در چنین روزی از سال ۱۹۹۸، ۳۴۰۰ عضو اتحادیه کارگران اتومبیل (UAW) محل کار خود را در کارخانه قالب‌گیری جنرال‌موتورز، واقع در «فلینت» ایالت میشیگان امریکا ترک کردند. در نتیجه، اعتصابی آغاز شد که ۷ هفته به طول انجامید و تمام خطوط تولید جنرال‌موتورز را در سرتاسر ایالات متحده با وقفه روبرو کرد.
در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰، پس از صعود قیمت سوخت که موجب بروز مشکل برای سه خودروساز بزرگ امریکایی شد، UAW به یک سری از امتیازات رضایت داد تا به این وسیله، یکی از این «سه بزرگ»، یعنی کرایسلر را از ورشکستگی نجات دهد و دو خودروساز دیگر، جنرال‌موتورز و فورد را احیا کند. در میان این امتیازات، مواردی چون کاهش دستمزد، ثابت نگه داشتن پرداخت‌ها و حذف برخی شغل‌ها به چشم می‌خورد. با این وجود، در اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی، بهبود شرایط سودآوری به اتحادیه کمک کرد تا بسیاری از امتیازات گذشته را دوباره به دست بیاورد و دوباره رابطه بین نیروی کار و مدیریت، به‌تدریج به سمت خصومت رفت.
در سالی که منجر به تعطیل‌کردن کارها در «فلینت» گردید، جنرال‌موتورز حداقل با ۷ اعتصاب در کارخانه‌های مختلف در امریکا مواجه شد که بیشتر آنها با امنیت شغلی مرتبط بودند. در سال ۱۹۹۸، فلینت میزبان حدود ۳۳ هزار کارمند جنرال‌موتورز در ۱۸ کارخانه و دفتر بود؛ یعنی بیشتر از هر جای دیگری در این کشور. ولی هنوز هم این تعداد، نیمی از استخدام‌شده‌هایی بودند که در اواخر دهه ۱۹۷۰ در فلینت حضور داشتند. کمپانی جنرال‌موتورز در اواخر دهه ۱۹۷۰، بیش از ۵۰ درصد بازار اتومبیل ایالات متحده را در اختیار داشت. در طول سال‌ها، همگام ضعیف‌تر شدن پایگاه قدرت این کمپانی در بازار، جنرال‌موتورز به منظور حفظ عملکرد بهینه کارخانه‌های خود در فلینت، بیش از ۴۰ هزار شغل را حذف کرد.
در کارخانه قالب‌گیری که اعتصاب در آن در ۵ ژوئن ۱۹۹۸ آغاز شد، UAW بر این نکته اصرار داشت که جنرال‌موتورز از تعهد خود در سال ۱۹۹۵ مبنی بر هزینه ۵۰۰ میلیون دلار برای ارتقای کارخانه سر باز زده است. یک هفته بعد، ۵۸۰۰ کارگر دیگر در کارخانه قطعه‌سازی «دلفی» دست از کار کشیدند؛ کارخانه‌ای که باز هم در فلینت مستقر بود. نگرانی‌های کارگران قطعه‌سازی دلفی، شامل استفاده از منابع خارجی کارخانه‌های غیر اتحادیه‌ای در امریکای شمالی و دیگر نقاط دنیا، توسط جنرال‌موتورز می‌شد. این اعتصاب ۵۴ روزه فلینت، قبل از این که به پایان برسد، عملکرد کارخانه‌های جنرال‌موتورز در ایالات متحده را متوقف کرد و هزینه‌ای بیش از ۲ میلیارد دلار در پی داشت؛ چرا که دیگر کارخانه‌ها نیز منتظر قطعات موردنیاز برای ساخت اتومبیل‌ها و تراک‌ها بودند. جنرال‌موتورز متعهد شد که برخی از این کارخانه‌های اعتصاب‌کننده را تعطیل نکند و برای ارتقای تجهیزات یکی از آنها، مبلغ ۱۸۰ میلیون دلار سرمایه‌گذاری انجام دهد. این در حالی بود که کارگران نیز با قوانین جدید کار و از جمله ۱۵ درصد افزیش خروجی قطعات موردنیاز روزانه توافق کردند.
امّا اعتصاب ۱۹۹۸ به مشکلات جنرال‌موتورز با UAW پایان نداد. در سپتامبر ۲۰۰۷، اتحادیه یک اعتصاب ملی بر علیه جنرال‌موتورز به راه انداخت که در آن ۷۳ هزار کارگر از محل کار خود خارج شدند و به مدت ۲ روز، تمام کارخانه‌های این کمپانی را در ۳۰ ایالت مختلف از کار انداختند. این شرایط تا زمان ارائه راه‌حل از طرف جنرال‌موتورز ادامه داشت.
