نوع جدیدی از سیستم ذخیره‌سازی اطلاعات می‌تواند متراکم‌تر، کوچکتر، سریع‌تر و بهینه‌تر از تراشه‌های سیلیکونی باشد. این روش جدید شامل رمزگذاری اطلاعات در پشته‌های کشویی لایه‌های دو بعدی فلزات می‌شود.
روند تولید اطلاعات سرعت بالایی دارد و با توجه به این موضوع، سیستم‌های ذخیره‌سازی کنونی پس از مدتی با محدودیت سرعت و همچنین تراکم مواجه می‌شوند، بنابراین نیاز به فناوری‌های جدید به شدت حس می‌شود. پژوهشگران در حال تحقیق روی نحوه ذخیره‌سازی اطلاعات در مولکول‌های یخی، اتم‌های هیدروژن و حتی DNA هستند.
بر اساس گزارش New Atlas، محققان از دانشگاه‌های «استنفورد»، «کالیفرنیا، برکلی» و «ای اند ام تگزاس» روش متفاوتی را مورد آزمایش قرار داده‌اند که مقاله آن در ژورنال «Nature» منتشر شده است. سیستم این تیم از فلزی با نام «تلورید تنگستن» تشکیل شده که بصورت پشته‌‌ای از لایه‌های فوق نازک با ضخامت ۳ اتم مرتب شده‌اند.
ایده تیم این است که با اعمال یک فشار کوچک الکتریسیته، هر لایه دوم نسبت به سایر لایه‌های بالایی و پایین مقدار کمی تغییر را تجربه کند. این ترتیب تا زمانی که یک فشار کوچک دیگر اعمال و دوباره لایه‌ها تنظیم شوند، باقی می‌ماند. با این روش، اطلاعات را می‌توان به صورت فرمت معمول صفر و یک رمزگذاری کرد.
برای خواندن این اطلاعات، می‌توان از میدان مغناطیسی برای دستکاری الکترون‌ها در لایه‌ها استفاده کرد که موقعیت آن‌ها را بدون حرکت، تعیین می‌کند. به گفته این تیم، روش جدید نسبت به سیستم‌های ذخیره‌سازی اطلاعات مبتنی بر سیلیکون کنونی، چندین مزیت دارد.
این سیستم می‌تواند اطلاعات بیشتری را در فضای فیزیکی کمتر ذخیره کند و الکتریسیته موردنیاز برای تغییر لایه‌ها بسیار کم است که مصرف انرژی بهینه آن را در پی دارد. علاوه بر این، سرعت نوشتن اطلاعات تا ۱۰۰ برابر سریع‌تر از فناوری حال حاضر است. هم اکنون این تیم برای سیستم جدید خود حق اختراع دریافت کرده و در حال بهبود عملکرد آن با مواد دو بعدی جدید است.
