از سالاد گرفته تا دسر، بیشتر غذاهای موجود در بشقاب را می‌توان در گیاهان با دقت پرورش داد. حتی گوشت حیوانی که مصرف می‌کنیم، به احتمال زیاد از حیواناتی تغذیه کرده است که آن‌ها از لحاظ گیاهی وابسته به گیاهان بوده‌اند و به عبارتی انرژی دریافت شده از خورشید را به زنجیره غذایی تبدیل کرده‌اند.
امروزه کشاورزی مدرن هزینه‌های زیست‌محیطی زیادی را متحمل می‌شود. محصولات زراعی مانند ذرت و سویا اغلب در مزارع بزرگی کشت می‌شوند که با کودها و سموم دفع آفات ساخته شده با سوخت‌های فسیلی، تغذیه می‌شوند. از طرفی قطع کردن و سوزاندن جنگل‌های جذب کننده کربن، سبب اضافه شدن دی‌اکسید کربن به هوا می‌شود. خاک‌های سنگین، شبکه‌های قارچی را از بین می‌برند و سبب جذب کمتر آب، نابودی منابع طبیعی و فرسایش خاک می‌شوند. این فرآیند تنها قسمتی کوچک از ارتباط سیستم غذایی ما با آب و هوا است. برآوردهای اخیر نشان می‌دهد که سهم کل تولید گازهای گلخانه‌ای از کشاورزی بیش از 30% است.
برای کمک به رفع این مشکل، اجلاس سیستم‌های غذایی سازمان ملل متحد راه‌حل‌هایی پایدار برای کشاورزی را ارائه داد. شرکت‌کنندگان عقیده در این جلسات عقیده داشتند که همه مردم در همه‌جای دنیا باید دست به کار شوند و باهم همکاری کنند تا نحوه تولید، مصرف و تفکر در مورد غذا را تغییر دهند.
در همین راستا، تعداد فزاینده‌ای از تولیدکنندگان و سرمایه‌گذاران مواد غذایی به روش‌های پیشرفته‌ای روی آوردند که احیا کننده کشاورزی سنتی است و حرکتی قابل تقدیر به سوی کشاورزی پایدار شناخته می‌شود. این شیوه‌ها – مانند افزایش تنوع ژنتیکی گیاه‌ها و کاشت محصولات پوششی که نیتروژن را از اتمسفر خارج و به خاک اضافه می‌کنند – می‌توانند به بهبود سلامت خاک و بازگشت کربن بیشتر به زمین کمک کنند.
امروزه ارتباط تنگاتنگی میان گیاهان غذایی که به آن‌ها وابسته هستیم و تهدیدهایی که تغییرات آب و هوا بر آن‌ها اعمال می‌دارد، وجود دارد. ما اکنون می‌توانیم با استفاده از یک میکروسکوپ الکترونی برای بزرگنمایی کوچکترین بخش‌های یک گیاه استفاده کنیم و خرابی‌های اکولوژیکی را بهتر بشناسیم و در رفع آن‌ها بکوشیم.
