در هشت سال گذشته از زمان بروز فاجعه هسته ای فوکوشیما، شرکت برق توکیو بالغ بر ۱.۱ میلیون تن آب آلوده به مواد رادیواکتیو را جمع آوری کرده و چندی پیش در خبرها خواندید که مخزن های این شرکت برای نگهداری آب های آلوده به زودی پر می شوند و دیگر جا نخواهند داشت.
روز سه شنبه این هفته وزیر محیط زیست ژاپن پیشنهادی نگران کننده را برای حل این مشکل مطرح کرد: آزدسازی این آب ها در اقیانوس آرام.
یوشیاکی هارادا در مصاحبه با خبرنگاران گفت:
تنها گزینه آزاد کردن این آب ها در دریا و رقیق سازی آنهاست. البته این پیشنهاد در دولت به بحث و بررسی گذاشته می شود اما پیشنهاد ساده من همین بود.
به دنبال زلزله مهیبی که در ۱۱ مارس ۲۰۱۱ فوکوشیمای ژاپن را لرزاند سه رآکتور این کشور در نیروگاه هسته ای دائیچی تخریب شدند و تشعشعات ناشی از آنها به هوا وارد شد. در نتیجه این اتفاق ۱۶۰ هزار سکنه فوکوشیما مجبور به تخلیه منطقه شدند و در طول این هشت سال شرکت برق توکیو مجبور بوده با تزریق مستمر آب تازه این رآکتورها را خنک کند.
اما از آن زمان تاکنون همواره این سوال مطرح شده که باید با حجم رو به افزایش این آب های آلوده چه کرد. سازمان برق توکیو در این مدت آب آلوده ایجاد شده توسط رآکتورها را در ۹۰۰ تانکر مستقر روی زمین در دائیچی نگهداری می کند اما یکی از سخنگویان این سازمان پیشتر خبر داد که به زودی دیگر جایی برای نگهداری از این آب ها باقی نمی ماند و دانشمندان باید هرچه سریع تر چاره ای برای این منظور بیاندیشند.
البته این سازمان تدابیری را برای کاهش سطح آب های آلوده حاصله از نیروگاه هسته ای فوکوشیما در نظر گرفته. برای مثال از تانکرهای ویژه ای برای نگهداری آب استفاده می کند که فاقد قفل هستند و به دقت جوشکاری شده اند تا خطر نشت مواد رادیواکتیو به حداقل برسد. علاوه بر این ۹۶ درصد از سطح تاسیسات هسته ای فوکوشیما با بتون پوشانده شده تا از برخورد آب باران به آن و جریان پیدا کردن آب به اطراف جلوگیری شود.
همچنین یک دیوار یخی نفوذناپذیر هم مقابل این تانکرها نصب شده تا از نشت پیدا کردن آلودگی به داخل آب پیرامونی جلوگیری شود ضمن آنکه از ربات ها هم برای این منظور کمک گرفته میشود.
شرکت برق ژاپن از زمان بروز این اتفاق سخت در تلاش بوده تا آلودگی را از آب جدا کند و موفق شده از ۶۳ عنصر رادیواکتیو ۶۲ مورد را حذف کند و الان صرفا تریتیوم باقی مانده که علت نیز پیوند قوی این ماده با آب است.
