فرادید: محققان با استفاده از بقایای استخوان‌های زنی که در دوران قرون وسطا در نروژ زندگی می‌کرد، توانستند مدلی واقعی از او را بسازند. مدلی ۳بعدی و در اندازه واقعی از زنی با لبخندی بزرگ روی چهره و عصایی در دست، کاملاً شبیه به یک پیرزنِ امروزی است که در محله‌اش در حالِ قدم زدن است. این زن واقعاً ۸۰۰ سال قبل در نروژ زندگی می‌کرده است و این مدل نیز بر اساسِ بقایای استخوان‌های او بازسازی و در اندازه واقعی تبدیل به مجسمه شده است.
اِلِن گراو، باستان‌شناسی که با موزه دانشگاهِ علوم و تکنولوژی نروژ همکاری می‌کند، اکتبر امسال این مدل با اندازه واقعی ـ به اسمِ تورا ـ را از طریق فیس‌بوک به دنیا معرفی کرد. تندیس تورا در موزه این دانشگاه در معرض نمایش عمومی قرار گرفته است. اسمِ تورا نیز از طریق رأی‌گیری عمومی برای او انتخاب شده است.
تورا در اواخر دهه ۱۲۰۰ متولد شد و در شهرِ تروندهایم، شهری در مرکز نروژ، زندگی می‌کرد. برطبق اطلاعات موزه، در آن زمان شهر در حال بزرگ‌تر شدن بود و جمعیتِ آن را صنعتگران و تجار تشکیل می‌دادند. با اینکه اطلاعاتِ مکتوبی درباره تورا وجود ندارد، باستان‌شناسان داستانِ زندگی این زن قرون وسطایی را با استفاده از سرنخ‌هایی که از بقایای جسد و محلِ نبش قبر او به دست آوردند، سرهم کردند.
گراو می‌گوید: «ما می‌دانیم که او در حیاطِ کلیسایی دفن شده بوده که در نزدیکی خیابانِ تجار قرار داشته است. این می‌تواند نشان دهد که او در خانواده‌ای تاجر زندگی می‌کرده است.»
باستان‌شناسان حدس می‌زنند افرادی که در این کلیسا دفن شده‌اند تقریباً وضعِ مالی خوبی داشته‌اند. گراو توضیح می‌دهد: «ازآنجایی که تورا تقریباً تا ۶۵ سالگی عمر کرده و این طولِ عمر برای زمان او طولانی محسوب می‌شده است، ما باور داریم که در عصرِ خود از زندگیِ نسبتا خوبی برخوردار بوده است.»
انحرافِ ستون فقرات در استخوان‌های تورا، گراو و تیم تحقیقاتی را به این نتیجه رساند که او احتمالاً با پشتی قوزکرده راه می‌رفته است. او هم‌چنین دندان‌های پایینی‌اش را مدت‌ها قبل از مرگ از دست داده بوده است. به نظرِ باستان‌شناسان انحرافِ ستون فقرات تورا و بی‌دندانیِ فکِ پایینی او «نشانه‌هایی هستند از اینکه او سخت کار می‌کرده و مدتِ زیادی بار زیادی را به ستونِ فقراتش تحمیل کرده است.»
گراو برای آنکه بتواند چهره تورا را تا حدِ ممکن به واقعیت نزدیک کند از یک طراحِ چهره سینمایی، به نامِ توماس فولدبرگ، در صنایع فیلم‌سازیِ دانمارک کمک گرفت. فولدبرگ به جای آنکه برطبقِ روالِ معمول از اشعه ایکس یا سی‌تی‌اسکن برای بازسازی چهره استفاده کند، روی استخوان‌های تورا کار کرد تا مدلی سه‌بعدی از چهره‌ای که احتمالاً این زنِ قرون‌وسطایی داشته است، تهیه کند.
گراو می‌گوید: «فولدبرگ برای درست کردنِ پوستِ تورا از سیلیکون استفاده کرده و حتی لکه‌های کبدیِ و سایر نقاطِ روی چهره او را با دست نقاشی کرده است.» گراو ادامه می‌دهد: «هر یک تار موی ابروها، مژه‌ها و مو‌های صورت با دست وصل شده‌اند و این واقعاً یک اثرِ هنریِ ارزشمند است.»
تیم تحقیقاتی برای تهیه لباس‌های تورا از یک استاد نساجی در اداره باستان‌شناسیِ دانشگاه اوسلو کمک گرفته است. ماریان وِدِلِر یافته‌های باستان‌شناسی منطقه را که به زمانِ تاریخِ سکونت تورا مربوط می‌شد بررسی کرد و سپس از دوزندگانِ ملی برای تهیه لباس تورا کمک گرفت.
گراو می‌گوید: «نیل گائِسل، طراحِ لباس باتجربه‌ای که لباس‌های وایکینگ و قرون وسطایی را تهیه می‌کند، لباس تورا ا با استفاده از تکنیک‌های خیاطی دوران قرون وسطا تهیه کرد. او نخ را با دست ریسید، پارچه را با دست بافت و آن را با استفاده از روناس رنگ کرد. بعد از آنکه کار بازسازی پیکر تورا تمام شد، او لباسی را اندازه تن او با دست دوخت. او هم‌چنین برای تورا کفش درست کرد. کفش‌های زیادی از آن زمان در شهر باقی مانده، بنابراین در تهیه آن مشکلی نداشتیم.»
گراو درباره چهره دوستانه تورا می‌گوید: «برای‌مان مهم بود که تورا به مخاطب حسِ یک دیدارِ گرم و صمیمی را بدهد تا ارتباطِ بهتری با مردمان قرون وسطا برقرار شود. اغلب مردم فکر می‌کنند که دوران قرون وسطا دورانی تاریک و سنگین بود، اما درواقع آن زمان هم خوشی و شادی وجود داشت، مردم عاشق همدیگر بودند و حتی عمر‌های طولانی داشتند.»
«تورا زندگی سختی داشت، اما قطعاً روز‌های خوش هم داشته است. امیدوارم مردم از این طریق بیاموزند که آن‌ها هم قیافه‌ها و بدن‌هایی شبیه به ما داشتند، احساساتی مانندِ ما داشتند و آدم‌هایی شبیه به ما بودند.»