سام کاویانی: با توجه به گسترش همه‌جانبه فضاهای درون‌شهری و تمرکز روزافزون جمعیت در درون آنها، نیاز به وانت‌بارهای کوچک پیش از بیش احساس می‌شود. در حال حاضر، بیشتر بارکش‌های شهری‌مان از انواع پیکان وانت است که البته در کنارش کهنه‌کارانی مثل نیسان جونیور و مزدا B2000 هم مشغول خدمت‌رسانی هستند. زمان ورود هر سه وانت به بازارهای جهانی به ۴۰ الی ۵۰ سال پیش بازمی‌گردد، از همین رو به‌هیچ‌عنوان با همتایان امروزی خود قابل قیاس نبوده و نسخه‌های کاملاً قدیمی و منسوخی محسوب می‌شوند اما ازآنجایی‌که از بهای نسبتاً ارزانی برخوردارند کماکان در مدار حمل‌ونقل درون‌شهری کشورمان باقی مانده‌اند. در این میان، تنها پیکان وانت توانسته از این جمع غریب و خسته خداحافظی و دوران بازنشستگی خود را با کمال آرامش (!) آغاز نماید. البته روح سرگردان پیکان امروزه در کالبد آریسان نامی جای گرفته و اکنون اوست که باید وظایف خطیر وی را عهده‌دار گردد. از طرفی، چند سالی است که وانت پراید هم به این جمع اضافه شده ولی این خودرو به سبب ابعاد کوچک بدنه خود و نیز محدودیت کاربری نتوانسته است تاکنون جانشین شایسته‌ای برای این سه باشد، تنها امتیازی که فعلاً وانت پراید از آن بهره می‌بردی بهای نسبتاً کمتر آن در قیاس با دیگر رقبای درون‌شهری است.
با کمال شگفتی، محصول جدید شرکت ایران‌خودرو به نام رنو تندر پیکاپ، به‌رغم کیفیت ساخت مناسب و شاسی قوی خود نتوانسته آن‌چنان که بایدوشاید راهی به درون این جمع بیاید. عدم شناخت فراگیر و نیز بیم و هراس‌های گاها بی‌مورد برخی از خریداران مانع گسترش بیش‌ازپیش این خودرو در معابر درون‌شهری‌مان شده است. البته در این میان، تبلیغات اندک ایران‌خودرو درباره آن نیز مزید بر علت است، توگویی این خودرو کاملاً در هیاهوی دیگر محصولات این شرکت، فراموش شده است. بااین‌وجود نباید دراین‌باره ناامید بود، زیرا شرکت ایران‌خودرو با آن امکانات عظیم خود می‌تواند رقیب جدیدی را برای وانت‌بارهای شهری‌مان تدارک ببیند، این وانت‌بار می‌تواند پژو هوگار (HOGGAR) باشد که در جای خود از مزیت‌های بسیاری بهره می‌برد و تولید آن می‌تواند برای این شرکت نسبتاً کم‌هزینه باشد. یکی از مهم‌ترین مزیت‌ها در این وانت استفاده از قطعات مشترک در بخش جلوی بدنه آن با پژو ۲۰۷ آی است و امتیاز دیگر هم استفاده از پیشرانه‌های TU3 و TU5. پژو هوگار از امتیاز دیگری هم نسبت به تندر پیکاپ برخوردار است و آن نیز طرح ظاهری زیباتر و جذاب‌تر آن است، طرحی که می‌تواند نه‌تنها کاربران این خودرو، بلکه بسیاری از جوانان طبقات میانی جامعه را هم به خود جذب نماید. درمجموع، هوگار از این پتانسیل برخوردار است که چهره باربرهای درون‌شهری‌مان را کمی دگرگون نموده و لااقل جلوه بهتری را برای فضاهای درون‌شهری کشورمان به ارمغان بیاورد.
هوگار (HOGGAR) محصولی از شعبه برزیلی پژو است. این پیکاپ، نخستین بار در سال ۲۰۱۰ میلادی روانه بازار شد. هوگار از پلت فرمی همسان با پژو ۲۰۷ آی (پژو ۲۰۶) برخوردار است.
نمای جلوی هوگار کاملاً با پژو ۲۰۷ آی و یا همان ۲۰۶ پلاس یکسان است و کاپوت، گلگیرها و چراغ‌های جلو و خطوط به کار رفته کاملاً مشابه یکدیگر هستند؛ و تنها در این میان، رنگ پس‌زمینه تلق چراغ‌های جلو و قالب پلاستیکی سپر جلو اندکی با نسخه سواری آن تفاوت دارند؛ اما نمای عقب هوگار کاملاً با نسخه سواری ۲۰۷ آی تفاوت دارد و در اینجا ما دو چراغ نسبتاً بزرگ را می‌بینیم که با دقتی مثال‌زدنی به کناره‌های بدنه کشیده شده‌اند. ضمن آنکه، بدنه هوگار هم توسط پژو کاملاً تقویت شده تا بلکه بیشترین میزان راحتی را برای سرنشینان و انعطاف لازم را برای حمل بار فراهم آید. طول این خودرو نسبت به مدل ۲۰۷ هاچ‌بک به میزان ۶۵۳ میلی‌متر و نسبت به نسخه سدان معادل ۲۹۰ میلی‌متر بلندتر است. فضای بار هوگار به میزان ۱۱۵۱ لیتر گنجایش دارد و این خودرو به‌طور استاندارد می‌تواند ۷۴۱ کیلوگرم بار را با خود حمل نماید.
شاکله کابین این خودرو با آنچه ما از آن به نام پژو ۲۰۷ آی می‌شناسیم کاملاً همسان است، اما شرکت پژو برای آنکه هیجان بیشتری را به آن تزریق نماید طرح آن را کمی جوان پسندتر نموده و حتی از مواد باکیفیت‌تری هم نسبت به نسخه‌های سواری در داخل کابین آن استفاده شده است. سیستم تعلیق این خودرو توسط پژو دستخوش بازنگری شده و برای حمل آسان بار در جلو از سامانه مک‌فرسون و آنتی رول بار با سیستم شوک و در عقب هم از بازوهای کنترل‌کننده و سیستم ضد شوک هیدرولیکی بهره گرفته است.
پژو هوگار با دو پیشرانه ۱.۴ و ۱.۶ لیتری در بازار برزیل عرضه می‌شود و از قابلیت استفاده از سوخت اتانول نیز برخوردار است. پیشرانه ۱.۴ لیتری آن از توانی معادل ۸۲ اسب بخار بهره می‌برد و به همراه یک گیربکس ۴ سرعته دستی عرضه می‌شود.
