۱۹۰ E الکترو، تجربه‌ی الکتریکی مرسدس در سال ۱۹۹۰

این یک کانسپت عادی برای مرسدس نبود زیرا ژرمن‌ها به دنبال استفاده از پلتفرم ۱۹۰ E به منظور تست پیکربندی‌ها و مجموعه باتری‌های گوناگون بودند. از جمله این باتری‌ها می‌توان به نمونه‌های سدیم-نیکل کلرید و یا سدیم-سولفور اشاره کرد که تراکم انرژی بیشتری نسبت به باتری‌های کلاسیک سربی داشته‌اند.

در نمایشگاه ژنو ۱۹۹۱ بود که مرسدس حتی نسخه پیشرفته‌تری از این خودرو با نام ۱۹۰ E الکترو را معرفی کرد. این خودرو همان فضای کابین و ویژگی‌های ایمنی مدل استاندارد درون‌سوز را حفظ کرده بود.

خودروی حاضر در نمایشگاه ژنو از دو پیشرانه مگنت دائمی DC استفاده کرده بود. این دو پیشرانه که در چرخ های عقب جای گرفته بودند حداکثر قدرت ۴۴ اسب بخاری را تولید می‌کردند. شاید قدرت این پیشرانه‌ها با توجه به استانداردهای امروزی خنده‌دار به نظر برسد اما باید گفت توسعه قوای محرکه الکتریکی در صنعت خودرو به مدت چند ده سال متوقف شده بود. از نظر شعاع حرکتی نیز این خودرو با یک‌بار شارژ مسافت ۱۱۰ کیلومتری را طی می‌کرد.

مرسدس ۱۹۰ E الکترو از باتری سدیم-نیکل کلرید و سیستم ترمز احیا شونده برای کمک به شارژ باتری در زمان رانندگی استفاده کرده بود. مرسدس همچنین به منظور جبران اضافه‌وزن ناشی از باتری‌های سنگین اقدام به حذف بسیاری از قطعات مکانیکی کرده بود و نتیجه این امر تولید خودرویی الکتریکی بود که نسبت به مدل درون‌سوز تنها ۲۰۰ کیلوگرم سنگین‌تر بود.

مرسدس حتی در برنامه‌ای وسیع برای تست خودروهای الکتریکی شرکت کرد. این برنامه شامل مهیا کردن یک زمین بزرگ بود و مرسدس هم ۱۰ نمونه دست‌ساز از ۱۹۰ E الکترو با پیشرانه‌ها و باتری‌های گوناگون را برای تست‌ها فرستاد. برخی از آن‌ها کلاً فاقد گیربکس بودند و برخی نیز از گیربکس دستی استفاده می‌کردند.

جایگاه‌های شارژ ویژه با کالکتورهای خورشیدی هم در این زمین بزرگ نصب شده بود. در کل ۶۰ خودرو و ون از شرکت‌های گوناگون در این برنامه شرکت کرده بودند.

این خودروها توسط افراد گوناگون از جمله رانندگان تاکسی‌ها تست شدند. مرسدس می‌گفت به ندرت مشکلی دیده شد و خودروهای تست شده قابلیت اطمینان بسیار خوبی داشتند. یکی از خودروها حتی در یک سال به کارکرد ۱۰۰ هزار کیلومتر رسید.