه‌اش به قبل از جنگ جهانی دوم برمی‌گشت و در این مسیر، از شرکت مهندسی پورشه کمک گرفت. ماحصل همکاری این دو شرکت مطرح، پیشرانه‌ای تماماً مدرن با خروجی جالب توجه ۱۲۰ اسب بخاری شد. هارلی‌سواران برای اولین بار می‌توانستند بدون اینکه موتورسیکلتشان موجی از گرما تولید کند، پشت چراغ راهنمایی بایستند. در کنار این، طراحی در همان حال که شکل و شمایل کلاسیک آمریکایی را حفظ کرده بود، اسپرت‌تر هم شده بود.

موتورسیکلت V-Rod محصولی متفاوت از بقیه ساخته‌های هارلی دیویدسون بود که نتوانست دل طرفداران پر و پا قرص آن را به دست آورد. این موتوسیکلت قشر دیگری از مشتریان در بازار را هدف گرفته بود و رقابت با موتورسیکلت های ژاپنی را در سر می‌پروراند. به‌نقل از وب‌سایت The Drive خیلی از موتورسواران معتقد بودند که هیچ‌وقت به سراغ موتورهای هارلی نخواهند رفت، اما وی-راد در این بین برای آن‌ها استثناء به‌حساب می‌آید.

۷. هارلی دیویدسون پان آمریکا ۱۲۵۰

پیشرانه «رولوشن» (Revolution) نقش بسزایی در تکامل هارلی دیویدسون به‌عنوان یک برند و تلاش‌های آن جهت جذب مشتریان جدید داشت. پان آمریکا 1250 حاصل تلاش هارلی دیویدسون است که می‌توان آن را محصولی کاملاً متفاوت از کروزرهای پر زرق و برق کرومی بر شمرد. این موتورسیکلت چه در جاده‌های شهری و چه در خارج از شهر راحتی سرنشین را حفظ می‌کند و در کنار این، از پیشرانه بزرگ V2 با گشتاور بالا بهره‌مند است. هارلی‌ها همیشه با رسم خاص خود ساخته می‌شوند، ولی فناوری و عملکرد مولفه‌های اصلی توسعه پان آمریکا 1250 بوده‌اند.

در قلب Pan America 1250 که یکی از بهترین موتورسیکلت های هارلی دیویدسون است، پیشرانه Revolution X با میل بادامک‌های سربار و خنک‌کاری با آب قرار دارد. سیستم تعلیق قابل تنظیم و تطبیق هم آن را آماده مسیرهای ناهموار می‌کند. کمپانی Harley Davidson برای این موتورسیکلت همچنین صفحه آمپر دیجیتالی را در نظر گرفته است و تنظیمات متعددی را پیش رو موتورسواران قرار می‌دهد. این محصول خلاف مسیر هارلی است، ولی بخشی از برنامه این شرکت جهت تنوع بخشیدن به مجموعه محصولات خود تحت عنوان «جاده‌های بیشتر برای هارلی دیویدسون» تلقی می‌شود.

۶. موتورسیکلت‌های شرکت بیول

در واقع موتورسیکلت های شرکت «بیول» (Buell) را نباید اساساً متعلق به هارلی دیویدسون دانست، ولی باید ارتباط مستقیم چندین ساله آن‌ها را هم در نظر گرفت. «اریک بیول» (Eric Buell) که مهندس هارلی دیویدسون بود، موتورسیکلتی را صرفاً برای مسابقات ساخت و نهایتاً این مسیر را تا تشکیل کمپانی بیول موتورسایکل ادامه داد. هارلی دیویدسون هم در سال 1993 بخش قابل توجهی از این کمپانی را خرید و در سال 1998 به مالکیت 98 درصدی آن رسید. بیول با بهره‌گیری از پیشرانه‌های هواخنک V2 هارلی موتورسیکلت های جاده‌ای تولید و روانه بازار می‌کرد.

