کارواو مثل همیشه مسابقهٔ درگی را ترتیب داده اما این کاملاً با درگ‌های قبلی متفاوت است زیرا این بار خودروهای سه‌چرخه به مصاف هم رفته‌اند و میدانیم که سه‌چرخه‌ها خودروهای سریعی نیستند مگر اینکه در مورد مدل‌هایی مثل واندرهال ونیز یا مورگان سه‌چرخه صحبت کنیم؛ اما در درگ کارواو خبری از این سه‌چرخه‌های قدرتمند نیست. اولین خودروی این درگ، رگال نام دارد که از سال ۱۹۵۳ تا ۱۹۷۳ توسط شرکت بریتانیایی رلاینت تولید می‌شد. مدل حاضر در ویدئو نسخهٔ ون است که از یک پیشرانهٔ ۸۴۸ سی‌سی چهار سیلندر با حدود ۴۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کند و قوی‌ترین عضو این جمع محسوب می‌شود.
در کنار رگال، کوچک‌ترین خودروی جهان یعنی پیل P50 قرار دارد. این خودرو از یک پیشرانهٔ تک سیلندر کوچک ۴۹ سی‌سی استفاده می‌کند که تنها ۴.۲ اسب بخار قدرت دارد. پیل آن‌قدر کوچک است که راننده به‌سختی داخل آن جا شد. پس از این به توک‌توک می‌رسیم که وسیلهٔ نقلیهٔ پراستفاده‌ای در کشورهایی مثل هند و تایلند است و دیدن آن در بریتانیا عجیب به نظر می‌رسد. این سه‌چرخه با پیشرانهٔ ۲۰۰ سی‌سی تک سیلندر که تنها ۴ اسب بخار قدرت دارد، حتی از پیل هم ضعیف‌تر است.
در کنار توک‌توک یک پیاجیو Ape کالسینو قرار گرفته که مدل تولید محدودی است که بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ توسط شرکت ایتالیایی پیاجیو ساخته می‌شد. کالسینو به یک پیشرانهٔ ۴۲۲ سی‌سی دیزلی با ۱۲ اسب بخار قدرت مجهز است. آخرین خودروی این جمع هم یک ب‌ام‌و ایستا است که احتمالاً بیشتر از دیگر سه‌چرخه‌ها با آن آشنایی دارید. این خودرو که در آوریل ۱۹۵۵ روی خط تولید ب‌ام‌و رفت، در سینهٔ خود یک پیشرانهٔ ۲۵۰ سی‌سی تک سیلندر موتورسیکلت با ۱۲ اسب بخار قدرت دارد.
با توجه به این مشخصات، انتظار می‌رفت شاهد رقابت تنگاتنگی بین رلاینت و ایستا باشیم اما درواقع این‌طور نیست زیرا رابین از همان ابتدا کاملاً جلو افتاد و با طی کردن ۴۰۰ متر در ۲۲ ثانیه، به‌راحتی پیروز شد درحالی‌که ب‌ام‌و حتی حریف توک‌توک ۴ اسب بخاری هم نشد و در جایگاه سوم قرار گرفت. Ape کالسینو هم با وجود قدرت نسبتاً بالا، کاملاً ناامیدکننده عمل کرد و آخر شد. پیل P50 اما حتی نتوانست مسابقه را به پایان برساند زیرا زنجیر انتقال قدرت آن هنگام آغاز حرکت می‌افتاد.
