با وجود این که هزینه شبیه‌سازی ژنتیکی حیوانات خانگی بسیار زیاد است و افراد کمی از عهده آن برمی‌آیند، ولی تعداد کسانی که تمایل دارند حیوانی شبیه حیوان خانگی قبلی خود داشته باشند، روزبه‌روز بیشتر می‌شود.
«جان مندولا»، افسر بازنشسته پلیس نیویورک است که در سال 2006 سرپرستی یک سگ از نژاد Shih Apso را برعهده گرفت و نام او را «پرنسس» گذاشت، 10 سال بعد به او اطلاع داده شد که این سگ به بیماری سرطان مبتلا شده است. آقای مندولا بلافاصله با شرکتی در تگزاس به نام Viagen Pets and Equine تماس گرفت. این شرکت اولین و تنها شرکت آمریکایی ارائه‌دهنده خدمات شبیه‌سازی سگ‌ها و گربه‌های خانگی است.
آقای مندولا می‌گوید اولین بار پس از تماشای یک مستند کره‌ای با مبحث شبیه‌سازی حیوانات خانگی آشنا شد. کره جنوبی در این حوزه پیشتاز است و نخستین بار در سال 2005 اولین سگ شبیه‌سازی‌شده را به وجود آورد. شرکت Viagen در سال 2017 قبل از مرگ پرنسس از او نمونه‌برداری کرد و یک سال بعد دو نمونه شبیه‌سازی‌شده را به دنیا آورد. این دو سگ از لحاظ ظاهری دقیقا مشابه پرنسس بودند.
مندولا می‌گوید: «لکه‌ها، مو و همه چیز آن‌ها شبیه پرنسس است، حتی از نظر رفتاری. حتما دیده‌اید که سگ‌ها بعضی وقت‌ها بلند می‌شوند و کل بدنشان را تکان می‌دهند؟ این دو سگ جدید هم دقیقا مثل پرنسس این کار را می‌کنند.»
شبیه‌سازی حیوانات پرهزینه است
شبیه‌سازی حیوانات موضوع جنجال‌برانگیزی است و به‌رغم هزینه بالا روزبه‌روز بر تعداد طرفدارانش اضافه می‌شود. شرکت Viagen می‌گوید از سال 2015 که شروع به کار کرده تاکنون صدها شبیه‌سازی حیوانی انجام داده است. این شرکت بابت هر شبیه‌سازی سگ 50 هزار دلار، هر شبیه‌سازی گربه 30 هزار دلار و هر شبیه‌سازی اسب 85 هزار دلار دریافت می‌کند.
شیوه‌های مختلفی برای شبیه‌سازی وجود دارد، ولی معمولا هسته سلول حیوان به درون تخمکی تزریق می‌شود که ماده ژنتیکی از آن حذف شده است. سپس این تخمک در آزمایشگاه پرورش داده می‌شود. در نهایت، دانشمندان جنین را درون رحم یک حیوان مادر می‌گذارند تا به دنیا بیاید.
«بلیک راسل»، مدیر Viagen می‌گوید: «یک حیوان شبیه‌سازی‌شده به زبان ساده یک دوقلوی همسان ژنتیکی است.» این شرکت خود را نسبت به سلامت و آسایش تک‌تک سگ‌ها و گربه‌هایی که با آن‌ها کار می‌کند، متعهد می‌داند و تابع تمامی قوانین آمریکاست.
با این حال، سازمان‌های حمایت از حیوانات ابراز نگرانی کرده‌اند که این موجودات بیشتر از بقیه در برابر بیماری مستعد باشند. از سوی دیگر، دانشگاه کلمبیای نیویورک نرخ موفقیت در این روش را فقط 20 درصد اعلام کرده است؛ یعنی برای انجام این کار به حیوانات مادر و تلاش‌های متعددی نیاز داریم. همچنین، بسیاری از حامیان حیوانات معتقدند که مردم به جای تولید نمونه‌های شبیه‌سازی‌شده بهتر است به سراغ سرپرستی از هزاران حیوان موجود در پناهگاه‌ها بروند.
با این حال، «اندرو هسل»، متخصص ژنتیک می‌گوید این ادعا برای انسان‌ها هم قابل طرح است: «چرا فرزند خودتان را داشته باشید وقتی این همه کودک برای به سرپرستی گرفتن وجود دارد؟» هسل معتقد است که اگر دانشمندان با تعهد دست به شبیه‌سازی ژنتیکی بزنند، نگرانی‌های اخلاقی بسیار کمی در این باره وجود خواهد داشت.
