خودروهای پروتوتایپ بی ام و در طول تاریخ

بی‌ام‌و M1C

برخی بی‌ام‌و M1C مدل ۱۹۸۱ را نخستین خودروی کلاس GTP مسابقات IMSA می‌دانند که برای نخستین‌بار در مسابقه «ریورساید ۱۹۸۱» حضور پیدا کرد. بی‌ام‌و برای توسعه این مسابقه‌دهنده از موتور ۳.۵ لیتری ۶ سیلندر مدل M1 استفاده کرد. از آنجا که زیربرند M در سال ۱۹۷۲ میلادی بنیان نهاده شده بود و تا آن زمان هم تنها روی مدلهای ۳.۰ CSL و M1 کار کرده بود، با ساخت M1C تجربه جدید را کسب می‌کرد.

M1C در مقایسه با رقبایی چون «لولا» قدرت کافی نداشت بنابراین مهندسان M به استفاده از موتور ۱.۵ لیتری ۴ سیلندر توربو مخصوص مسابقات F1 سال ۱۹۸۳ روی آوردند. نهایتا این خودرو با وجود موتور بهترش و سرعت خوبی که به‌دست آورد، به‌دلیل قابلیت اطمینان پایینی که داشت هیچگاه موفق به پیروزی در مسابقات نشد و تنها پس از یک فصل، کنار گذاشته شد.

مورد خاصی دیگری درباره این خودرو نمی‌توان گفت. تنها مسئله حالب این است که جلوپنجره کیدنی جلو این خودرو، در یکی از مسابقات کنده شد، مدیر وقت بی‌ام‌و موتوراسپرت که این بخش از خودرو را یکی از اصلی‌ترین ارکان هویتی محصولات باواریا به شمار می‌آورد، بالافاصه به پارکینگ پیست رفت و جلوپنجره بی‌ام‌و ۳۲۰i خودروی همسرش را کند و با توقف بعدی M1C، آن را به بدنه خودرو چسباند. این جلوپنچره در تمام مسابقات بعدی و تا پایان عمر M1C همراه آن بود.

بی‌ام‌و GTP مدل ۱۹۸۶

بی‌ام‌و پروتوتایپ GTP را برای شرکت در مسابقات سال ۱۹۸۶ توسعه داد که از شاسی مارچ ۸۶G استفاده می‌کرد و به یک موتور ۲.۱ لیتری از همان سیستم چهار سیلندر توربوشارژ فرمول ۱ استفاده‌شده در M1C مجهز شده بود. وظیفه تقویت و تنظیم این موتور برعهده واحد آمریکای مک‌لارن بود؛ برخی گمانه می‌زدند که درصورت عدم وجود محدودیت، مک‌لارن می‌توانست ۱۰۰۰ اسب بخار را قدرت را از این موتور استخراج کند اما به ۷۰۰ اسب بخار آن بسنده کرد.

طراحی GTP برگرفته از خودروهای جاده‌ای بی‌ام‌و بود ولی این‌بار خبری از المان کیدنی آن نبود. این خودرو مسابقات ۱۹۸۶ اقبال چندانی نداشت و تنها در مسابقه «۶ ساعتی واتکین گلن» به پیروزی رسید؛ پس از آن، با وجود روند پیشرفت مناسب تیم بی‌ام‌و موتوراسپرت، مسئولان این برند ترجیح به خاتمه‌دادن به این پروژه گرفتند.

بی‌ام‌و V12 LMR مدل ۱۹۹۹

V12 LMR به‌عنوان موفق‌ترین مسابقه‌دهنده پروتوتایپ باواریا شناخته می‌شود که در طول عمر خود و بدون از دست دادن جتی یک مسابقه، در تمام مسابقات سری رقابت‌های «آتلانتیک»، لمان و «ALMS» نیز حضور داشته است. بی‌ام‌و برای توسعه شاسی این خودرو به سراغ تیم «ویلیامز» رفت؛ سپس به سراغ موتور ۶ لیتری V12 مک‌لارن رفت که مک‌لارن از آن در مدل‌های F1 و F1 GTR استفاده کرده بود. قدرت خروجی این موتور برابر ۷۰۰ اسب بخار اندازه‌گیری شده بود.

بی‌ام‌و مدعی شده بود که برداشتشان از مقررات مسابقه کمی متفاوت‌تر از سایر تیم‌ها بوده است؛ برای نمونه، سایر تیم‌ها تیغه حافظ جان بالای سر راننده را مطابق مقررات برای دربرگرفتن راننده و «مکانیک» طراحی کرده بودند اما بی‌ام‌و صرفا روی راننده تمرکز داشت.

V12 LMR که در تصاویر مشاهده می‌کنید، پیروز رقابت ۱۲ ساعتی سبرینگ شده بود. برادر این خودرو نیز که در موزه بیام‌و در مونیخ نگهدار می‌شود، پیروز مسابقه ۲۴ ساعتی لمان آن سال بود و توانست تویوتا GT-One را شکست دهد.

M Hybrid V8 LMDh

بی‌ام‌و با آغاز قرن ۲۱ میلادی دیگر در کلاس خودروهای پروتوتایپ حضور پیدا نکرد تا اینکه با معرفی مقررات جدید WEC و کلاس ابرخودروها، این طلسم چندین ساله شکسته شد. M Hybrid V8 از پیشرانه P66/1 موجود در بی‌ام‌و M4 DTM مدل ۲۰۱۹ استفاده می‌کند که با همکاری موتور برقی‌اش، قدرت را از طریق یک جعبه‌دنده «Xtrac» به چرخ‌های منتقل می‌کند. این ابرخودرو توان تولید ۶۴۰ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور دارد و در نخستین مسابقه رقابت‌های IMSA سال آینده میلادی در ماه ژانویه شرکت خواهد کرد.

به نظر شما آیا بی‌ا‌م‌و با رونمایی از M Hybrid V8 LMDh می‌تواند موفقیت‌های V12 LMR را تکرار کرده و رقبای سرسخت و مدعی قهرمانی این فصل مسابقات استقامت یعنی کادیلاک، آکورا و پورشه را شکست دهد؟!