مت واتسون یکی از اولین خودرونویسانی است که شانس رانندگی با هایپرکار مرسدس AMG One را پیدا کرده است. وی در پیست نوربرگ‌رینگ با این هایپرکار پشت سر مرسدس AMG بلک سریز با رانندگی «برند اشنایدر» رانندهٔ سابق DTM رانندگی کرده است. One در حالت الکتریکی با استفاده از دو موتور الکتریکی جلویی خود حرکت را آغاز می‌کند و سپس پیشرانهٔ V6 روشن می‌شود. پیشرانه فوق‌العاده است و خیلی سریع پاسخ می‌دهد زیرا توربوشارژر با نیروی کمکی الکتریکی فوراً وارد عمل می‌شود. ترمزها نیز بیشتر شبیه خودروهای خیابانی احساس می‌شوند.
خودرو احساس سبکی و درعین‌حال پایداری بالایی دارد. در اولین دور، One در حالت هیبریدی قرار می‌گیرد که سیستم تعلیق را کاملاً نرم می‌کند. سپس تنظیمات تغییر داده می‌شود و در حالت کوالیفاینگ قرار می‌گیرد که همه‌چیز را برای ارائهٔ حداکثر پرفورمنس تنظیم می‌کند. ورود و خروجی به One از آستون‌مارتین والکری سخت‌تر است و مت واتسون نتوانست کنترل تهویه مطبوع را پیدا کند زیرا منوی سیستم تهویه در سیستم چندرسانه‌ای پنهان شده است.
سپس از حدود دقیقهٔ ۱۰ ویدئو، اشنایدر پشت فرمان One می‌نشیند و خودرو را در حالت مسابقه قرار می‌دهد. در One علاوه بر سیستم احیای انرژی جنبشی یا همان MGU-K، پیشرانهٔ بنزینی هم اگر در دور حدودی ۶ هزار rpm کار کند می‌تواند به شارژ باطری بپردازد و این سریع‌ترین راه برای شارژ باطری محسوب می‌شود. هنگامی‌که باطری کاملاً شارژ باشد، خودرو می‌تواند در حالت رانندگی کوالیفاینگ با حداکثر پرفورمنس، دو دور پیست را طی کند. البته منظور از این دو دور در قسمت ۵.۱ کیلومتری گرند پری نوربرگ‌رینگ است نه حلقهٔ کامل ۲۰ کیلومتری این پیست.
بااین‌حال، درحالی‌که در این ویدئو واتسون و اشنایدر می‌خواستند با One دو دور در پیست بزنند، پیشرانهٔ بنزینی در پایان دور اول از کار افتاد. دلیل چنین اتفاقی این است که وقتی باطری خیلی پر باشد، گاهی پیشرانه خاموش می‌شود. مهندس ارشد مرسدس AMG One در این رابطه توضیح می‌دهد:
واحد MGU-K در فرمول یک به‌گونه‌ای طراحی نشده که بتوان هیچ گشتاوری از آن نگرفت. در این سیستم، همیشه انرژی برای برداشت وجود دارد و باید حدود ۵۰ نیوتن متر گشتاور از MGU-K گرفته شود. وقتی باطری کاملاً پر باشد، با مشکل مواجه می‌شویم زیرا انرژی تولید شده توسط MGU-K را دیگر نمی‌توان توزیع کرد.
مت واتسون در اینجا به شوخی می‌گوید اشنایدر به‌اندازهٔ کافی سریع رانندگی نکرده و نتوانسته به‌طور کامل از انرژی باطری استفاده کند!
سپس واتسون پشت فرمان می‌نشیند و دوباره پیشرانه از کار می‌افتد درحالی‌که این بار باطری دیگر پر نبود. مهندس ارشد مرسدس می‌گوید این بار احتمالاً یک مشکل نرم‌افزاری است که در یک خودروی پیش‌تولید طبیعی خواهد بود. بااین‌حال، مت موفق می‌شود درحالی‌که سیستم DRS را آزمایش می‌کند، یک دور پیست را کامل کند. نتیجهٔ گیری وی از رانندگی با One این است:
کسانی که می‌خواهند پیشرانهٔ فرمول یک را تجربه کنند اما مهارت رانندگی با خودروی فرمول یک را ندارند، کاملاً عاشق این ماشین خواهند شد.
واتسون در ادامه می‌گوید:
این خودروی راحتی است. شما تهویه مطبوع دارید و از همهٔ چیزهایی که یک مرسدس بنز سنتی ارائه می‌کند مثل سیستم چندرسانه‌ای برخوردار خواهید بود. صندلی‌ها هم راحت هستند. البته کمی پرسروصدا است و از موتور الکتریکی فقط برای پیمودن ۲۰ کیلومتر می‌توانید استفاده کنید. من متعجبم که چگونه مرسدس موفق شده پیشرانهٔ فرمول یک را در یک خودروی جاده‌ای نصب کند. ساخت آن پنج سال با قیمت ۲.۲۷ میلیون یورو طول کشید. ۲۷۵ نفر خوشحال خواهند بود که این خودرو را می‌خرند و می‌توانند روزانه با یک پیشرانهٔ فرمول یک رانندگی کنند کاری که به‌عنوان‌مثال با آستون‌مارتین والکری نمی‌توان انجام داد.
