مرسدس بنز اتو ۲۰۰۰ کانسپت، شاهکار دهه ۸۰ میلادی

اتو ۲۰۰۰ در نمایشگاه فرانکفورت ۱۹۸۱ معرفی شد و به منظور نمایش اینکه یک خودروی لوکس در سال ۲۰۰۰ چه شکلی خواهد بود تولید گردید. مرسدس بنز این پروژه را به تنهایی آغاز نکرد. پروتوتایپ موردبحث در پاسخ به چالشی که سال ۱۹۸۰ توسط دولت آلمان غربی اعلام شده بود توسعه یافت. مقامات آلمان غربی از مرسدس، آئودی و فولکس‌واگن خواسته بودند یک خودروی کاملاً عملکردی بسازند که به‌طور قابل‌توجهی کم‌مصرف‌تر از خودروهای آن زمان بوده و درعین‌حال از نظر سواری، شعاع حرکتی، فضای کابین و البته راحتی کمبودی نداشته باشد.

مرسدس بنز سه پیشرانه را آزمایش کرد که شامل نسخه ۸ سیلندر بنزینی با سیستم غیرفعال سازی سیلندر، ۶ سیلندر توربودیزل و نهایتاً توربین گاز بود. مدل دیزلی قدرت ۱۵۰ اسب بخاری داشت و می‌توانست به سرعت ۱۵۰ کیلومتر در ساعت برسد و شعاع حرکتی ۸۶۰ کیلومتری داشته باشد. همانند EQXX، اتو ۲۰۰۰ بهبودهای آئرودینامیکی زیادی داشت تا حداکثر راندمان را ارائه کند. طراحی بخش جلوی نرم این خودرو سپری داشت که از جلوپنجره استفاده نمی‌کرد. حتی قالپاق‌ها نیز از نظر آئرودینامیکی راندمان بالایی داشتند. طراحان مرسدس در آن زمان به ضریب درگ ۰.۲۸ رسیدند که با ضریب درگ EQB جدید برابر است.

اتو ۲۰۰۰ هرگز به خط تولید راه نیافت اما در معابر عمومی تست شد و به کلکسیون مرسدس بنز فرستاده شد. احتمالاً همین اتفاق برای EQXX نیز خواهد افتاد و این دو آزمایشگاه سیار در یک خانواده قرار می‌گیرند. اگرچه فعلاً مشخص نیست کدام ویژگی‌های EQXX در محصولات آتی این برند بکار خواهند رفت اما درباره اتو ۲۰۰۰ می‌توانیم اظهارنظر کنیم. نمای جلوی گوشه‌دار این خودرو در واقع پیش‌نمایشی از نسل W201 مدل ۱۹۰ سال ۱۹۸۲ بود و همین طراحی بعدها در سایر مدل‌ها نیز بکار رفت. W124 سال ۱۹۸۴ که بعدها به اولین E کلاس تبدیل شد از همین نوع طراحی استفاده کرده بود و S کلاس نسل W140 سال ۱۹۹۱ نیز شباهت‌های زیادی به اتو ۲۰۰۰ داشت. تکنولوژی غیرفعال سازی سیلندر که توسط کادیلاک نیز مورداستفاده قرار گرفت در سال‌های بعد کاربرد گسترده‌ای یافت و مرسدس بنز میلیون‌ها پیشرانه ۶ سیلندر توربودیزل را با این تکنولوژی تولید کرد. البته برخی ویژگی‌ها همچون بخش پشتی موسوم به دم کاما و توربین گاز راهی به خودروهای تولیدی نیافتند.