رانندگی با تویوتا لندکروزر سری ۷۰ مدل ۲۰۲۲، پیرمرد تمام‌نشدنی!

لندکروزر سری ۷۰ از زمان به‌روزرسانی سال ۲۰۰۷ تاکنون اساساً تغییری نکرده است و بنابراین، خریداران درواقع مالک خودرویی پانزده‌ساله می‌شوند؛ بنابراین شاید فکر کنید پرداخت بیش از ۴۰ هزار دلار برای خرید خودرویی متعلق به چند دهه قبل دیوانگی باشد اما هنوز هم چند عامل ناملموس وجود دارد که سری ۷۰ را به خودروی بسیار جذابی تبدیل می‌کند. لندکروزر سری ۷۰ مدل ۲۰۲۲ واگن GLX در استرالیا ۷۱,۵۰۰ دلار معادل ۴۵,۷۰۰ دلار آمریکا قیمت دارد و با این مبلغ، مالک یک شاسی‌بلند بزرگ ۲۱۹۵ کیلوگرمی با رینگ‌های آلیاژی ۱۶ اینچی، بچه گلگیرهایی با رنگ متفاوت، تزئینات کرومی، مه شکن‌های جلو، اسنورکل و تمام نوستالژی‌های دههٔ ۸۰ مثل ساعت دیجیتالی روی داشبورد خواهید شد.

اما دلیل اصلی قیمت دیوانه‌وار و لیست انتظار طولانی سری ۷۰ پیشرانهٔ ۴.۵ لیتری V8 توربودیزل آن با ۲۰۵ اسب بخار قدرت و ۴۳۰ نیوتن متر گشتاور، باک سوخت دوربرد ۱۳۰ لیتری و قفل دیفرانسیل‌های جلو و عقب است. البته می‌توان قید قفل‌های دیفرانسیل و بچه گلگیرها را زد و سراغ نسخه Workmate با قیمت ۶۷,۴۰۰ دلار معادل ۴۳,۱۰۰ دلار آمریکا رفت اما با توجه با اختلاف قیمت اندک، انتخاب نسخهٔ GXL توصیه می‌شود. نمونهٔ آزمایشی ما همچنین به باربند هم مجهز بود که ارتفاع خودرو را از ۱,۹۴۰ میلی‌متر استاندارد به بیش از ۲ متر افزایش می‌دهد.

با پا گذاشتن به داخل سری ۷۰، فوراً به گذشته بازخواهید گشت زیرا در اینجا هیچ خبری از نمایشگرهای عظیم، نورپردازی‌های LED و تریم‌های تزئینی داشبورد نیست. بااین‌حال، موقعیت صندلی‌ها خوب و راحت است و فضای زیادی برای راننده و سرنشینان بلندقد به‌منظور پیمودن مسافت‌های طولانی وجود دارد. در عقب هم صندلی‌های پارچه‌ای نسبتاً راحت هستند اما نمای شیکی ندارند و وضعیت نشستن بسیار عمودی خواهد بود. سیستم تهویه توسط اهرم‌های سادهٔ قدیمی کنترل می‌شود که ظاهر بروزی ندارد اما از کارایی خوبی برخوردار است. صندلی‌های عقب هم با نسبت ۴۰ به ۶۰ قابلیت خواباندن دارند که فضای بار بزرگی را فراهم می‌کنند.

در داشبورد سری ۷۰ مدرن‌ترین چیزی که دیده می‌شود یک سیستم اطلاعاتی-سرگرمی با نمایشگر ۶.۱ اینچی لمسی است که ناوبری و پخش سی‌دی را هم ارائه می‌کند. سیستم صوتی با چهار بلندگو، بلوتوث و دو پورت شارژ USB هم تمام بضاعت این خودرو در بخش تکنولوژی است. در این لندکروزر قدیمی نه از اندروید اتو و اپل کارپلی خبری هست و نه سنسورهای پارک و دوربین دید عقب. همچنین ویژگی‌های ایمنی سری ۷۰ هم صرفاً به دو ایربگ جلو و ترمز ABS ختم می‌شود و نباید انتظار وجود سیستم‌های کمک‌رانندهٔ مدرن امروزی را داشت.

تویوتا برای این خودرو مصرف سوخت ترکیبی ۱۰.۷ لیتر در هر صد کیلومتر را اعلام کرده است که در طول آزمایش دقیقاً به همین رقم رسیدیم. البته در ترددهای جاده‌ای این رقم کمی کاهش و در هنگام آفرود کمی افزایش خواهد داشت ولی ازآنجایی‌که بازهٔ دور موتور بسیار محدود است، مصرف سوخت هرگز خیلی متغیر نخواهد بود. سری ۷۰ اساساً یک ماشین جاده‌ای است که برای وسعت بی‌نهایت و جاده‌های بی‌پایان استرالیا مناسب خواهد بود و این یعنی رانندگی‌های شهری با آن می‌تواند کمی ناخوشایند باشد.