موتورسیکلت های بیول نوآوری متعددی را رقم زدند. ادغام پیشرانه با فریم، تبدیل قسمتی از فریم به مخزن سوخت و به‌کارگیری سیستم ترمز خاصی با دیسک متصل به لبه بیرونی چرخ برخی از این نوآوری‌های درخور توجه‌اند. ساخته‌های Buell همیشه فروشی فراتر از حد انتظار را تجربه می‌کردند، اما به‌خوبی در خانواده هارلی دیویدسون جا نمی‌گرفتند. بیول هرچند محصولاتی جذاب را به بازار ارائه داد و تنها شرکت آمریکایی تولیدکننده موتورسیکلت های اسپرت بود، در سال 2009 به تصمیم هارلی دیویدسون کنار گذاشته شد. در سال 2024 اما با مجموعه تازه‌ای از موتورسیکلت ها به بازار بازخواهد گشت.

5. هارلی دیویدسون XR750

هارلی دیویدسون از همان ابتدا به مسابقات گره خورده بود. در روزهای اولیه مسابقات در پیست‌های خاکی بیضی‌شکل برگزار می‌شد و این ورزش هنوز در قالب مسابقات فلت ترک پابرجا مانده است. در آن زمان موتورسیکلت ها مستقیماً از کارخانه راهی پیست مسابقه می‌شدند، ولی با پیشرفت عرصه‌های تولید و مسابقات نسخه‌هایی ویژه از راه رسیدند. هارلی دیویدسون هم موتورسیکلت های مختص به فلت ترک می‌ساخت و در این بین، XR750 متعلق به سال 1970 توانست به نامی افسانه‌ای تبدیل شود.

هارلی دیویدسون XR750 سریعاً موفقیت چشمگیری را به‌دست آورد و ده‌ها سال نقشی پررنگ را در این حوزه ایفا کرد. این موتورسیکلت Harley Davidson از سال 1972 تا 2008 موفق به کسب 29 عنوان قهرمانی از مجموع 37 عنوان در مسابقات AMA Grand National Championships شد. عمده شهرت خود را هم از بدلکاری‌های نفس‌گیر ایول کنیول می‌گرفت. XR750 جایگاهی مهم در تاریخ هارلی دیویدسون دارد و یکی از بهترین موتورسیکلت های این کمپانی بر شمرده می‌شود.

۴. هارلی دیویدسون فت بوی

فت بوی در سال 1990 به مجموعه موتورسیکلت های هارلی دیویدسون راه پیدا کرد و از آن زمان تا به اینجا هنوز یکی از مهره‌های اصلی آن باقی مانده است. این ساخته Harley جایی بین یک مدل تورینگ و اسپرتستر قرار می‌گیرد و ارتفاع پایین راننده، تایرهای ضخیم و دوشاخ عریض جلو را می‌توان ویژگی‌های تعیین‌کننده این عضو خانواد سافتیل دانست.

هارلی دیویدسون Fat Boy با سیستم تعلیق پنهان هوشمندانه خود در قسمت عقب، ظاهر موتورسیکلت های قدیمی با فریمی مستحکم را پیدا کرده است. نسخه‌های ابتدایی به‌خاطر چرخ‌های دیسکی خود شناخته می‌شدند که امروزه جای خود را به چرخ‌های سوراخ‌دار با دیسکی در مرکز داده‌اند. در دهه 80 میلادی که هارلی دیویدسون برای دستیابی به رشد بیشتر تقلا می‌کرد، فت بوی را نوه یکی از موسسان آن طراحی کرد. این ساخته او، دست آخر نه‌تنها به این شرکت آمریکایی بلکه به کل بازار موتورسیکلت های کروزر در ایالات متحده آمریکا جانی دوباره بخشید.

۳. هارلی دیویدسون لایو وایر

لایو وایر وان قدم شرکت قدمت‌دار هارلی دیویدسون جهت همگام شدن با بازار کنونی است که با سرعت به سمت الکتریکی‌سازی پیش می‌رود. این کمپانی اولین بار در سال 2019 موتورسیکلت Livewire را به بازار معرفی کرد و پس از آن، بخش الکتریکی کاملاً مجزایی تحت همین عنوان را برپا کرد. این بخش الکتریکی در مقطع کنونی 2 مدل را عرضه می‌کند. لایو وایر وان به‌عنوان اولین موتور عمدتاً از همان ابتدا تاکنون دست‌نخورده باقی مانده اما دیگر رنگ‌های مرسوم آن کنار گذاشته شده است. زمانی که این موتور روانه بازار شد، قیمت گزاف حدود 30 هزار دلاری آن نارضایتی عده زیادی را به‌دنبال آورد. در نتیجه همین بازخوردها، مدل جدید لایو وایر با قیمت قابل قبول‌تر تقریباً 23 هزار دلار در دسترس قرار گرفت.

