دوئل شورلت تریل‌بلیزر و میتسوبیشی پاجرو اسپرت

نام تریل‌بلیزر برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ به‌عنوان نسخه‌ای خاص از مدل S10 بلیزر مطرح شد؛ اما در سال ۲۰۰۲ خودروی مستقلی با این نام و به‌عنوان جایگزین S10 بلیزر معرفی شد. این یک SUV متوسط بود که در دو نسخهٔ معمولی و کشیده تولید می‌شد. تولید این نسل تا سال ۲۰۰۸ ادامه داشت و در آخرین سال با مدل ۲۰۰۹ به بازار عرضه شد اما در نسل دوم همه‌چیز تغییر کرد. نسخهٔ کانسپت نسل دوم تریل‌بلیزر برای اولین بار در نمایشگاه خودروی دبی ۲۰۱۱ رونمایی شد و سپس نسخهٔ تولیدی آن در نمایشگاه خودرو بانکوک ۲۰۱۲ معرفی گردید. این نسل از تریل‌بلیزر روی پلت‌فرم پیکاپ کلرادو ساخته شده و ساختاری بدنه روی شاسی دارد؛ اما اتفاق مهم در نسل دوم این است که شورلت آن‌را در بازار ایالات‌متحده عرضه نمی‌کند و تریل‌بلیزر عملاً تبدیل به خودرویی محلی شده است به‌گونه‌ای که در تایلند و برزیل تولید شده و فقط در برخی کشورهای آسیای جنوب شرقی، هند، آفریقای جنوبی و عربستان عرضه می‌گردد. در آمریکا نیز کراس‌اوورهای اکوئناکس و تراورز جایگزین تریل‌بلیزر شدند. تریل‌بلیزر که یک SUV هفت‌نفره است، به‌تازگی فیس‌لیفتی را تجربه کرده که تغییراتی در نمای جلویی آن‌را به همراه داشته و با مدل ۲۰۱۷ به بازار آمده است. همچنین ایسوزو MU-X هم روی پلت‌فرم تریل‌بلیزر ساخته شده و شباهت‌ها و اشتراکات زیادی با همتای آمریکایی خود دارد. شورلت تریل‌بلیزر بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۶ توسط هولدن با نام کلرادو ۷ در استرالیا هم عرضه گردید اما پس از فیس‌لیفت، هولدن نیز آن‌را با همان نام تریل‌بلیزر عرضه می‌کند. برای این SUV تنها دو پیشرانهٔ دیزلی ارائه می‌شود که ما برای این رقابت نمونهٔ قوی‌تر را انتخاب کرده‌ایم. این یک پیشرانهٔ ۲.۸ لیتری چهار سیلندر توربودیزل است که ۲۰۰ اسب بخار قدرت و ۵۰۰ نیوتن متر گشتاور دارد.

میتسوبیشی پاجرو اسپرت

نسل اول این SUV ژاپنی برای اولین بار در سال ۱۹۹۶ با نام میتسوبیشی چلنجر معرفی شد اما در بازارهای مختلف با نام‌های گوناگونی عرضه گردید. به‌عنوان‌مثال در اروپا با نام پاجرو اسپرت و در آمریکای شمالی با نام مونترو اسپرت ارائه می‌شد. چلنجر بر اساس پلت‌فرم پیکاپ تریتون ساخته شده بود و این هم یک SUV واقعی با ساختار بدنه روی شاسی بود. نسل دوم این خودرو در سال ۲۰۰۸ معرفی شد که بازهم روی شاسی نردبانی تریتون ساخته شده و با نام‌های گوناگونی در کشورهای مختلف عرضه گردید؛ در سال ۲۰۱۵ نیز نوبت به نسل سوم یا کنونی چلنجر رسید که در تایلند رونمایی شد؛ اما در این نسل میتسوبیشی تمامی نام‌های مختلف قبلی را کنار گذاشته و این SUV را با نام پاجرو اسپرت در کشورهای مختلف عرضه می‌کند؛ بنابراین استفاده از نام چلنجر هم برای این خودرو از نسل سوم خاتمه یافت. البته پاجرو اسپرت هیچ ارتباطی با پاجرو اصلی ندارد و تنها در نام با یکدیگر مشترک هستند. نسل سوم این SUV متوسط نیز همچنان از پلت‌فرم تریتون استفاده می‌کنند و بنابراین هردوی خودروهای این دوئل بر پایهٔ پیکاپ‌ها ساخته شده‌اند؛ اما میتسوبیشی برخلاف قبل، نسل سوم پاجرو اسپرت را در اروپا و ایالات‌متحده عرضه نکرده و به نظر می‌رسد برنامه‌ای هم برای این کار ندارد؛ بنابراین این خودرو فقط در کشورهایی چون استرالیا، تایلند و روسیه عرضه می‌گردد. میتسوبیشی هم مانند شورلت، برای پاجرو اسپرت فقط دو موتور دیزلی را در نظر گرفته که در این دوئل جهت هماهنگی با رقیب آمریکایی موتور قوی‌تر را شرکت داده‌ایم. این موتور یک واحد ۲.۴ لیتری چهار سیلندر توربودیزل است که ۱۸۰ اسب بخار و ۴۳۰ نیوتن متر گشتاور دارد. این نیرو توسط گیربکس‌های مختلفی مثل یک نمونهٔ هشت سرعتهٔ اتوماتیک به هر چهارچرخ منتقل می‌گردد.

 مشخصات فنی

این دوئل‌ها، مقایسه‌هایی برای دریافت و شناخت خودروهای برتر نیستند بلکه نظرسنجی برای شناخت خودروهای محبوب‌تر بین شما کاربران ایرانی می‌باشند؛ بنابراین با توجه به جمیع جهات، جذابیت، طراحی بدنه و کابین، برند، ویژگی‌های فنی، قیمت و مقرون‌به‌صرفه بودن و حتی تجربه کاربری، کدام خودرو را ترجیح می‌دهید؟ دلایل و معیارهای انتخاب خود را نیز لطفاً در بخش نظرات بیان فرمایید.