هر دم از این باغ بری می‌رسد… پس از سال‌ها کش‌وقوس و وعده و وعید، درنهایت خط تولید رنو ساندرو در یکی از زیرمجموعه‌های سایپا به نام پارس‌خودرو افتتاح شد؛ اما این بار هم طبق روال معمول، این نسل پیشین آن بود که در مدار تولید جای گرفت نه نسخه نوین و به‌روزش. گویا تقدیر بر این منوال قرار گرفته که سازندگان ایرانی به آخرین مقصد واماندگان تاریخ بدل گردند. بگذریم!
نسل نخست رنو/داچیا ساندرو در ماه سپتامبر سال ۲۰۰۷ میلادی پا به عرصه وجود نهاد و کمی بعد هم در نمایشگاه خودروی فرانکفورت، در معرض دید عموم قرار گرفت. این خودرو در مرکز تکنولوژی رنو و با مساعدت شرکای منطقه‌ای آن در برزیل و رومانی و بر مبنای پلت فرم لوگان تکوین یافت.
پلت فرم به کار رفته در این خودرو B90 نام دارد و تنها تفاوت آن با نسخه سدان، در اندکی فاصله کمتر بین محورهای جلو و عقب آن است. در ماه اکتبر سال ۲۰۰۸ میلادی، نسخه کراس‌اوور ساندرو که STEPWAY نام دارد توسط شعبه برزیلی رنو به بازارهای جهانی معرفی شد. این خودرو از پیشرانه‌ای به حجم ۱.۶ لیتری برخوردار و چند سانتی هم به لحاظ ارتفاع از نمونه عادی (ساندرو) بلندتر است.
در سال ۲۰۱۱ میلادی، نسل نخست ساندرو دستخوش فیس‌لیفت جزئی گشت و از همین رو سپر جلو، جلوپنجره و نیز چراغ‌های عقب آن به تیغ جراحی سپرده شد و در طرح کابین آن نیز اصلاحاتی چند صورت پذیرفت تا از این لحاظ به مدل‌های روز رنو نزدیک‌تر گردد. این نسخه فیس‌لیفت شده، هنوز هم در کشور کلمبیا تولید می‌شود.
نکته جالب اینجاست که خودروسازان ما حتی زحمت تولید این نمونه را هم به خود نداده و در عوض، همان طرح اولیه را با بوق و کرنا در مدار تولید قرار دادند. نسل نخست رنو/داچیا ساندرو در سپتامبر سال ۲۰۱۲ میلادی جای خود را به نسل دومش داد و این نسخه هم‌اکنون در رومانی، مراکش و برزیل و روسیه، آفریقای جنوبی در حال تولید است، یعنی همان شعباتی که پیش از آن نسل اول این خودرو در آنها عرضه می‌شد.
نسل دوم رنو ساندرو در بازارهای جهانی بسیار خوب ظاهر شده تا آن حد که توانسته عنوان بهترین خودروی سوپرمینی زیر ۱۲ هزار پوندی را از سایت WHAT CAR? بریتانیا، کسب نماید. اگر چنانچه این مدل در ایران تولید و با بهایی مناسب ارائه می‌شد بازار بسیاری از خودروهای مشابه داخلی و وارداتی به جد مختل و روزگار خیلی از دردانه‌های کره‌ای و ژاپنی و…هم تیره و تار می‌گشت!
رنو ساندرو نسل اول که از بد حادثه! با همان ترکیب اولیه‌اش در ایران تولید می‌شود، از طراحی چندان زیبایی بهره نمی‌برد و از حجم جعبه‌ای و خشکی برخوردار و در بسیاری از نقاط بدنه‌اش نیز، زیبایی فدای قیمت گردیده است. چون سازنده اصلی یا همان رنو، در آن ایام قصدش بر آن بوده که ارزان‌ترین هاچ‌بک جهان را روانه بازار نماید؛ و ارزانی هم در بیشتر مواقع با زیبایی و هیجان دمخور نیست؛ اما با همه اینها، این خودرو از نمای نسبتاً معقولی در بخش عقب خود برخوردار است و استفاده از رینگ‌های آلومینیمی و قطعات بالنسبه باکیفیت در جای‌جای بدنه، نمایی ساده و تا حدی شاداب را برایش فراهم نموده است.
کابین این خودرو از ظاهری ساده و تا حدی زمخت بهره برده و تا اندازه‌ای می‌شود آن را نسخه‌ای اصلاح شده از کابین لوگان (تندر ۹۰) دانست؛ اما در عوض،از زیبایی و کیفیت بهتری نسبت به آن بهره می‌برد. فرمان سه پره آن از طرح زیبا و عامه‌پسندی سود برده و پشت زمینه سفید رنگ نشان‌دهنده‌ها هم به نوبه خود نظرها را کاملاً به خود جلب می‌نماید. با این همه،شاکله این کابین با استانداردهای امروزی فاصله بسیاری دارد و قابل قیاس با ساخته‌های نوین هیوندای و تویوتا و… نیست.
