وضع نابسامانی که امروزه در خودروسازی‌مان شاهدیم، آنی و یک‌شبه ایجاد نشده بلکه ریشه در سال‌های نه‌چندان دور دارد، سال‌هایی که در آن به‌جای کار، ظاهرسازی و به‌جای برنامه‌ریزی درست، لاف‌وگزاف و توهم فروشی و به‌جای مشارکت جدی و فراگیر با خودروسازان معتبر دنیا و عرضه خودروهای باکیفیت، تولید انبوه خودروهای قدیمی، از رده خارج و بی‌کیفیت و فروش آن‌ها با سخیف‌ترین شیوه‌ها، مبنای کار سازندگانمان قرار گرفت.
سال‌هایی که در آن به عامه مردم این‌گونه وعده داده شد که چنانچه صبر کنند و دندان بر روی جگر بگذارند! آن‌ها، یعنی مجموعه‌های وطنی، خودروسازان کره‌ای را هم پشت سر خواهند نهاد و… به عینه شاهدیم که این‌گونه نشد و به قول شاعر: هرکسی آن درود عاقبت کار که کشت… بگذریم!
