برای اینکه ببینید کراس‌اوور خانوادگی و شهری شما تا چه حد می‌تواند در خارج جاده و مسیرهای سخت دوام بیاورد لازم نیست حتماً خودروی خود را نابود کنید. محدودیت‌های کراس‌اوورها کاملاً مشخص‌اند و اصولاً برای آفرود سخت ساخته نشده‌اند. با این حال می‌توانید روی رفتن به یک جاده خاکی و تپه‌های کم شیب و رودخانه‌های کم عمق روی آنها حساب باز کنید.
از سوی دیگر شاسی‌بلندهای واقعی به خوبی با طبیعت سازگار شده‌اند و هر مسیری را طی می‌کنند. از مسیرهای شنی تا صخره‌ای و رودخانه‌های با عمق زیاد. حال اگر قرار باشد یک کراس‌اوور را برای آفرود تجهیز و مسلح کنیم، آیا توان رقابت با یک خودروی آفرودر واقعی را پیدا خواهد کرد؟
در اینجا دو خودروی متفاوت در برابر هم قرار می‌گیرند. جیپ رانگلر روبیکان، استاد آفرود، اولین انتخاب برای بسیاری از خریدارانیست که به دنبال این کلاس هستند. در سوی دیگر نسخه TRD تویوتا روفور قرار دارد که نسخه‌ای مجهز برای آفرود می‌باشد.
عجیب است که این نسخه از تویوتا با وجود اینکه برای حضور در صحراها بهینه شده، فاقد قلاب بند بکسل است. با این حال از تایرهای مخصوص تریل و کمک فنرهای با تنظیمات مخصوص استفاده شده اما ظاهراً تویوتا فکر همه چیز را برای آفرود نکرده است.
محل رقابت، یک پارک طبیعی در کارولینای شمالی است که پر از گل و لای و تپه‌های پر شیب است. انتظارات ما از تویوتا با توجه به فاصله ۲۱.۸ سانتی‌متری کف آن از سطح زمین چندان زیاد نیست. نبود قفل دیفرانسیل هم در این خودرو کار را مشکل‌تر می‌کند. سیستم چهار چرخ محرکه تویوتا می‌تواند با سیستم انتقال فعال گشتاور حداکثر ۵۰ درصد گشتاور را به محور عقب منتقل می‌کند و این بخشی از کمبود قفل دیفرانسیل را جبران می‌کند.
جیپ اما با محورهای فعال، جعبه دنده دو سرعته، قفل دیفرانسیل جلو و عقب و میله ضد غلطش جلو است. ارتفاع جیپ از زمین بیشتر است و زاویه ورود و خروج آن به شیب هم بسیار بهتر است.
در یک مسیر پر از گل و لای به سختی این دو خودرو را می‌توان متوقف کرد. تویوتا روفور TRD با فنرهای قرمز و بامپرهای دوتایی دامنه لرزشی متفاوتی را تحمل می‌کند به طور مثال در سرعت‌های پایین، می‌توانید یک رانندگی پرشور داشته باشید اما با بالاتر رفتن سرعت توان سیستم تعلیق انگار تمام می‌شود و اسپویلر جلو هم شن و گل‌های مسیر را می‌بلعد.
نبود قلاب بند بکسل یک نقص بزرگ است. شما ناچار می‌شوید در زیر خودرو خزیده و قلاب یدک کشی را به حفره شاسی ببندید. تویوتا همچنین انتخابگر الکترونیکی حالت‌های گل و لای و شن و ماسه دارد. موتور ۲.۵ لیتری این خودرو ۲۰۳ اسب بخار نیرو تولید می‌کند. تویوتا روفور TRD کاملاً قابل احترام است اما باید ببینید چه انتظاری از آن دارید.
رانگلر این رقابت به یک موتور ۴ سیلندر ۲ لیتری توربوشارژر مجهز است که با کمک یک گیربکس ۸ سرعته خودکار نیروی آن به چرخهای پوشیده در تایرهای آلترین گودریچ منتقل می‌شود.
تویوتا در حالتی که سرعت بیشتری گرفته می‌تواند از گیر کردن‌ها نجات یابد اما در عین حال قسمت عقب آن بازیگوشی کرده و منحرف می‌شود. شما می‌دانید که اگر با این خودرو گیر بیافتید نیاز به کمک خواهید داشت. جیپ در تمام این مسیرهای تست اول است و حتی در زمانی که آب تا روی کاپوت آن فرا گرفته، به راحتی به پیش می‌رود.
تویوتا به هیچ وجه نمی‌تواند برخی مسیرها را طی کند و بنابراین پشت سر جیپ به حرکت ادامه می‌دهد. یک دوربین درست در زیر نشان تویوتا در جلو قرار گرفته که مسیر و عمق آب را نشان می‌دهد. با اینکه اگزوز هم کاملاً در زیر آب قرار گرفته اما هنوز روفور گیر نکرده ولی کمی بعدتر با گرم شدن بیش از حد سیستم انتقال نیرو، پیامی در نمایشگر نشان داده می‌شود که محور عقب از بازی خارج شده و عملاً خودرو تبدیل به یک دیفرانسیل جلو شده است. پس باید کمی منتظر ماند تا با خنک شدن سیستم بتوان بار دیگر از این مهلکه خارج شد.
در مسیرهای صخره‌ای باید مراقب بود تا تویوتا با وجود تایرهای چسبنده خود به سمت دیواره‌ها سر نخورد و آسیب نبیند بنابراین باید مسیرهایی را انتخاب کنید که در اطراف آن وسیع و به دور از درخت و دیواره باشند. جیپ اما به مسیرهای سخت‌تر هم سر می‌کشد در حالی که تویوتا از آنها چشم‌پوشی می‌کند.
تویوتا روفور TRD یک آفرودر خیالی است و درواقع همان کراس‌اووری است که کمی تقویت و تجهیز شده و هرگز جای یک شاسی‌بلند واقعی را نخواهد گرفت. این می‌تواند پاسخ کسانی باشد که هنوز فکر می‌کنند با بستن تعدادی تجهیزات و تزئینات آفرودی می‌توانند جا پای بزرگان بگذارند.