نسخه ساندرو که در ایران نیز تولید می‌گردد با چند پیشرانه متفاوت بنزینی و دیزلی به بازارهای جهانی ارائه شد. پیشرانه‌های بنزینی آن از ۱.۲،۱.۴ و ۱.۶ لیتر حجم برخوردارند و پیشرانه دیزلی آن نیز از حجمی ۱.۵ لیتری بهره می‌برد. نمونه تولیدی در ایران هم از نوع ۱.۶ لیتری می‌باشد که توان خروجی آن معادل ۱۰۵ اسب بخار و گشتاورش هم برابر با ۱۴۸ نیوتن متر است. سیستم انتقال نیروی این خودرو مشتمل بر یک جعبه دنده ۵ سرعته دستی و همچنین یک جعبه دنده ۴ سرعته خودکار است که در کشورمان هر دو نوع آن عرضه خواهند شد.
به لحاظ ایمنی نیز رنو ساندرو نسل اول (نسخه تولیدی در ایران) توانسته سه ستاره را از موسسه ایمنی EURONCAP از آن خود نماید. این میزان از ایمنی تقریباً با نسخه سدان آن یعنی مدل لوگان و یا همان تندر ۹۰ برابری می‌کند. در عکس‌های حاصل از این تست هم شاهد اندکی تابیدگی سقف خودرو در هنگام آزمون برخورد از نیمه جلو هستیم. همچنین نسخه‌های تولیدی در کشورمان به طور استاندارد به سامانه‌های ایمنی از جمله ABS،EBD و EBA مجهز هستند.
در مجموع و در بررسی از سایت‌های گوناگون در اقصی نقاط دنیا، نکات مثبت این خودرو را می‌توان در فضای کابین، قیمت مقرون‌به‌صرفه، سواری مناسب، کیفیت ساخت خوب آن برشمرد و در مقابل هندلینگ نه‌چندان دقیق، کاربرد فراوان پلاستیک سخت در کابین و کمبود سامانه‌های ایمنی را از نکات منفی آن دانست. نویسنده یکی از نشریات چاپی هم که در چند سال پیش نمونه اتوماتیک رنو ساندرو را در پیست آزادی آزموده بود، گیربکس خودکار این خودرو را نمونه‌ای خوب و همراه با تعویض دنده‌هایی آرام برشمرد و آن را در قیاس با جعبه دنده خودکار ۴ سرعته پژو ۲۰۶ به‌مراتب برتر دانست. ناگفته نماند که گیربکس خودکار پژو ۲۰۶ با هر تعویض دنده از خود ضربات ناهنجاری را به اتاق خودرو وارد می‌کند (جعبه دنده خودکار رنو ساندرو با نمونه‌های مشابه در مگان همسان است).
بهایی که برای این خودرو در نظر گرفته شده بین ۴۳ الی ۴۷ میلیون تومان است و در حال حاضر هم در این بازه قیمتی همتایان چندانی برای این خودرو متصور نیست و شاید بتوان نزدیک‌ترین همتایان آن در ایران را پژو ۲۰۶ و MVM 315 دانست که اگر از ظاهر ساندرو فاکتور بگیریم، در بخش فنی و کیفیت از جایگاه برتری نسبت به این دو رقیب برخوردار است.
مشخصات فنی رو ساندرو
کد موتور: ۴KM696 حجم موتور: ۱۵۹۸ سی‌سی توان: ۱۰۵ اسب بخار در ۵۷۵۰ دور در دقیقه گشتاور: ۱۴۸ نیوتن متر در ۳۷۵۰ دور در دقیقه حداکثر سرعت: ۱۷۵ کیلومتر بر ساعت (در برخی منابع ۱۸۵ کیلومتر ذکر شد) شتاب صفر تا صد: ۱۰.۵ الی ۱۱.۷ ثانیه مصرف سوخت ترکیبی: ۶.۷ الی ۸.۲ لیتر در هر صد کیلومتر مسافت سیستم تعلیق جلو: مک فرسون جناغی سیستم تعلیق عقب: محور پیچشی سیستم ترمز جلو و عقب: دیسکی استاندارد آلایندگی: یورو ۴
ابعاد طول/عرض/ارتفاع: ۴۰۲۰/۱۷۴۶/۱۵۳۴ میلی‌متر فاصله بین دو محور: ۲۵۸۸ میلی‌متر اندازه تایرهای جلو و عقب: ۱۸۵/۶۵ R 15 وزن: ۱۱۳۷ – ۱۱۷۲ کیلوگرم حجم صندوق بار: ۳۲۰ لیتر حجم باک: ۵۰ لیتر
