اگر از دور به ماجرا نگاه کنید می‌بینید که دو دهه غیبت فراری در سطح بالای مسابقات قهرمانی استقامت جهان، «WEC»، به خودروسازان دیگری چون پورشه مجال آن را داد تا روی‌هم‌رفته ۱۵ عنوان قهرمانی را از آن خود کنند. این مسابقات در اوایل دهه ۹۰ میلادی با عنوان «مسابقات قهرمانی خودروهای اسپرت جهان» شناخته می‌شدند و در همان زمان بود که پورشه چهارده، پانزده و شانزدهمین برند خود را در لمان رقم زد.
به یاد داریم که با فرارسیدن مسابقات استقامت در سال ۲۰۱۲، اشتوتگارتی‌ها نیز به تکاپو افتاده و نهایتا دو سال بعد با ابرخودروی ۹۱۹ هیبرید وارد میدان شدند. بسیاری از طرفداران در پوست خود نمی‌گنجیدند؛ چراکه پورشه سرانجام و پس از غیبتی طولانی به رقابت میان سریع‌ترین‌های لمان بازگشته بود.
متاسفانه غیبت فراری از این هم طولانی‌تر بود تا آنجا که برخی حتی آخرین حضور این خودروساز در جمع غول‌های این مسابقات را به خاطر هم نمی‌آورند! تصور کنید قریب به ۵۰ سال پیش بود که رانندگان فراری موفق شدند با مدل ۳۱۲PB بخشی از هیجان‌آورترین شرکت‌کنندگان مسابقه باشند. آخرین پیروزی‌های این خودروساز هم به سال‌های ۱۹۶۵ میلادی بازمی‌گردد که نام ایتالیایی‌ها را برابر ۹ پیروزی نهایی در مسابقات استقامت فرانسه کرده بود.
فراری آنقدر بازگشت خود را به رقابت سطح بالای لمان به تعویق انداخت که به نظر می‌رسید دیگر به آن بازنخواهد گشت.
در دهه ۸۰ میلادی، فراری از F40LM رونمایی کرد که بعدتر با هزینه شخصی یکی از سرمایه‌گذاران این شرکت به مدل F40 GT Evoluzione ارتقا پیدا کرد. قرار بود این خودرو که به سفارش مشتریان خاص فراری آماده شده بود در رقابت‌های IMSA شرکت کند. در سال ۱۹۹۵ نیز مدل ۳۳۳SP ساخته شد که به‌عنوان نشانه‌ای از توان فراری برای شرکت در رقابت‌های استقامت محسوب می‌شد.
فراری ۳۳۳SP برای شرکت در رقابت‌های لمان در سال‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹ وارد پیست لاسارته نیز شد اما هیچگاه به‌عنوان یک شرکت‌کننده مدعی پیروزی برشمرده نمی‌شد؛ چراکه همان‌گونه که گفته شد، مشتریان خصوصی فراری آن را سفارش داده بودند و مهارت رانندگان حرفه‌ای این رقابت‌ها را نداشتند.
پس از پروژه مسابقه‌دهنده روباز فراری، نوبت به F50 GT رسید و هدف فراری از معرفی آن، رقابت مستقیم با یکی از جدیدترین برندگان مسابقه لمان و «سری استقامت BPR GT»، مک‌لارن F1 GTR، بود. مشکل اصلی F50 GT عدم توسعه کامل آن در زمان حضور در کلاس GT1 رقابت‌های لمان بود. در آن زمان، پورشه ۹۱۱ GT1 و مرسدس‌بنز CLK-GTR به‌عنوان قهرمانان این رقابت‌ها شناخته می‌شدند. فراری جز لغو پروژه‌اش راه دیگری را در برابر خود نمی‌دید.
زمانی که خودروهای کلاس LMP1 وارد پیست مسابقه شدند، صحبت از یک فراری پروتوتایپ نیز به میان آمد. رئیس بزرگ فراری، «لوکا دی مونتتزِمولو»، نظرات مثبتی برای حضور در این کلاس داشت. رئیس بخش موتوراسپرت فراری نیز با او هم‌نظر بود و کلاس پروتوتایپ را به‌عنوان یک تکامل در این رقابت‌ها می‌دانست؛ سرانجام و همان‌گونه که از تاریخ این مسابقات در دهه پیشین مشخص است، به دلایل نامشخصی هیچ پروتوتایپی با برند فراری تولید نشد.
زمانی که قوانین WEC برای بار دیگر تغییر کرد و با آسان‌تر شدن حضور خودروسازان مشهور در این رقابت‌ها، شاهد خداحافظی با کلاس‌های LMP1، LMP2 و GTE Pro بودیم، احتمال حضور فراری پررنگ شد اما هیچ‌کس تصورش را هم نمی‌کرد که مسئله تا این حد جدی باشد و مارانلو برای رسیدن به جایگاه نخست تا این حد مصمم باشد.
سال گذشته بود که فراری سرانجام از حضور خود در بالاترین سطح مسابقات اسقامت خبر داد و تصاویر اولیه ابرخودروی آن‌ها را دیدیم. البته که دیدن یک خودرو در پوشش ضدجاسوسی با دیدن آن در لباس اصلی مسابقه‌ای، یک دنیا متفاوت است. به همین دلیل است که انتشار تصاویر رسمی ۴۹۹P و اعلام حضور این ابرخودرو در رقابت ۱۰۰۰ مایلی سبرینگ نشانه‌ای از گذر دوباره ستاره پرفروغ فراری از روی رقابت‌های WEC به شمار می‌رود.
نظر شما درباره بازگشت این خودروساز با ۴۹۹P چیست؟ آیا فراری پس از غیبت طولانی خود می‌تواند بار دیگر رقبایی چون پورشه، پژو و قهرمان بالامنازع سال‌های اخیر یعنی تویوتا را شکست دهد؟!