بااین‌حال، پیشرانهٔ V8 بزرگ و تنبل خودرو قدرت خود را آن‌قدر آرام و بی‌دردسر تحویل می‌دهد که وقتی در کنار یک گیربکس دستی دقیق قرار می‌گیرد، رانندگی بدون مشکلی را فراهم می‌کند. این V8 اساساً توقف‌ناپذیر است و در هر سرعت و هر دنده‌ای، گشتاور کافی را در اختیار راننده قرار می‌دهد. دلیل این موضوع، ۴۲۰ نیوتن متر گشتاوری است که از دور ۱,۲۰۰ rpm تا ۳,۲۰۰ ارائه می‌شود. به لطف این گشتاور، می‌توان حرکت را با دندهٔ دو و یا حتی سه آغاز کرد. البته مطمئناً نباید از چنین پیشرانه‌ای انتظار کارکرد نرم و بی‌سروصدایی را داشت.

روی جاده، اتاق عمودی و موقعیت رانندگی بالا، به راننده حس تسلط بر جاده را می‌دهد. دید به اطراف نیز به لطف آینه‌های بزرگ و ستون‌های باریک عالی است. به‌عنوان یک خودروی آفرودی، سیستم تعلیق خودرو بسیار سفت‌تر از چیزی است که در شاسی‌بلندهای امروزی می‌بینیم اما در عوض سری ۷۰ در آفرود آن روی خود را نشان می‌دهد. خارج از جاده، هرچقدر ناهمواری‌های مسیر بیشتر می‌شود، اشتیاق خودرو برای درنوردیدن نیز افزایش میابد و لندکروزر هیچ نشانه‌ای از توقف بروز نمی‌دهد. هنگام بالا رفتن از شیب‌ها و تپه‌ها نیز دور موتور به‌ندرت از ۲,۵۰۰ rpm فراتر می‌رود. در اینجا فقط شاهد قدرت و انعطاف بی‌نهایت خواهید بود.

اما وقتی از جادهٔ خاکی به آسفالت برگردید، نباید انتظار راحتی یک شاسی‌بلند امروزی را از سری ۷۰ داشته باشید هرچند که گیربکس نرم و فرمان سبک، خیلی از نگرانی‌ها در رانندگی‌های شهری را از بین می‌برد. البته برای استفاده‌های روزمره، لندروور دیفندر یا اینیوس گرنادیر قطعاً خودروهای بهتری هستند اما سری ۷۰ واقعاً ماشین لذت‌بخشی است تا جایی که دوست داشتیم با آن راهی سفر طولانی‌تری شویم، دور از جایی که نیازی به سنسورهای پارک داشته باشیم. پشت فرمان این ماشین، فقط کافی است کاپوت مکعبی آن را به سمت افقی بگیرید، گیربکس را در دندهٔ پنج قرار دهید و بگذارید آن V8 بزرگ و پرسروصدا کیلومترها را بی‌وقفه طی کند.

شاید در کشورهای دیگر انتخاب‌های بهتری مثل دیفندر یا برانکو وجود داشته باشد اما در استرالیا شرایط فرق دارد. اینجا به‌وضوح کشور لندکروزر است و مردمانش ارتباطی عاطفی با این افسانهٔ ژاپنی دارند. اینکه سری ۷۰ خودرویی قدیمی است فقط برای کسانی می‌تواند مهم باشد که آن را برای رانندگی‌های شهری خریداری می‌کنند زیرا روی جاده، رانندگی با لندکروزر قدیمی جذاب و آسان خواهد بود. البته این در صورتی است که ببینید واقعاً می‌توانید با یک خودروی سی‌ساله برای انجام کارهای روزمره کنار بیایید یا نه.

اگر پاسخ به این سؤال مثبت است و خواهان خودرویی نمادین هستید، هیچ جایگزینی برای سری ۷۰ وجود نخواهد داشت اما با توجه به لیست انتظار طولانی کنونی و افزایش قیمت‌ها، اگر فقط به دنبال یک شاسی‌بلند آفرودی هستید، بهتر است سراغ دیفندر جدید و یا حتی اینیوس گرنادیر بروید که تفسیر مدرنی از یک شاسی‌بلند بزرگ همه‌جارو است. در پایان باید گفت استرالیا همیشه کشور لندکروزر خواهد بود و تا زمانی که تویوتا قادر به تولید آن باشد، برای سری ۷۰ در این کشور همچنان تقاضا وجود خواهد داشت.

نقاط قوت

گشتاور بی‌پایان موتور

شخصیت جذاب و نمادین

توانایی‌های آفرود فوق‌العاده

نقاط ضعف

یک ماشین زمان که همیشه چیز خوبی نیست

سواری بسیار خشک در شهر

هم‌اکنون امکان خرید وجود ندارد

مشخصات فنی