همان‌طور که انتظار می‌رود، موتورسیکلت Livewire مجهز به امکانات پیشرفته است. همچنین شعاع حرکتی 235 کیلومتری دارد و با شارژ سطح 2 طی یک ساعت از 0 تا 100 درصد شارژ می‌شود. پیشرانه 100 اسب بخاری با گشتاور فوری هم هیجان رانندگی با آن را تضمین می‌کند. چه باب میل طرفداران باشد یا نباشد، این محصول نمایان‌گر آینده هارلی دیویدسون و لازمه آن برای پابرجایی در بازار است. به‌همین دلیل یکی از بهترین موتورسیکلت های هارلی دیویدسون تاکنون محسوب می‌شود.

2. هارلی دیویدسون 11F

تاسیس هارلی دیویدسون به سال 1903 برمی‌گردد؛ زمانی که اساساً فقط فریم دوچرخه را با پیشرانه و مغزن سوخت پیوند می‌زدند. هارلی وقتی چشم‌انداز موفقیت را پیش رو خود دید، به‌سرعت طی چند سال فناوری‌های خود را گسترش داد. این شرکت تا سال 1915 نوآوری‌های زیادی را رقم زد و سپس موتورسیکلت 11F با قابلیت‌هایی کاملاً جدید از راه رسید.

هارلی در 11F یک پیشرانه V2 جدید بهبود یافته، یک گیربکس 3 سرعته و ماگنتو با سیستم روشنایی الکتریکی پیاده‌سازی کرده بود. با روغن‌کاری خودکار هم موتورسوار را از توقف مکرر در طول مسیر برای روغن‌کاری مجموعه سوپاپ بی‌نیاز می‌کرد. شرکت‌ Harley Davidson به‌قدری نسبت به موتورسیکلت تازه خود اطمینان داشت که در تبلیغات روی قدرت 11 اسب بخاری آن تاکید می‌کرد. این درحالی بود که بقیه شرکت‌های تولیدکننده موتورسیکلت در آن زمان به چنین هیاهوهایی تمایل نداشتند.

۱. هارلی دیویدسون اسپرتستر

اسپرتستر پای ثابت موتورسیکلت های هارلی دیویدسون از سال 1957 بوده و هرچند از لحاظ فناوری دستخوش تغییر شده، اما از منظر طراحی و سبک و سیاق ثابت مانده است. این موتورسیکلت به‌جای پیشرانه سرتخت 750 سی‌سی مدل K به یک پیشرانه 883 سی‌سی سوپاپ رو مجهز شده بود. Sportster هدف از رقابت با موتورسیکلت های سَبُک بریتانیایی داشت که در آن زمان شرکت‌های ترایومف، BSA و نورتون به ایالات متحده آمریکا صادر می‌کردند. اسپرتستر مسیری طولانی را طی کرده است تا امروز همچنان گزینه پایین‌رده هارلی باشد.

شرکت هارلی دیویدسون از دهه ۵۰ تا ۷۰ میلادی در تکاپو برای جذب مشتریان موتورسیکلت های کوچک بود. در این راستا هم موتورسیکلت های اروپایی را با نشان جدید وارد کشور می‌کرد که به موفقیتی در بهترین حالت متوسط دست پیدا کرد. سال ۱۹۷۹ پایان این مسیر بود و اسپرتستر کوچک‌ترین موتورسیکلت هارلی دیویدسون شد. در اخر استریت ۵۰۰ در سال ۲۰۱۴ به بازار آمد تا از این نظر جای او را بگیرد و در سال ۲۰۲۰ به تولید آن پایان داده شد. اسپرتستر با ارائه ترکیبی از گشتاور زیاد، اندازه مناسب و راحتی کنترل در ترافیک، یکی از بهترین موتورسیکلت های هارلی دیویدسون نام می‌گیرد.

پ