عقد ودیعه چیست؟

واژه‌ی ودیعه به معنای امانت و سپردن به کار می‌رود و از لحاظ حقوقی عقد ودیعه، عقدی است که به موجب آن یک نفر مال خود را به دیگری می‌سپارد تا دیگری آن مال را مجانا نگه دارد. حتی نگهداری کفش‌ها در کفشداری‌های مساجد نیز مثالی برای ودیعه است.

هرگاه فردی بخواهد مال خود را نزد کسی به امانت بگذارد عقد ودیعه محقق می‌شود، این عقد می‌تواند به صورت کتبی يا شفاهي صورت گیرد.

در علم حقوق کسی که مالی را به ودیعه می‌گذارد مودع و شخص مقابلی را که ودیعه می‌گیرد مُستودع یا امین می‌نامند. برای تحقق عقد ودیعه لازم است که امین، پیشنهاد مودع را برای نگهداری مالش قبول کند حتی اگر این قبول بالفعل باشد. برای مثال شخصی كه درِ پارکینگ خود را باز می‌گذارد و ظاهرا ورود اتومبیل به داخل آن مجاز است، بدين معناست كه پذيرای اتومبيل ديگران هست و حاضر است اين امانت را قبول كند؛ اين قبول بالفعل است.

امین نمی‌تواند در قبال نگهداری از مالِ موردِ ودیعه مزد بگیرد. در صورت اخذ مزد، عقد اجاره جاری می‌شود نه ودیعه. اما اگر پاداشی در ضمن عقد برای نگهداری تعیین شود ودیعه صحیح است.

اگر شخص محجور (يعني صغير، سفيه و مجنون) مالی را به ودیعه بدهد این عقد صحیح نیست و شخص امانت‌گیرنده باید آن مال را به ولی یا قیم محجور عودت دهد وگرنه ضامن مال خواهد بود. اما اگر کسی که دارای سلامت عقلی است مال خود را به شخص محجور بسپارد، شخص محجور ضامن نقص و تلف مال نیست چون مودع با اختیار و اهلیت این عمل را انجام داده است.

کسی که مالی را به ودیعه می‌دهد باید مالک یا قائم مقام مالک باشد یا از سوی مالک اذن داشته باشد. و امینی که مال دیگری را در دست دارد می‌تواند آن را به ودیعه بگذارد.

عقد ودیعه را مودع و مستودع هر زمان که بخواهند می‌توانند از بین ببرند. در اصطلاح حقوق به چنین عقدی عقد جایز می‌گویند.

اگر مال مورد ودیعه منافعی داشته باشد این منافع از آنِ مالک است.

در صورت فوت مودع و تعدد وراث، چنانچه بین وراث توافق حاصل نشود مال باید به حاکم تحویل داده شود.

تعهدات امین در عقد ودیعه