دلیل انقراض نئاندرتال ها شاید واقعا خنده‌دار باشد!

بر اساس داده‌های ژنتیکی، این دو گونه در حدود 250 هزار سال پیش، یعنی زمانی که هوموساپینس‌ها سفر به آفریقا را آغاز کردند، با یکدیگر برخورد داشته‌اند. استرینگر گفت:

بدون اطلاع دقیق از ظاهر یا رفتار نئاندرتال ها، تنها می‌توان حدس زد که انسان‌های امروزی درباره این خویشاوندان چه فکری می‌کردند. با توجه به عمق زمانی جدایی، احتمالا تفاوت‌های زبانی میان آنها بیشتر از آن چیزی بوده بتوانیم تصور کنیم و بسیار گسترده‌تر از تفاوت‌های امروزی میان دو زبان مختلف است.

نئاندرتال ها دارای یک برآمدگی برجسته روی پیشانی خود بوده‌اند که احتمالا برای ارتباط از آن استفاده می‌کردند. این سیگنال‌ها در اجداد ما وجود ندارند. طبق برخی از پژوهش‌ها، کاهش برآمدگی پیشانی نئاندرتال ها به انسان‌های امروزی اجازه داده تا به جای پیشانی به حرکات ابروها برای دریافت برخی از سیگنال‌های ظریف و موقتی روی بیاورند.

آمیختگی دو گونه، دلیل اصلی انقراض نئاندرتال ها

فارغ از نحوه ارتباط این دو گونه، مواجهه آنها با یکدیگر منجر به آمیزش شده است، اما اینکه چگونه چنین اتفاقی رخ داده، هم‌چنان مشخص نیست. از آنجاکه موفقیت‌آمیز بودن یا نبودن آمیختگی ژنتیکی به جفت مولد بستگی دارد، هیچ شواهدی از ژنتیک هوموساپینس‌ها در ژنوم آخرین نسل از نئاندرتال ها که در بازه 40 تا 60 هزار سال پیش زندگی می‌کردند، وجود ندارند.

حتی با اینکه می‌دانیم گونه ما با نئاندرتال ها آمیخته شده است، ژن‌هایی که امروزه در ما وجود دارند، نتیجه برخوردهایی نیست که هوموساپینس‌ها پس از ترک آفریقا داشته‌اند. هم‌چنین یک یافته جالب دیگر، فقدان دی‌ان‌ای میتوکندریایی است که از طریق ماده‌ها به ارث میرسد و حاکی از آن است که تنها نئاندرتال های نر و هوموساپینس‌های ماده جفت‌گیری داشته‌اند.

استرینگر افزود:

ما نمی‌دانیم که آیا جریان ژن یک‌طرفه ظاهری به این دلیل است که هوموساپینس نر با نئاندرتال‌ ماده آمیزش نمی‌کرده یا اینکه جفت‌گیری انجام شده اما ناموفق بوده است. هم‌چنین این احتمال وجود دارد که ژنوم‌های نئاندرتالی که ما داریم، صرفا قابل ملاحظه نیستند. همان‌طور که ژنوم‌های نئاندرتال بیشتری توالی‌یابی می‌شوند، احتمالا می‌توانیم ببینیم که آیا دی‌ان‌ای هسته‌ای از انسان‌های امروزی به نئاندرتال ها منتقل شده است و در نهایت از این طریق می‌توان به صحت و سقم این ایده پاسخ داد.