هواداران پورشه ۹۱۱ دوست دارند درباره شخصیت خاص موتور این خودرو صحبت کنند و بگویند که این موتور چگونه توانسته به یکی از اصلی‌ترین بخش‌های هویت ۹۱۱ تبدیل شود؛ مسئله اینجاست که این برتری چندان به چشم دیگر اشخاص و درعمل دیده نشده است.
شاید شنیده باشید که به‌دلیل تکیه ۹۱۱ روی محور عقب، جایی که موتور روی آن سوار شده است، قدرت راحت‌تر به سطح جاده منتقل می‌شود اما مسئله کمی پیچیده‌تر از این حرف‌ها به نظر می‌رسد؛ چراکه انتقال قدرت از موتور به سطح جاده صرفا به نزدیکی موتور به محور پیشران خودرو مربوط نیست، بلکه به جایگاه محور پیشران نیز ارتباط دارد. با انتقال موتور به عقب یک خودروی دیفرانسیل عقب، این دسته از خودروها شتاب بیشتری را نسبت‌به سایر نمونه‌های موتور و دیفرانسیل جلو از خود نشان می‌دهند. اخیرا نیز ویدئویی از هونیگان منتشر شده است که این تئوری را موردبررسی قرار می‌دهد.
این مجموعه در ویدئوی یادشده یک دستگاه پورشه ۹۱۱ مدل ۱۹۷۸ بهبودیافته نشان می‌دهد که مالکش آن را به‌شکلی تغییر داده است که شبیه ۹۱۱RSR باشد؛ خودرویی که توانست در مسابقه «تارگا فلوریو ۱۹۷۳» پیروز شود. این پورشه برخلاف ظاهر قدیمی خود، کاملا به‌روز شده است. مالک آن، موتور خودرو را با اصطلاح «کاملا سرحال» توصیف می‌کند و می‌گوید که امکاناتی را به راننده می‌دهد که یک راننده هات‌راد و سایر رانندگان خودروهای مسابقه‌ای از آن سود می‌برند.
براساس تست‌ها، این پورشه بازسازی‌شده توان تولید ۵۹۵ تا ۷۰۰ اسب بخار قدرت را دارد. تحویل و ارائه این قدرت اما به شرایط استفاده از خودرو برمی‌گردد. خودروی رقیب این پورشه، یک دستگاه هوندا سیویک ۱۹۹۲ است که برخلاف رقیب خود، کاملا دیفرانسیل جلو بوده و از موتور یک هوندا آکورد استفاده می‌کند که زیر کاپوت نصب شده و درکنار سایر بهبودها، به توربوشارژر نیز مجهز شده است. مالک این سیویک مدعی شده که هاچبک کوچکش بیش از ۶۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند.
با توجه به اعداد و ارقام می‌بینیم که شاهد رقابتی دشوار هستیم اما همان‌طور که در ادامه ویدئو مشخص می‌شود، شاهد برتری معماری موتور و دیفرانسیل عقب پورشه در رقابت درگ و مسابقه پیست خواهیم بود. پورشه ۹۱۱ پیروز هر سه مسابقه درگ می‌شود و نشان می‌دهد که هواداران این خودروی با اصل‌ونسب بی‌دلیل به طرفداری آن نپرداخته‌اند.
