دوئل جیپ چروکی و جی‌ ام‌ سی تراین

جیپ چروکی در آغاز تولدش خودرویی کاملاً متفاوت با نمونهٔ امروزی بود. نسل اول این ماشین بر اساس جیپ واگنییر ساخته شده بود و با کد SJ برای اولین بار در سال ۱۹۷۴ معرفی شد. چروکی فقط به‌صورت یک اس‌یووی دودر تولید می‌شد و بسیار به واگنییر شباهت داشت به‌گونه‌ای که در اصل نسخهٔ دودر واگنییر محسوب می‌شد. تولید نسل نخست چروکی تا سال ۱۹۸۳ ادامه یافت تا اینکه سال بعد نسل دوم با کد XJ به بازار آمد. البته این نسل فاقد ساختار سنتی بدنه روی شاسی بود. نسل‌های سوم و چهارم چروکی نیز به ترتیب با کدهای KJ و KK در سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۷ معرفی شدند اما نام آن‌ها در این دو نسل به لیبرتی تغییر پیدا کرد. سرانجام جیپ نسل کنونی یا پنجم این خودرو را که حالا تقریباً به یک کراس‌اوور تبدیل شده بود، با کد KL در نمایشگاه نیویورک ۲۰۱۳ رونمایی نمود و دوباره از همان نام چروکی برای آن استفاده کرد. این نسل از چروکی با چراغ‌های جلو دوقسمتی، طراحی غیرمتعارفی دارد که در ابتدا با انتقاداتی هم مواجه شد. به همین دلیل جیپ به‌تازگی اقدام به فیس‌لیفت چروکی کرده که چندی پیش در نمایشگاه دیترویت رونمایی شد. در این فیس‌لیفت دماغهٔ خودرو تغییرات قابل‌توجهی را تجربه کرده و چراغ‌های بحث‌برانگیز قبلی جای خود را به نمونه‌های متعارف‌تری داده‌اند. نسل کنونی چروکی در ابتدا با چهار پیشرانهٔ مختلف به بازار عرضه می‌شد که شامل دو نمونهٔ بنزینی چهار سیلندر، یک واحد ۲.۴ لیتری چهار سیلندر بنزینی تنفس طبیعی و یک پیشرانهٔ ۳.۲ لیتری V6 تنفس طبیعی می‌شد؛ اما پس از فیس‌لیفت اخیر، جیپ یک پیشرانهٔ جدید را هم به این لیست اضافه کرده که از نوع ۲ لیتری چهار سیلندر توربوشارژ بنزینی است. این موتور که ۲۷۰ اسب بخار قدرت و ۴۰۰ نیوتن متر گشتاور دارد، همان موتوری است که در ابتدا برای نسل جدید رانگلر ارائه شد. این موتور در تیپ‌های بالایی چروکی ارائه می‌شود و ما هم در این دوئل جهت همخوانی با جی‌ام‌سی تراین، همین موتور را انتخاب کرده‌ایم. جیپ چروکی سال گذشته در ایالات‌متحده نزدیک به ۱۷۰ هزار دستگاه فروش داشته است.

جی‌ام‌سی تراین

جی‌ام‌سی برای اولین بار بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۰ کراس‌اوور اوپل آنتارا را با برند خود و با نام تراین صرفاً در خاورمیانه عرضه نمود؛ اما در نمایشگاه نیویورک ۲۰۰۹ این برند آمریکایی نسل اول نسخهٔ اصلی و واقعی تراین را رونمایی نمود. این کراس‌اوور بر روی پلت‌فرم تتای جنرال موتورز ساخته شده بود که با دیگر کراس‌اوورهای میان سایز جنرال موتورز یعنی شورلت اکوئناکس، کادیلاک SRX و اوپل آنتارا مشترک بود. نسل اول تراین با پیشرانه‌های چهار و شش سیلندر بنزینی تا امسال روی خط تولید بود تا اینکه در نمایشگاه دیترویت همین سال نسل دوم این کراس‌اوور آمریکایی رونمایی شد. این نسل از تراین بر روی پلت‌فرم D2XX جنرال موتورز ساخته شده که با شورلت اکوئناکس و بیوک انویژن مشترک است. علاوه بر این، تراین اشتراک دیگری هم با اکوئناکس دارد به‌گونه‌ای که پیشرانه‌های آن‌هم کاملاً با نسل جدید شورلت اکوئناکس مشترک است. همچنین تراین هم مانند اکوئناکس در این نسل کاهش طول چشمگیری را تجربه کرده و به یک کلاس پایین‌تر منتقل شده است. نسل کنونی این کراس‌اوور آمریکایی هم‌اکنون با سه پیشرانهٔ مختلف به بازار عرضه می‌شود که برخلاف گذشته همگی از نوع چهار سیلندر توربوشارژ بوده و برای اولین بار در بین آن‌ها یک نمونهٔ دیزلی هم وجود دارد. پیشرانهٔ بنزینی اول یک واحد ۱.۶ لیتری با ۱۷۰ اسب بخار قدرت است درحالی‌که موتور بنزینی قوی‌تر که در رقابت ما هم همین موتور انتخاب شده است از نوع ۲ لیتری است. این موتور ۲۵۰ اسب بخار قدرت و ۳۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کند. انتقال نیروی هردو موتور بنزینی توسط یک گیربکس ۹ سرعتهٔ اتوماتیک صورت می‌گیرد اما در موتور دیزلی این وظیفه بر عهدهٔ یک گیربکس شش سرعتهٔ اتوماتیک قرار دارد. این ماشین در حالت استاندارد به‌صورت دیفرانسیل جلو ارائه می‌شود اما امکان سفارش سامانهٔ چهارچرخ محرک هم برای آن وجود دارد. برای تراین مانند دیگر محصولات جی‌ام‌سی مدل دنالی هم ارائه می‌شود که نسخه‌ای لوکس بوده و در بیرون با جلوپنجرهٔ کرومی از نسخه‌های معمولی متمایز می‌شود. جی‌ام‌سی تراین سال گذشته در بازار ایالات‌متحده حدود ۸۵ هزار دستگاه فروش داشته است.

مشخصات فنی

 این دوئل‌ها، مقایسه‌هایی برای دریافت و شناخت خودروهای برتر نیستند بلکه نظرسنجی برای شناخت خودروهای محبوب‌تر بین شما کاربران ایرانی می‌باشند؛ بنابراین با توجه به جمیع جهات، جذابیت، طراحی بدنه و کابین، برند، ویژگی‌های فنی، قیمت و مقرون‌به‌صرفه بودن و حتی تجربه کاربری، کدام خودرو را ترجیح می‌دهید؟ دلایل و معیارهای انتخاب خود را نیز لطفاً در بخش نظرات بیان فرمایید.