صرفِ نوستالژی بودن یک بازی موبایل، شاید هیجان انگیز باشد و در نگاه اول مخاطب را به یک اثر جذب کند اما چیزی که مهم‌تر است این است که بازی چگونه توانسته در عین نوستالژی بودن خودش را با حال و هوای امروزی بروز کند.
بعضی از بازی‌های نوستالژی، ویژگی‌هایِ سرگرمی که از آن الهام گرفته‌اند را با تغییرات خیلی کم روی موبایل پیاده‌سازی می‌کنند. غافل از اینکه این سرگرمی‌های قدیمی ممکن است ویژگی‌هایی داشته باشند که تجربه‌شان دقیقا به همان شکل کاربر امروزی را خسته کند.
«تاس و تخت» به عنوان نسخه فارسی شده Yahtzee With Buddies، این مسئله را کاملا رعایت کرده و تقریبا همه چیز آن‌قدر راحت و بدون دردسر است که مهم نیست اصلا این بازی را بشناسید یا به آن علاقه داشته باشید، باز می‌توانید از تاس و تخت لذت ببرید.
تاس و تخت در واقع نسخه موبایلی یاتزی است، یکی از سرگرمی‌های با تاس که در آن بازیکن با توجه به عددهایی که به دست می‌آورد، امتیازاتی می‌گیرد و در پایان هر کسی که امتیازاتش بیشتر باشد برنده مسابقه را ترک می‌کند.
در یاتزی هر مسابقه ۱۳ مرحله تاس انداختن دارد، در هر مرحله می‌شود سه بار تاس را انداخت و به دنبال آن بازیکن می‌تواند بسته به اعداد روی تاس‌ها یکی از خانه‌های بازی را پر کند؛ بازی ۱۳ خانه متفاوت داشته و بنابراین در هر مرحله باید یک خانه پر شود.
حالا سوال اینجاست اگر اعداد برنده را مشخص می‌کنند، بازی خیلی زیاد وابسته به شانس نمی‌شود؟ حقیقت اینجاست که بخشی از بازی هم به شانس بستگی دارد.
ولی اینکه با توجه به اعداد روی تاس کدام خانه را انتخاب کنید یا در هر دور چه تاس‌هایی را دوباره بیاندازید خودشان نقش مهمی روی پیروزی ایفا می‌کنند و همین مدیریت تاس‌ها بازی را از کاملا شانسی بودن جدا کرده است.
تاس و تخت هرچند ایده اورجینالی ندارد و حتی در زمینه پیاده سازی یاتزی یک بازی موبایل دیگر را الگو قرار داده اما بازی همان برگ برنده‌ای که گلمراد را جذاب کرده بود، دارد.
تاس و تخت تا حد نسبتا خوبی تلاش کرده تا به عنوان نسخه فارسی Yahtzee With Buddies، حداقل از لحاظ ظاهری از المان‌های ایرانی استفاده کند و این مسئله از همان آموزش اولیه فوق‌العاده‌اش مشخص است. البته این ویژگی به اندازه گلمراد در چشم نیست اما همین هم کافیست تا مخاطب داخلی بهتر بتواند با بازی یاتزی که شاید اصلا آن را نشناسد ارتباط برقرار کند.
