لامبورگینی دیابلو ۱۹۹۰ دستاوردهای جالبی در زمان خود دارد؛ این سوپرخودرو را به‌عنوان نخستین خودرویی می‌شناسند که به لطف بهره‌وری از موتور ۴۸۵ اسب بخاری خود، به سرعت ۳۲۲ کیلومتر بر ساعت رسید. این قدرت حاصل مهندسی لامبورگینی برروی موتور خشمگین V12 این برند است که در دهه ۹۰ میلادی از ۳.۵ لیتر به ۵.۷ لیتر ارتقا پیدا کرد.
حداکثر سرعت دیابلو در زمان خود تنها بخشی از داستان جذاب این سوپرخودرو به شمار می‌رود. لامبورگینی در سال ۱۹۹۳ نسخه دیابلو VT (Viscous Traction) را معرفی کرد که به‌عنوان نخستین سوپراسپرت چهارچرخ محرک این برند ایتالیایی شناخته می‌شود. دیابلو VT سازنده خود را از سایر رقبا جدا کرد و توانست سیستم چهارچرخ محرک را به‌عنوان بخشی از هویت خودروهای امروزی لامبورگینی تثبیت کند.
جعبه‌دنده دیابلو VT تنها ۲۰ درصد قدرت را به چرخ‌های جلو منتقل می‌کرد اما با این وجود همچنان بهتر و متعادل‌تر از سایر خودروهای دیفرانسیل عقب حرکت می‌کرد؛ چراکه در آن زمان خبری از سیستم‌های کنترل کشش یا پایداری نبود. البته این به معنای کمبود فناوری در آن دوره نیست چراکه لامبورگینی یادشده به میراگرهای چندحالتی مجهز شده بود که از طریق یک کلید، در ۵ حالت گوناگون تغییر وضعیت می‌دادند.
لامبورگینی دیابلو زمانی معرفی شد که این برند ایتالیایی تحت مالکیت شرکت آمریکایی کرایسلر به حیات خود ادامه می‌داد. ایتالیایی‌ها درحالی دیابلو را بهبود دادند که دوج وایپر هم معرفی شده بود. نکته جالب دیگر، داستان طراحی این سوپرخودرو است که توسط «مارچلو گاندینی»، طراح کانتاش، طراحی شده بود. گاندینی به خطوط شکسته و طراحی تیز علاقه زیادی داشت اما ظاهرا کرایسلر طرح او را به بهانه عدم تطابق با قوانین جاده‌ای دگرگون کرده بود تا نهایتا دیابلو به شکل امروزی خود تبدیل شود؛ همین مسئله دلخوری بسیاری برای گاندینی ایجاد کرد.
در اواخر دهه ۹۰ میلادی شرکت کرایسلر از مالکیت لامبورگینی دست کشید و آنجا بود که گروه فولکس‌واگن کلید کارخانه این خودروساز را به دست گرفت. نخستین محصول لامبورگینی که تحت مالکیت آلمانی‌ها روانه بازار شد، مورسیه‌لاگو ۲۰۰۲ به شمار می‌رود. از آنجا که فولکس‌واگن هنوز درحال تولید دیابلو بود، تصمیم گرفت تا پیش از رونمایی از مورسیه‌لاگو یک نسخه ۶ لیتری از موتور V12 دیابلو را تولید کند. نهایتا این تصمیم فولکس‌واگن منجربه خلق وحشی‌‌ترین لامبورگینی‌های زمان خود مانند نسخه‌های SV، یوتا، GT، رودستر و SE 30 شد.
دیابلویی که در تصاویر مشاهده می‌کنید، یک نمونه SE با موتور ۶ لیتری محسوب می‌شود که به رنگ زیبای «طلایی متالیک اورو الویس» مزین شده؛ این نسخه از دیابلو تنها در دو رنگ عرضه می‌شده است. نظر شما درباره دیابلو چیست؟ آیا آن را به سوپرخودروی رقبایی چون مک‌لارن F1 ترجیح می‌دهید؟!
